Όλοι όσοι ασχολούνται με την εκπαίδευση και την διδακτική γνωρίζουν και συμφωνούν ότι και σήμερα η μάθηση εξακολουθεί να παραμένει «παθητική» με την έννοια όχι ποια της εξωτερικής καταπίεσης αλλά μιας εσωτερικής ατονίας που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Δίπλα στα γνωστά προβλήματα γεννήθηκαν όμως και άλλα μεγαλύτερα. Δεν μπορείς πλέον να κοιτάξεις κατάματα τον μαθητή και να ομολογήσεις  ότι η σύνδεση σχολείου-κοινωνίας και εργασίας, έχει αποτύχει οικτρά. Αυτό αποτελεί έναν ακόμη λόγο να στραφούμε στην ουσία του προβλήματος. Το πολυτιμότερο αγαθό της νεότητας, η ανεμελιά, που δεν εξαγοράζεται με όλο το χρυσάφι του κόσμου έχει ήδη θυσιαστεί. Τώρα προστέθηκε και η ντροπή. Δίπλα στην Ανεργία και γενικά τον  φόβο για το αύριο γονείς και παιδιά δεν έχουν ούτε καν αυτή την πολυτέλεια, να προβληματιστούν για το μέλλον. Η πείνα, η φτώχεια  και η ντροπή κύριοι, δεν επιτρέπει παρά μόνο προβληματισμό για το σήμερα.

Καθηγητής της επαρχίας που τρέχει από εδώ και από εκεί και εγώ, σήμερα το πρωί, κρεμασμένα στην πόρτα μου βρήκα σε σακούλα, αυγά, ντομάτες και ένα σημείωμα με την λέξη «ευχαριστούμε». Δεν χτύπησαν το κουδούνι και ο γονιός ήρθε τόσο διακριτικά που ούτε ο σκύλος δεν τον κατάλαβε. Και θυμήθηκα το μακαρίτη τον πατέρα μου που έλεγε:

«Να δεις πώς το πανέρι από το χωριό θα ξανάρθει πιο φτωχό και χωρίς ζυμωτό ψωμί, έτσι θα μας καταντήσουνε».

Η αξιοπρέπεια κουρελιάζεται και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και η άδικη ντροπή, μα πώς να το εξηγήσεις.

Ζήτω η δωρεάν παιδεία! Τα κοινωνικά φροντιστήρια δηλαδή και οι φιλότιμοι εκπαιδευτικοί.

*Ο Θανάσης Πάνου είναι συγγραφέας-εικαστικός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News