To Atlas Obscura συγκέντρωσε τα πιο θεαματικά αξιοθέατα του πλανήτη και ο Guardian, σε πρόσφατο δημοσίευμά του, ξεχώρισε 10. Κάποια δημιουργήθηκαν από τις δυνάμεις της φύσης, άλλα από ανθρώπων έργα. Σίγουρα, όμως, όλα τους συναρπαστικά και δελεαστικά για φιλοπερίεργους ταξιδιώτες.

Μεταξύ αυτών, γέφυρες φτιαγμένες από ρίζες δέντρων, ένα νεκροταφείο με… χιούμορ, σπήλαια και ναοί, μια καταιγίδα που συνεχίζει για αιώνες και ένα γιγαντιαίο εκκλησιαστικό όργανο από σταλακτίτες.

Γέφυρες από ρίζες δέντρων, Τσεραπούντζι, Ινδία

Για να διασχίσει κάποιος ποταμούς και ρυάκια στο Τσεραπούντζι-μια πόλη στη βορειοανατολική ινδική πολιτεία Μεγκαλάγια- θα πρέπει να εμπιστευτεί τα δέντρα! Δεν υπάρχουν γέφυρες ή άλλα περάσματα, παρά μόνο γέφυρες σχηματισμένες από ρίζες δέντρων, που συνεχώς πυκνώνουν. Οι γέφυρες είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης και κάμποσης υπομονής, καθώς τα μέλη της φυλής Κάσι «καθοδηγούν» την ανάπτυξή των δέντρων με κομμάτια από μπαμπού και δέντρα καρύδας. Συμπληρώνουν μάλιστα τα κενά με χώμα και πέτρες, ώστε να ενισχύουν την «κατασκευή». Χρειάζονται σχεδόν 20 χρόνια ώστε μια γέφυρα να είναι αρκετά γερή για να υποδεχτεί τους πρώτους διαβάτες.

Το «Χαρούμενο Νεκροταφείο» της Ρουμανίας

Στο χωριό Σαπάντα, στην επαρχία Μαραμούρες της Ρουμανίας, κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία, βρίσκεται ίσως το πιο Χαρούμενο Νεκροταφείο. Ετσι ακριβώς (Cimitirul Vesel) ονομάζεται ο χώρος ταφής, που αποτελεί υπαίθριο μουσείο και τουριστικό αξιοθέατο. Το σχεδίασε το 1930 ένας ντόπιος ξυλογλύπτης, ο Σταν Ιόν Πάτρας. Οι περισσότερες από 600 επιτύμβιες στήλες του είναι σκαλισμένες με ποιήματα και σύντομες ιστορίες, που διηγούνται εν συντομία τη ζωή όσων βρίσκονται θαμμένοι από κάτω, τις τελευταίες τους στιγμές, αστείες ιστορίες αλλά και… πικάντικες λεπτομέρειες του βίου τους. «Κάτω από αυτόν τον τάφο βρίσκεται η πεθερά μου. Προσπαθήστε να μη την ξυπνήσετε. Αν γυρίσει στο σπίτι, θα μου φάει το κεφάλι», είναι μία από τις επιγραφές. Παρά τον ειρωνικό τόνο τους, κανείς ως σήμερα δεν παραπονέθηκε για τη δουλειά του Πάτρας.

Star City, Μόσχα, Ρωσία

Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος, ένα μυστικό κέντρο αεροπορικών δυνάμεων στη νοτιοδυτική Μόσχα μετατράπηκε σε εγκατάσταση με την ονομασία «Star City». Το κέντρο βρισκόταν στην περιοχή Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών του Γιούρι Γκαγκάριν και εκεί οι υποψήφιοι κοσμοναύτες μπορούσαν να προετοιμάζονται για τις διαστημικές πτήσεις τους. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, το κέντρο δεν ήταν πια απόρρητο και άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό. Σήμερα αρκετές εταιρίες προσφέρουν περιήγηση στις εγκαταστάσεις τους, κατά τις οποίες οι επισκέπτες μπορούν να φορέσουν διαστημικές σχολές ή να επιβιβαστούν σε πτήσεις – προσομοιώσεις με μηδενική βαρύτητα. Το μουσείο, πλέον, των διαστημικών ταξιδιών περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή συλλογή από στολές και κάψουλες απανθρακωμένες, τη στιγμή που επέστρεφαν στην ατμόσφαιρα.

