Νικήσαμε το Ιράν (78-53). Σιγά το πράγμα. Αν πρέπει, οπωσδήποτε, να πανηγυρίσουμε κάτι από τη χθεσινή (Δευτέρα) πρεμιέρα μας στο προ-ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ του Τορίνο, αυτό είναι το ασυνήθιστο κέφι που έδειξε η Εθνική σε ένα τέτοιο ματς. Τα τελευταία χρόνια ήταν αγγαρεία. Ηταν, και φαινόταν.

Η νέα Εθνική χάρηκε το παιχνίδι, παρά την καταπόνηση των διεθνών έπειτα από μια εξοντωτική -για τους βασικούς- σεζόν. Γι’ αυτό χαιρόσουν να τη βλέπεις. Γιατί είναι η Εθνική των προθύμων. Οσοι παίζουν σήμερα με το εθνόσημο στο στήθος, το κάνουν με την καρδιά τους. Ολοι ανεξαιρέτως. Από τις τελευταίες τρύπες της φλογέρας, όπως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που έλαμπε από χαρά και ο Γιάννης Αθηναίου που στα 28 του δέχθηκε -πάλι- να παίξει τον άχαρο ρόλο της ρεζέρβας (πού να το φανταστεί, οτι ο Σλούκας θα χτυπούσε το πόδι του και θα έμπαινε στη δωδεκάδα;), μέχρι τον ανερχόμενο αστέρα του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο, και τον MVP της Λαμποράλ, Γιάννη Μπουρούση. Τους ηγέτες της νέας εποχής.

Αυτή η ομάδα έχει κατά 50% διαφορετικό ρόστερ και κατά τα 3/5 διαφορετική πεντάδα από εκείνη που έπαιξε -πέρυσι- στο Eurobasket. Οι πρωτοκλασάτοι παίκτες του παρελθόντος της έχουν αποχωρήσει. Οι περισσότεροι, πρόωρα. Τέσσερα βασικά στελέχη της -ο Γιώργος Πρίντεζης, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Κώστας Σλούκας και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς- δεν μπορούν να βοηθήσουν λόγω τραυματισμών. Ο Νίκος Παππάς δεν κλήθηκε από τον ομοσπονδιακό τεχνικό.

Ετσι, υπάρχουν έξι νέα πρόσωπα που δεν είχαν παίξει ΠΟΤΕ μέχρι χθες σε επίσημο ματς με το εθνόσημο (Γιώργος Μπόγρης, Γιάννης Αθηναίου, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Δημήτρης Αγραβάνης, Ιωάννης Παπαπέτρου, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος). Ενας 22χρονος (Γιάννης Αντετοκούνμπο) καλείται να γίνει ο νεώτερος ηγέτης της. Κι ο 32χρονος Περπέρογλου είναι ο μοναδικός παίκτης που συνδέει τη σημερινή Εθνική με την τελευταία που κατάφερε να ανέβει στο βάθρο (χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009). Ο φόργουορντ της Μπαρτσελόνα είχε βρεθεί -τότε- για πρώτη φορά σε «γαλανόλευκη» αποστολή.

Οι ελλείψεις είναι τρομακτικές. Αλλά αυτή η ομάδα έχει -θέλοντας και μη- ένα τρομερό πλεονέκτημα: όσοι απέμειναν, γουστάρουν. Για την ακρίβεια, «ζουν το όνειρό τους». Η δίψα τους για διάκριση είναι το «όπλο» της. Οι (λιγοστές) ελπίδες της να φτάσει στο Ρίο, μέσα από αυτή την καταραμένη (12 αποτυχίες σε 13 απόπειρες) διοργάνωση. Μόνο μια φορά η Ελλάδα κατάφερε να προκριθεί, στο Προ-ολυμπιακό που φιλοξένησε το 2008.

Η αποστολή του Φώτη Κατσικάρη δεν είναι εύκολη. Πάει να διεκδικήσει την πρόκριση απέναντι σε δυο πολύ σοβαρούς αντιπάλους (Ιταλία, Κροατία), κόντρα σε πρόωρες εθνικές συνταξιοδοτήσεις και αναγκαστικές απουσίες. Ο τελευταίος ομοσπονδιακός τεχνικός που δούλεψε με τους καλύτερους εν ενεργεία παίκτες, ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Οι επόμενοι στηρίζονταν στο φιλότιμο και τον πατριωτισμό του καθενός. Στην Εθνική παίζει όποιος (και αν) θέλει.

