Σα να λέμε… Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ελεύθεροι να διατυπώνουμε σκέψεις, ιδέες, προτάσεις… Πολιορκημένοι από την αγραμματοσύνη, την ανοησία, την αμάθεια…

Περί παιδείας… Ειπώθηκαν πολλά. Πάλι. Δεν ακούστηκε τίποτα. Πάλι. Κι ας είναι αρμόδιοι, υπεύθυνοι και πτυχιούχοι, όσοι συζητούν…

Από τη μία πλευρά, οι εμπνευστές του χυδαίου λαϊκισμού δεκαετιών, που θέλει τον έφηβο πελάτη, τον ανεβοκατεβάζει «καημένο», του υπόσχεται εύκολες επιτυχίες και του πουλάει συμπόνια, προκειμένου να εξαγοράσει την εύνοιά του… Από την άλλη πλευρά, οι υπερθεματιστές εργολάβοι του σχολείου-παιδική χαρά, που θέλει συνδικαλισμό, εκδρομές και περιπάτους, άφθονη ραστώνη, απεριόριστη επιείκεια, μηδενική εκπαιδευτική ένταση, ελάχιστη μαθησιακή απαίτηση και καμία αξιολόγηση…

Όχι, το πτυχίο, από μόνο του, δεν είναι μόρφωση. Μπορεί να απαιτείται, αλλά δεν αρκεί. Ο μορφωμένος άνθρωπος χρειάζεται κι άλλα… Πολλά άλλα… Όμως, όσοι κατέκτησαν κάποια από αυτά, έφυγαν. Και όσοι διεκδικούν κάποια από αυτά, φεύγουν. Έτσι, ο τόπος ερημώνει. Γεμίζει με αμόρφωτους πτυχιούχους. Το πτυχίο, τους δίνει το δικαίωμα της προβολής, της δημόσιας έκφρασης. Η αμορφωσιά, κάνει το λόγο τους άλογο. Και τους συνομιλητές τους, οπαδούς-χειροκροτητές. Είτε δικούς τους, είτε των ορκισμένων αντιπάλων τους.

Τις τελευταίες ημέρες, μεταξύ άλλων, «καταργούνται οι πανελλαδικές». (Πάλι). Δεν είναι το συνειδητό ψέμα, που πειράζει τόσο πολύ. Έχουμε συνηθίσει σε αυτό. Αν έχουμε εκπαιδευθεί καλά σε κάτι, αυτό είναι να μην πιστεύουμε και να μην διαμαρτυρόμαστε… Αυτό που ενοχλεί, είναι η ολοζώντανη παρουσία της ιδεολογίας της ανέξοδης ευκολίας, η φρικιαστική της άρνηση να αναγνωρίσει τον απολύτως αιτιοκρατικό ρόλο της στα δεινά μας και να αποχωρήσει…

Όταν οι προφανείς λόγοι δεν συνιστούν ούτε καν απλά ερεθίσματα προβληματισμού, που να βρεθούν τα κατάλληλα λόγια; Φαίνεται πως καταφέραμε να φτάσουμε σ` ένα σημείο, που καμία συζήτηση δεν μπορεί να έχει σημασία…

Και η αγωνία επιστρέφει στην αρχή, στην πηγή των πιο βασικών ανθρώπινων κινήτρων… Εκεί που τις δράσεις τις γεννά η απελπισία και η απόγνωση… Και αναζητώ την «επανάσταση» που θα άλλαζε τα πάντα, θα ξαναέβαζε τις αξίες στο θρόνο τους και τους μαθητές μου στο κατόπι της ευτυχίας που τους αξίζει…

Όμως, οι μεγάλες επαναστάσεις εμπνέονται και ξεκινούν από δύο κατηγορίες ανθρώπων: Από αυτούς που, έχοντας λύσει τα βιοποριστικά τους ζητήματα, πιστεύοντας πως τα πάντα εξαρτώνται από αυτό που είμαστε, αφιερώνουν το προωθημένο και διεισδυτικό τους πνεύμα αποκλειστικά στην ανέλιξη της ποιότητας της ύπαρξης… Και από εκείνους που, εντελώς ανήμποροι να καλύψουν τις βασικές βιοποριστικές τους ανάγκες, μη έχοντας ούτε τα στοιχειώδη, ρίχνονται στη φωτιά, προσδοκώντας σε μια κοινωνική ζωή που θα έχει κάτι – οτιδήποτε, που να φοβάται μην το χάσει…     Σήμερα, κάθε μία από τις δύο κατηγορίες έχει να αντιμετωπίσει μια εγγενή μειονεξία: Η πρώτη, δεν έχει μέλη. Η δεύτερη, τείνει να γίνει συντριπτική πλειονότητα. Το αποτέλεσμα είναι ότι μειώνονται δραστικά οι πιθανότητες να ξεκινήσει οποιαδήποτε απόπειρα ανατροπής – πόσο μάλλον να στεφθεί με επιτυχία…

Τι μας μένει λοιπόν; Η απάντηση είναι προσωπική, αποσπασματική, ίσως φτωχή και ανεπαρκής… Αλλά είναι η μόνη που έχω…

Ας αναζητήσουμε τους καλύτερους δασκάλους. Όπου τους βρούμε, ας αφήσουμε τα παιδιά μας δίπλα τους. Ας μη γυρίσουμε την πλάτη στη στενάχωρη αλήθεια, ας μη φοβηθούμε την υψηλή απαίτηση, ας μην μας τρομάξει η κούραση… Κι όταν έρθει η ώρα, ας αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν… Για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, μακριά από ένα κράτος που κυβερνιέται από στυγνούς κερδοσκόπους, οι οποίοι λατρεύουν την εύκολη υπεραξία της εξουσίας, αλλά μισούν τον κόπο της έντιμης προσπάθειας.

*Ο Μιχάλης Αμοιραδάκης είναι εκπαιδευτικός, φροντιστής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News