Σπήλαιο Φινγκάλ, Σκωτία

Μοιάζει να ξεπήδησε από μυθιστόρημα φαντασίας ή από σκηνή του Game of Thrones. Το σπήλαιο Φινγκάλ στο νησί Στάφα της Σκωτίας, έχει 22 μέτρα ύψος και 82 μέτρα μήκος. Οι στύλοι βασάλτη, κατά τους επιστήμονες, σχηματίστηκαν από τη λάβα που ψύχονταν αργά, με αποτέλεσμα να λάβει αυτό το σχήμα. Κατά την κελτική μυθολογία, το σπήλαιο ήταν μέρος μιας γέφυρας που είχε φτιαχτεί από γίγαντες. Το νησί ήρθε στο προσκήνιο στα τέλη του 18ου αιώνα από τον φυσιοδίφη Τζόζεφ Μπανκς και έκτοτε ενέπνευσε καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικούς.

Οι υπόγειοι ναοί της Νταμανχούρ, Ιταλία

Στη βόρεια Ιταλία, στους πρόποδες των Αλπεων, περίπου 30 χιλιόμετρα έξω από το Τορίνο, ιδρύθηκε μια μυστικιστική κοινότητα τη δεκαετία του 1970, η Νταμανχούρ. Πρόκειται για ένα δαιδαλώδες δίκτυο ναών, πέντε επιπέδων, 30 μέτρα κάτω από το έδαφος, ωστόσο στολισμένοι όλοι με εντυπωσιακή λαμπρότητα. Από το 1978 ως το 1992 τα μέλη της κοινότητας εργάζονταν επί 24ωρα ώστε να την φέρουν στην επιφάνεια, εγχείρημα για το οποίο χρειάστηκε να μετατοπιστούν 8.500 κυβικά μέτρα χώματος. Κάθε αίθουσα, κάθε διάδρομος, είναι διακοσμημένος με ένα διαφορετικό θέμα, με τοιχογραφίες, βιτρό, καθρέφτες και ψηφιδωτά.

Τα… περίεργα φέρετρα της Γκάνα

Ενας δάσκαλος από την Γκάνα θάφτηκε σε ένα γιγάντιο στυλό, ένας τραγουδιστής μέσα σε ένα μικρόφωνο και ένας εργάτης μέσα σε… σφυρί. Αυτά τα «φέρετρα της φαντασίας» δημιουργούνται σε ένα ξυλουργικό εργαστήριο στη Γκάνα, που ιδρύθηκε το 1950 από τον Σεθ Κέικ Κουέι. Πρόκειται για συνήθεια της φυλής Γκα. Οι κοντινοί συγγενείς του αποθανόντος είθισται να επιλέγουν ως τελευταία κατοικία του ένα σύμβολο που τον αντιπροσώπευε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με το επάγγελμά του, με συνήθειες, χόμπι ή αντικείμενα που αγαπούσε όσο βρισκόταν εν ζωή. Μετά τον θάνατο η φυλή, αντί να θρηνεί, γιορτάζει. Πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι απλώς η αρχή ενός καινούργιου, συναρπαστικού ταξιδιού για τους οικείους τους.