Οι πρωτοκλασάτοι έλληνες διεθνείς αποχώρησαν πρόωρα, ο ένας μετά τον άλλον. Αν και είχαν πολλά να προσφέρουν ακόμη. Τελευταίος στη σειρά, τον περασμένο Μάιο, ο Νίκος Ζήσης. Προτού κλείσει τα 33 του. Είχε προηγηθεί, πέρυσι, ο Βασίλης Σπανούλης. Στα 33 του κι εκείνος, ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει, εξηγώντας ότι το σώμα του δεν μπορεί να αντεπεξέλθει άλλο. Στην Εθνική. Γιατί, στον Ολυμπιακό, συμφώνησε (προσφάτως) να αγωνιστεί έως το 2018. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, Δημήτρης Διαμαντίδης, έφυγε πολύ νωρίτερα: σε ηλικία μόλις 30 ετών, το 2010. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έδωσε τον τελευταίο αγώνα του με τα γαλανόλευκα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. Ηταν μόλις 31 ετών.

Παλιά δεν ήταν έτσι. Στο κύκνειο άσμα του στη Ρώμη (Ευρωμπάσκετ 1991), ο Νίκος Γκάλης ήταν ήδη 34. Σε μια εποχή που τα χρόνια «βάραιναν» πολύ περισσότερο τα κορμιά των αθλητών. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποχώρησε το 1996, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, πλήρης ημερών. Κόντευε τα 38 του. Ταυτοχρόνως έβαλε τέλος και στη συλλογική του καριέρα, σε αντίθεση με τους επιγόνους του.

Ούτε στο εξωτερικό είναι έτσι. Καμία άλλη χώρα δεν έχει τόσους συνταξιούχους διεθνείς, 30, 31 ή 33 ετών. Στις 25 του περασμένου Ιουνίου, ο σέντερ των Μπουλς, Πάου Γκασόλ, ανακοίνωσε οτι θα ακολουθήσει την εθνική ομάδα της Ισπανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αν και 36 ετών. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι θα παίξει με τη φανέλα της Γερμανίας στο προολυμπιακό τουρνουά που θα φιλοξενήσει η πατρίδα του. Θα είναι 38 ετών. Ο Αντρές Νοτσιόνι θα αγωνιστεί στη Βραζιλία, με τη φανέλα της Αργεντινής, στα 37 του. Σχεδόν όλοι οι αστέρες του μπάσκετ συνεχίζουν και στις εθνικές τους ομάδες, όσο ακόμη αντέχουν να παίζουν στους συλλόγους τους.

Γιατί αυτή η τάση φυγής στην Ελλάδα; Για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή οι δικοί μας προσπαθούν να παρατείνουν, όσο γίνεται, τη συλλογική τους σταδιοδρομία. Εκεί είναι τα λεφτά. Δεύτερον, γιατί κάποιες συμπεριφορές της ομοσπονδίας μπάσκετ απέναντί τους, τους… ξενερώνουν. Δημοσίως δεν θα το παραδεχθούν, όμως το ομολογούν στις ιδιωτικές συνομιλίες τους. Και, τρίτον, διότι το μικρόβιο της οπαδικής αντιπαλότητας προσβάλλει και την Εθνική. Στο Μουντομπάσκετ του 2010, ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής μας, Γιόνας Καζλάουσκας, το είχε πει ευθέως: «Οι διεθνείς μαθαίνουν τα πάντα και επηρεάζονται από όσα συμβαίνουν. Κρατήστε την Εθνική μακριά από την κόντρα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού». Μήπως τον άκουσε κανείς;

Αφού οι διεθνείς της τελευταίας δεκαετίας δεν το αντιλαμβάνονται -οτι αν οι παλιοί έκαναν το ίδιο, οι νεώτεροι θα έπρεπε να βρουν και δεύτερη δουλειά για να ζήσουν-, η Ομοσπονδία όφειλε να το ξεκαθαρίσει: «Σταματώ από την Εθνική σημαίνει, τέλος το μπάσκετ γενικώς». Δεν το έκανε. Τιμώρησε μόνο τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη με δίμηνο αποκλεισμό (εκείνη τη σεζόν αγωνιζόταν στη Σπαρτάκ της Αγίας Πετρούπολης), όταν αποφάσισε να μην αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ 2011 για να βρίσκεται κοντά στη βαριά άρρωστη μητέρα του. Αντίστοιχη τιμωρία παίκτη του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, δεν μπορώ να θυμηθώ.

