Τη νύχτα που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο αεροδρόμιο να τον υποδεχτούν. Κατηφόρισαν με τα πόδια την λεωφόρο Συγγρού που τότε ήταν απλώς ένας σκοτεινός στενός δρόμος με δυο λωρίδες, με φανάρια, χωρίς γέφυρες, χωρίς ξενοδοχεία, χωρίς φαγάδικα και μπαρ (και στριπτιζάδικα ασφαλώς), που μόνον τον Σεφέρη είχε
εμπνεύσει. Στο Δέλτα ήταν ο παλιός Ιππόδρομος, μικρός και μίζερος χωρίς τη λάμψη των κοσμοπολίτικων ευρωπαϊκών και μετά η Ποσειδώνος, στενή και σκοτεινή κι αυτή. Οι περισσότεροι πήγαν περπατώντας, τα αυτοκίνητα λίγα, οι μηχανές επίσης.

Ο Σαρωνικός δίπλα τους έρημος και βρώμικος, χωρίς βιολογικούς καθαρισμούς και οργανωμένες πλαζ, κάποιες ελάχιστες για τους προνομιούχους. Το πλήθος πέρασε μπροστά από τον Αγιο Κοσμά, ένα επαρχιακό λαϊκό αθλητικό κέντρο και κατευθύνθηκε στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, ένα φτωχικό μικρό αεροδρόμιο με κάτι ταπεινά χαμηλά κτίσματα, 5-6 γκισέ, μία καντίνα και μια ψευτοπλατεία μπροστά – πάρκαρες όπου εύρισκες, συνήθως πάνω στα πεζοδρόμια της παραλιακής και από τις δύο πλευρές.

Ο Καραμανλής εκείνο το βράδυ πάτησε το πόδι του σε μια Ελλάδα Βαλκανική – περίπου παρέλαβε τις υποδομές της από εκεί που τις είχε παραδώσει. Η χώρα από τη στιγμή αυτή ξεκίνησε να συμπυκνώνει τον χαμένο χρόνο των δικτατοριών, του πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου. Και ακόμα και αν το ρολόι της σταμάτησε στο ’10, η σημερινή διαδρομή που ακολούθησε το μεθυσμένο πλήθος τη νύχτα της 23ης Ιουλίου του ’74  αποτελεί την επιτομή μιας τεράστιας προόδου που πετύχαμε τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η Συγγρού συμβολίζει την είσοδό μας στην ΕΟΚ – λίγα χρόνια μετά την επιστροφή του ο Καραμανλής την ανασκεύασε κακήν κακώς για να υποδεχτεί στο Ζάππειο τους ευρωπαίους ηγέτες που ήλθαν να υπογράψουν την είσοδό μας στο ευρωπαικό κλαμπ. Αργότερα έγινε ο σημερινός τεράστιος δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, ανάσα της Αθήνας προς τη θάλασσα, γεμάτη φώτα, ζωή, κοσμοπολιτισμό.

Στο τέλος της το Ωνάσειο, καρδιοχειρουργικό κέντρο υψηλών προδιαγραφών, σημάδι της εκτόξευσης του επιπέδου της περίθαλψης του λαού στις μέρες μας, και στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Ξέρω ότι τώρα περνούν κρίση και οι δύο, ξέρω ότι μεσολάβησε αδιανόητη σπατάλη, αλλά και πάλι δεν υπάρχει σύγκριση με τα δημόσια Νοσοκομεία ιδιοκτησίας των διευθυντών τους και τις φτωχικές ιδιωτικές κλινικές του ’70.

Στο μέρος που ήταν ο παλιός φτωχικός Ιππόδρομος σήμερα υψώνεται ένα καταπληκτικό κέντρο Πολιτισμού, η νέα Λυρική, δημιούργημα της Ελλάδας της κρίσης και για αυτό ακόμα πιο πολύτιμη.

Στη θαλάσσια έξοδο του Δέλτα στα συγκροτήματα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και το σύμπλεγμα της Μαρίνας, και λίγο πιο κάτω, διασχίζοντας μία κατάφωτη και διπλάσια σήμερα σε πλάτος Ποσειδώνος, στον Αγιο Κοσμά, κατοικούν ακόμα στιγμές ελληνικού θριάμβου, τότε που η χώρα μας διοργάνωνε τέλειους Ολυμπιακούς. Ξέρω ότι ήσαν μάλλον αχρείαστοι και υπερβολικά δαπανηροί, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Ελλάδα τότε έζησε στιγμές μεγάλης ανάτασης, ενώ υπήρξαν αναμφίβολα μοχλός εκσυγχρονισμού των υποδομών της. Ο Ιππόδρομος έχει μετακομίσει σε απολύτως σύγχρονες εγκαταστάσεις, για να μη μιλήσω για τον διάδοχο του αεροδρομίου του Ελληνικού. Ο Σαρωνικός, με βιολογικό καθαρισμό, φιλοξενεί πολλές οργανωμένες και ελεύθερες πλαζ.

Ας μην πιαστούμε σε λεπτομέρειες. Ολοι γνωρίζουμε ότι τα φώτα των λεωφόρων αυτών κρύβουν και στριπτιζάδικα και κιτς πίστες, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν σβήσει αρκετά που στέγαζαν επιχειρήσεις που έκλεισαν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα χρόνια της Μεταπολίτευσης συντελέστηκε τεράστια πρόοδος και είναι ιστορικό λάθος να τη μηδενίζουμε. Πραγματοποιήθηκαν άλματα ανάπτυξης που σε άλλες χώρες συνέβησαν σε πολύ μεγαλύτερο διάστημα. Σύμφωνοι, σε πολλές περιπτώσεις ήταν στρεβλή ανάπτυξη, σύμφωνοι, δανειστήκαμε παράλογα, σύμφωνοι, ξοδέψαμε ασύστολα, σύμφωνοι, είχαμε αρκετούς διεφθαρμενους πολιτικούς, σύμφωνοι, κυκλοφορούσε πολύ μαύρο χρήμα, όμως ο τόπος γνώρισε πρωτοφανή ευημερία και απέκτησε υποδομές και ευρωπαική εξωστρέφεια σε πολύ μικρό χρόνο. Ακόμα κι αν συμφωνούσαμε ότι τα ίδια πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει με τα μισά λεφτά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι όμως, έγιναν περίπου στο μισό χρόνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News