Κυριακή μεσημέρι. Περνώντας μια βόλτα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης παρατήρησα κάποια πράγματα.

Καταρχήν, παρατήρησα πολλή κίνηση στους δρόμους. Από τις ανατολικές συνοικίες μέχρι το κέντρο υπήρχε πολύς κόσμος έξω στους δρόμους. Το συνδύασα με το ότι ήταν ανοικτά τα μαγαζιά. Όμως, περίμενα και την αντίστοιχη εικόνα μέσα στα μαγαζιά και όχι μόνο στη βόλτα. Δυστυχώς για αυτά, δεν επιβεβαιώθηκε η άποψή μου.

Ο κόσμος βγήκε πιο πολύ για βόλτα, δεν βγήκε για να ψωνίσει. Έβλεπα σε πολλά μαγαζιά της Τσιμισκή τους καταστηματάρχες να περιμένουν πελάτες. Να κάθονται μόνοι τους στο μαγαζί. Σε πολλά από αυτά ήταν χαρακτηριστική η εικόνα όπου μέσα στα μαγαζιά βρίσκονταν μόνο οι υπάλληλοι. Προσπάθησα να περάσω έξω από τα περισσότερα για να δω αν ήταν τυχαίο. Ε, δεν ήταν. Τα μόνα μαγαζιά που δούλευαν πολύ ήταν οι πολύ μεγάλες μάρκες και τα πολυκαταστήματα, τα οποία δουλεύουν, όμως, και τις υπόλοιπες μέρες. Αυτοί, δηλαδή, που έχουν ένα σταθερό κέρδος και δεν περιμένουν μια ανοιχτή Κυριακή για να καλύψουν τις ζημιές.

Δε ξέρω αν πάντα τα μεγάλα καταστήματα υπερτερούν σε ποιότητα. Σίγουρα υπερτερούν σε ποικιλία, ο κόσμος θέλει να δει πολλά προϊόντα που φαινομενικά μοιάζουν για να αποφασίσει ποιο θα διαλέξει. Κάποια τέτοια καταστήματα σίγουρα υπερτερούν και σε τιμές αφού εκμεταλλεύονται τον μεγάλο τζίρο. Θεμιτό. Τα περισσότερα μαγαζιά, όμως, αυτά που θα χαρακτηρίζαμε μικρής ή μεσαίας φήμης, δεν τα είδα γεμάτα. Μακάρι να βγει κάποιο στοιχείο να με διαψεύσει και να πει ότι ναι δούλεψαν τα μαγαζιά αυτές τις Κυριακές με το εορταστικό ωράριο και έβγαλαν κάποιο κέρδος. Αλλιώς, ποιος ο λόγος να είναι ανοιχτά;

Υποτίθεται περιμένουν την περίοδο των Χριστουγέννων για να δουλέψουν, να βγει ο κόσμος λίγο παραπάνω και να ψωνίσει. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι συνηθίζουν στο ότι δεν υπάρχει τρομερή κίνηση. Ο κόσμος έχει προβλήματα και σκέφτεται το παραμικρό έξοδο. Αυτό είναι ένα κομμάτι της οικονομικής κρίσης. Ο κόσμος που κάποτε είχε έναν ολόκληρο παχυλό μισθό να ξοδέψει για την περίοδο των Χριστουγέννων, τώρα κρατάει και το πενιχρό υστέρημά του για να κάνει ένα αξιοπρεπές τραπέζι Χριστουγέννων. Δε λέω ποιο είναι το σωστό, απλά κάνω μια καταγραφή της αλλαγής που βιώνει η κοινωνία. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε τί αλλάζει, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Η οικονομική κρίση περιλαμβάνει, μέσα σε όλα, και την πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Βέβαια, υπάρχει κάτι που μπορούν οι τοπικές κοινωνίες να κάνουν για να τονώσουν λίγο την κατάσταση. Αν τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για την αγορά, όπως έχω ακούσει από τις δημοτικές αρχές του τόπου, πρέπει να δοθεί έμφαση στο νόημα των εορτασμών. Φέτος, γίνεται μια προσπάθεια στη Θεσσαλονίκη να γίνουν πολλές εκδηλώσεις και να στηθούν πολλοί χώροι (χριστουγεννιάτικα χωριά) για να νιώσει ο κόσμος το κλίμα. Πιστεύω είναι κάτι θετικό κι ελπίζω να έχει ανταπόκριση. Είναι πιο εύκολο για τον κόσμο να βλέπει ένα καθαρά χριστουγεννιάτικο περιβάλλον και να ξοδέψει κάποια χρήματα για τη διασκέδασή του και για τα παιδιά.

Εν τέλει αυτά είναι τα Χριστούγεννα. Οικογένεια, παιδιά, διασκέδαση και χάραξη στόχων για τη νέα χρονιά. Να έρθει ξανά ο κόσμος κοντά ο ένας με τον άλλον. Πάντως, τα μόνα σημεία που ο κόσμος συνεχίζει να γεμίζει ασφυκτικά και να έρχεται κοντά είναι οι καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία και τα προποτζίδικα! Κάτι είναι κι αυτό!

*Ο Σάββας Ιορδανίδης είναι φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News