Πάρκο Παρονέλλα, Κουίνσλαντ, Αυστραλία

Το πάρκο Παρονέλλα χτίστηκε στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας από έναν ισπανό μετανάστη, τον Χοσέ Παρονέλλα, που εμπνεύστηκε από τα κάστρα της πατρίδας του. Το 1912 ο τολμηρός 26χρονος άφησε το χωριό του στην Καταλονία και μετακόμισε στη βόρεια Αυστραλία. Πλούτισε ως καλλιεργητής ζαχαροκάλαμου και το 1929 αγόρασε την έκταση και άρχισε να οικοδομεί το πάρκο. Ως το 1935 η έκταση περιλάμβανε πισίνα, καφετέρια, κινηματογράφο και αίθουσα χορού, καθώς και γήπεδα τένις και μεγάλους κήπους, ανοιχτούς για το κοινό. Μετά τον θάνατο του Παρονέλλα, το 1948, το πάρκο παραμελήθηκε επί δεκαετίες, αλλά τελευταία γίνονται προσπάθειες συντήρησης για να θυμίσει τις πρότερες δόξες του. Καταλαμβάνει έκταση πέντε εκταρίων, είναι γεμάτο από φυτά, μεταξύ των οποίων και 7.500 τροπικά είδη.

Μουσικό όργανο από σταλακτίτες, Λουρέι, Βιρτζίνια

Στα ασβεστολιθικά σπήλαια του Λουρέι στη Βιρτζίνια βρίσκεται ένα ασυνήθιστο μουσικό όργανο. Εκ πρώτης όψης μοιάζει με ένα κοινό εκκληστιαστικό όργανο, αλλά αντί για σωλήνες συνδέεται μέσω καλωδίων με μαλακές σφύρες από καουτσούκ έτοιμες να χτυπήσουν απαλά τους σταλακτίτες του σπηλαίου. Οταν κάποιος παίζει με τα πλήκτρα, ολόκληρο το σπήλαιο γεμίζει με ήχους. Ο δημιουργός του, Λέλαντ Σπρινκλ, μαθηματικός και ειδικός στα ηλεκτρονικά, κατέληξε στην ιδέα του λιθόφωνου μετά από επίσκεψή του στο σπήλαιο το 1954 και για να πετύχει την ακριβή μουσική κλίμακα που επιθυμούσε, πέρασε τρία χρόνια αναζητώντας τους κατάλληλους σταλακτίτες.

«Καλαμάρια-πυγολαμπίδες», κόλπος Τογιάμα, Ιαπωνία

Στον κόλπο Τογιάμα, στην Ιαπωνία, η λάμψη του νερού δεν οφείλεται στο φυτοπλαγκτόν αλλά σε ένα θαλάσσιο είδος που φέρει την ονομασία «καλαμάρι-πυγολαμπίδα». Κάθε χρόνο, από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, ο κόλπος γεμίζει με εκατομμύρια από αυτά τα μικρά καλαμάρια, που φτάνουν εκεί από τα βάθη του ωκεανού, με σκοπό να αναπαραχθούν. Εκτός από την εντυπωσιακή όψη τους, τα καλαμάρια αυτά είναι ονομαστά για την νοστιμιά τους –τρώγονται ωμά, βραστά ή με κουρκούτι τεμπούρα.

«Αιώνια Καταιγίδα», Κατατούμπο, Βενεζουέλα

Εκεί που ο ποταμός Κατατούμπο συναντά τη λίμνη Μαρακαΐμπο, μαίνεται η «Αιώνια Καταιγίδα» (Relámpago del Catatumbo), ένα θαυμαστό φυσικό φαινόμενο που κρατά ως και για 260 νύχτες κάθε χρόνο. Σημειώνονται περίπου 280 κεραυνοί ανά ώρα και το σημείο χρησιμοποιείται ως φάρος από τους ναυτικούς της Καραϊβικής από την εποχή της αποικιοκρατίας, χάρη στους οποίους απέκτησε και την ονομασία «Ο φάρος Κατατούμπο». Λάμψεις όλων των χρωμάτων: κόκκινο, πορτοκαλί, μπλε, μωβ. Παρά τη μεγάλη φήμη του φαινομένου, λίγα είναι γνωστά για τους «μηχανισμούς» που το προκαλούν. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των επιστημόνων, ο ζεστός και υγρός αέρας της Καραϊβικής ρέει στη λεκάνη Μαρακαΐμπο, συγκρούεται με τον ψυχρό αέρα από τις Ανδεις και ωθείται προς τα πάνω. Ο ατμός στη συνέχεια συμπυκνώνεται σχηματίζοντας σύννεφα που παρέχουν ηλεκτρισμό και, τελικά, κεραυνούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News