Οπως ίσως ξέρετε, παίδες μου αγαπημένοι, εγώ διατηρώ μια γκαρσονιέρα του ελέους πλησίον Αγίου Παντελεήμονα. Οταν την πρωτονοίκιασα ο ιδιοκτήτης (τόσο κοντός που αν είχε κι άλλους έξι φίλους θα ένιωθα σαν τη Χιονάτη) μου είπε πως είναι ανθρωπιστής, ξέρει τι τραβάει η νέα γενιά από τα μνημόνια και γι’ αυτό αν το βάψω και το περιποιηθώ το ερείπιο του θα μου το δώσει για 70 ευρώ το μήνα. Καλή φάση.

Μάζεψα λοιπόν κι εγώ όλους τους κοπρίτες τους φίλους μου και τους ανακοίνωσα ότι έπρεπε να ανασκουμπωθούν αν ήθελαν να έχουμε ένα χώρο να αράζουμε. «Μαζί θα προχωρήσουμε», τους είπα με τεχνητό ενθουσιασμό για να τους εμψυχώσω ώστε να αρπάξουν τα πινέλα και τις μπατανόβουρτσες. Οπως βλέπετε δεν το έφαγα τζάμπα στη μάπα τόσα χρόνια το γλωσσάρι της πασόκας της μάνας μου.

Τι να κάνουν και τα ρεμάλια, ανασκουμπώθηκαν και αρχίσαμε όλοι μαζί να συμμαζεύουμε τα ασυμμάζευτα. Εν τω μεταξύ επειδή ήταν όλα χαλασμένα, υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, πάτωμα, φέρναμε κι άλλο κόσμο να βοηθήσει. Μη σας τα πολυλογώ, τζιτζί το κάναμε το γκαρσονιεράκι. Κλέψαμε και μερικά μικροέπιπλα από τα πατρικά μας και αρχίσαμε να αράζουμε έξοχα στη μίνι έπαυλη που φτιάξαμε με τον ιδρώτα μας. Εντάξει, το καταλαβαίνω, μαζευτήκαμε κάπως πολλοί. Οποιος περνούσε έβλεπε φως κι έμπαινε. Και όταν έμπαινε δύσκολα έβγαινε. Ισως επίσης να κάναμε λίγη περισσότερη φασαρία από τον μέσο όρο των διαμερισμάτων. Εντάξει νέα παιδιά είμαστε και τη μουσικούλα μας θα βάλουμε και τα γαμοσταυρίδια μας θα ρίξουμε και τα τρελά τα γέλια θα παίξουνε. Ενδεχομένως και να επιβαρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα στον διάδρομο με τις μαγειρικές μας. Εχουμε βρει έναν Πακιστάνο, πολύ γαμάτο παιδί που ήταν μάγειρας στην πατρίδα του και μας μαγειρεύει κάθε μέρα κάρι για να τον αφήνουμε να κάνει αφρόλουτρα στο μπάνιο μας (Ναι, είναι βιτσιόζος. Δεν έχει που την κεφαλήν ξαπλώσαι και θέλει αφρόλουτρο λεβάντα).

Και ενώ η ζωή τραβούσε την ανηφόρα που εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε κατηφόρα, μια ωραία βραδιά που μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο καταλαβαίνετε από τι, χτυπάει άγρια η πόρτα του σπιτιού. Πάω να ανοίξω ελπίζοντας πως θα ‘ναι ο Πακιστάνος σεφ και βλέπω τον κοντό ιδιοκτήτη έξαλλο από θυμό.

«Πόσοι είστε εδώ μέσα;», ρωτάει με στεντόρεια φωνή.

«Δεν ξέρω», είπα εγώ με μεγάλη ειλικρίνεια. «Κάμποσοι. Γιατί;»

«Μένουν όλοι εδώ;»

«Ε… όχι… δεν μένουν…ψιλομένουν… ξεμένουν θα λέγαμε… ξέρετε…»

«Οχι δεν ξέρω! Θέλω να μάθω. Πόσοι είναι και αν μένουν εδώ.»

«Καλά, θα κάνουμε απογραφή και θα σας ειδοποιήσουμε», του φώναξε από μέσα το αμόρε μου που είχε πιεί μισό μπουκάλι τεκίλα μπόμπα και δεν καταλάβαινε την οσμή του κινδύνου που πλησίαζε.

«Τι είπε αυτός;», μου κάνει ακόμα εξαλλότερος ο νάνος.

«Τίποτα, μη δίνετε σημασία, είναι λίγο ζαβός. Παίρνει χάπια».

«Και γιατί είναι εδώ μέσα;»

«Μα είναι σωστό να πετάξουμε έξω ένα ζαβό; Εσείς ο ανθρωπιστής, ο αριστερός, το λέτε αυτό;»

Τι ήθελα και του θύμισα πως δήλωνε αριστερός και ανθρωπιστής. Επεσε να με φάει.

«Ακου εδώ κοπέλα μου, εδώ είναι σπίτι. Δεν θα σε αφήσω να το κάνεις αποθήκη ψυχών! Σε μια βδομάδα θα ‘χετε φύγει από δω.»

«Και που θα πάμε;»

«Στα σπίτια σας!»

«Μα στα σπίτια μας είναι χειρότερα από τη Συρία. Μαίνεται ο εμφύλιος  μάνας – πατέρα».

«Ζητείστε άσυλο αλλού. Εδώ κλείσαμε. Δεν ξαναμπαίνετε».

«Και τι θα κάνεις; Θα υψώσεις φράχτη;», φώναξε κοροϊδευτικά η φίλη μου η Γιάννα.

«Θα δεις», ούρλιαξε αυτός και χτύπησε την πόρτα. «Θα μιλήσετε με τον δικηγόρο μου!»

«Μωρέ δεν πα να κόψεις το λαιμό σου. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της έξωσης θα περάσουν μήνες», του φώναξε ο νομικός της παρέας ειρωνικά.

Χαλαρώσαμε κι εμείς και συνεχίσαμε ακάθεκτοι τα τσίπουρα.

Σε μια βδομάδα ακριβώς όμως, γυρνώντας σπίτι στις 6 το απόγευμα βρήκα όλα μου τα πράγματα στο πεζοδρόμιο σε μια στοίβα και τις κλειδαριές αλλαγμένες. Πάνω ήταν ένα χαρτόνι που έλεγε:

«ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ. Σας συμβουλεύω να μην ξεκινήσετε καμιά νομική διαδικασία γιατί όπως ξέρετε θα πάρει μήνες!»

ΥΓ: Ζητείται αποθήκη ψυχών. Δεκτά και ψιλοερείπια στο Βερολίνο. Εχουμε το know how. Υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, μερεμέτια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News