Ευτυχώς, όμως, η «επίσημη αγαπημένη» έχει ακόμα εραστές. Ο πιο… φλογερός -αυτή την εποχή- είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Επειτα από τόσες «χυλόπιτες» που έφαγε η Εθνική τα τελευταία χρόνια, ήρθε να της δώσει το «φιλί της ζωής» ένας Ελληνας με καταγωγή από τη Νιγηρία. Ισως ο μοναδικός που είχε κάθε δικαίωμα να της γυρίσει την πλάτη.

Πριν από πέντε χρόνια πουλούσε μπιχλιμπίδια και Νκοιμόταν στα παγκάκια. Ακόμη και πριν από τρία, η οικογένειά του δυσκολευόταν να βρει λίγο φαγητό κι ένα κρεβάτι. Πολλοί Ελληνες τον βοήθησαν, όσο μπορούσαν. Αλλά η Ελλάδα τον πρόσεξε μόνον όταν έγινε «κάποιος». Τι ακριβώς χρωστάει ο Giannis σ’ αυτή τη χώρα, ώστε να διακινδυνεύσει έναν τραυματισμό ο οποίος θα μπορούσε να του στερήσει τις εννεαψήφιες αποδοχές που του ετοιμάζει το ΝΒΑ; Ενα διαβατήριο. Μόνον αυτό. Που του το έδωσε όταν εκείνη τον είχε ανάγκη.

Κι όμως. Αυτό το βασανισμένο -όπως όλοι οι μετανάστες στα μέρη μας- παιδί, όταν η ζωή του άλλαξε ξαφνικά, λες και τον άγγιξε κάποιο μαγικό ραβδί, θέλησε να βοηθήσει μια χώρα που ελάχιστα τού προσέφερε. Επέλεξε να θυμάται το ταπεινό τοστ που έπαιρνε από τα χέρια του πατέρα Αντωνίου -στην Κιβωτό του Κόσμου- αλλά να ξεχάσει την πείνα του. Και σήμερα, που είναι ήδη ένας σταρ των εκατό -και βάλε- εκατομμυρίων δολαρίων στο ΝΒΑ, ρισκάρει το χρυσοφόρο μέλλον του για να παίξει σε ένα Προ-ολυμπιακό τουρνουά. Την ώρα που οι «βέροι» Ελληνες προτιμούν ένα καλό συμβόλαιο στα στερνά τους.

Ο Giannis δικαιούται να θεωρείται ο ηγέτης της νέας Εθνικής μας. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει οτι το έκανε για να ανέβει στα μάτια των αμερικανών εργοδοτών του, στην περίπτωση που η Ελλάδα καταφέρει να προκριθεί ή να διακριθεί, του χρόνου, στο Ευρωμπάσκετ. Δεκάρα δεν θα δώσουν. Το αντίθετο, μάλιστα. Εφόσον η ελληνική ομάδα κερδίσει το εισιτήριο για το Ρίο, ο Γιάννης θα επιστρέψει στο Μιλγουόκι καταπονημένος, γύρω στις 25 Αυγούστου, με τζετ-λαγκ και άδειες μπαταρίες. Ο μοναδικός λόγος που οι Μπακς τού έδωσαν άδεια, είναι γιατί δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτή τη φλόγα που είδαν στα μάτια του.

Σε αυτό το… fast track τουρνουά των έξι ημερών, που μοιάζει με ηλεκρονικό παιχνίδι, όπου -καθώς προχωρείς- ο βαθμός δυσκολίας της πίστας μεγαλώνει, τα πάντα θα κριθούν την Παρασκευή και το Σάββατο. Τα προηγούμενα ματς είναι διαδικαστικά. Ελλάδα, Ιταλία και Κροατία θα φτάσουν στους ημιτελικούς. Εκεί, την Παρασκευή, η Εθνική μας θα επιδιώξει να νικήσει (μάλλον την Κροατία), ώστε μετά -το Σάββατο- να τα παίξει «όλα για όλα» με το φαβορί: την οικοδέσποινα Ιταλία.

Χλωμό. Αλλά, ακόμη κι αν δεν πάμε στο Ρίο, αυτή η νέα Εθνική των προθύμων μας υπόσχεται άλλα, συναρπαστικά ταξίδια στο εγγύς μέλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News