«Ανοίξτε χώρο να περάσει ο πρόεδρος!» Ο ογκώδης, σχεδόν θηριώδης, άνδρας από την προσωπική ασφάλεια του Κυριάκου Μητσοτάκη ίσως και να έγραψε ιστορία στα γραφεία της οδού Χαλκοκονδύλη. Ισως ήταν η πρώτη φορά που το «πρόεδρος» ακούστηκε εκεί μέσα επισήμως, δυνατά, με βροντερή φωνή. Λες και το μόνο που έλειπε ήταν μία ασπίδα, να ανέβει επάνω ο Κυριάκος και να απολαύσει τη νίκη του από το ύψος ρωμαίου αυτοκράτορα. Εγώ πάλι, που θυμάμαι το στριμωξίδι και τα νιάτα μου στην έξοδο της Θύρας 4, δεν έχω μάτια για άλλον πέρα από τον Πέτρο Μαντούβαλο. Τον βλέπω στο μέσον ενός διαδρόμου να χαμογελά, φέροντας κονκάρδα του Κυριάκου στο πέτο και ποιος ξέρει τι άλλο στο μυαλό του. Αλλά έτσι δεν γίνονται αυτά; Να, πριν ο Κυριάκος πάει στα μεγάλα γραφεία του στη Χαλκοκονδύλη, ήταν στα μικρά, της Ευφρονίου. Πρώτα βγήκε από εκεί ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και μετά ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Στη Χαλκοκονδύλη ήταν και ο Αδωνις, πολλοί βουλευτές, εκεί πήγε και ο Μουρούτης. Πιθανότατα, αν υπήρχε ανάγκη, θα πήγαινε και ο Καραμανλής. Για πολιτικούς λέμε.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να κυνηγάω τον Κυριάκο από τα γραφεία της Ευφρονίου. Δέκα άνθρωποι ήμασταν από κάτω όλοι και όλοι. Μισοί-μισοί, αστυνομικοί και δημοσιογράφοι. Συνομιλώ με έναν κουστουμαρισμένο κύριο με ροζ γραβάτα. Κοιτάζει τα μπαλκόνια.
-«Είστε της ασφάλειας του Κυριάκου;»
-«Όχι, είμαι της κρατικής Ασφάλειας. Ηρθαμε τώρα, ως επιπλέον ενισχύσεις. Βέβαια και τα παιδιά που βλέπετε εκεί, στην πόρτα, δικά μας, είναι, αλλά, να, υπάρχουν περιπτώσεις όπου το κράτος πρέπει να επιδείξει ειδική μέριμνα»
-«Και αν θέλει κάποιος να κάνει κάτι στον Κυριάκο θα του την πέσει από το μπαλκόνι; Δεν θα το έκανε εδώ και τόσο καιρό;»
Ανταλλάσσουμε γελάκια από εκείνα που φυτρώνουν ανάμεσα στην ειρωνεία και στην ευγένεια, αλλά η κάθοδος του Κυριάκου διακόπτει την ιδιαίτερη προσέγγιση μας. Ναι, ο Κυριάκος θα πάει στη Χαλκοκονδύλη. Ημουν και εγώ εκεί πριν. Είμαι βέβαιος ότι ο Κυριάκος θα μπει πιο εύκολα απ’ ότι μπήκα εγώ, αλλά ξέρω ότι δεν θα καλοπεράσει.
Τα γραφεία Μητσοτάκη στη Χαλκοκονδύλη στεγάζονται σε μία παλαιά και βρώμικη πολυκατοικία με τρισάθλιο κλιμακοστάσιο. Και είναι γεμάτα κόσμο. Τόσο γεμάτα που πρέπει να σπρωχτείς, να γίνεις αδίστακτος και, κυρίως, μικρότερος, μήπως και χωρέσεις. Ποιοι είναι εκεί; Μία μικρογραφία της Νέας Δημοκρατίας. Βουλευτές, τοπικοί παράγοντες, κομματάρχες που θρέφουν φιλοδοξίες, παραδοσιακοί ψηφοφόροι μέσης και τρίτης (κυρίως) ηλικίας, άντε και μερικοί χίπστερ που πέρασαν να πάρουν κονκάρδα. Είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο. Τη γλίτωσε μόνο η οικογένεια Μητσοτάκη. Ε, ακόμα και αν δεν είδατε τις εικόνες, μπορείτε να τις φανταστείτε. Ο Κυριάκος, η Μαρέβα, τα παιδιά και η αδερφή του, η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη – σιγά μην ερχόταν η Ντόρα. Το «πρόεδρε» βγαίνει πια με στόμφο και απόλαυση από τα στόματα. Προσπαθώ να παρατηρήσω κάπως καλύτερα τον Κυριάκο στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Φωτογραφίζεται με φίλους, μοιράζει ευχαριστίες, χαιρετάει όπως μόνο έμπειροι πολιτικοί γνωρίζουν. «Δίνω τον αγώνα της ζωής μου», μου είχε πει σε μία συνομιλία μας πριν από δύο μήνες. Τον βλέπω και αναρωτιέμαι πώς είναι να είσαι τώρα στη θέση του. Τι αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος; Την άγρια χαρά της νίκης; Συγκίνηση; Βουλιμία; Φόβο; Θα δείξει. Θέλοντας και μη, οι μοίρες μας αρχίζουν και μπλέκονται με τη δική του.
Κατέβηκα τα σκαλιά με ανθρώπους που, απλώς, είχαν περάσει για να τον δουν, έστω και από μακριά. Κόντεψα να πατήσω τη φούστα μίας κυρίας, που τον ψηφίζει δέκα χρόνια τώρα, όταν από πάνω κατέβηκαν οι ρυθμικές φωνές «Μητσοτάκης-Μητσοτάκης». Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε που το άκουσα για τελευταία φορά.
Κάτω στη Συγγρού είχε ησυχία. Στη είσοδο υπάρχει ένα χριστουγεννιάτικο δένδρο και το πορτρέτο του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και τα δύο θα δείχνουν ξεπερασμένα στο φως του πρωινού ήλιου. Δεν έχουν θέση εκεί. Θα μείνει, βέβαια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να περιμένει τον Κυριάκο να σταθεί δίπλα του. Και ο νέος πρόεδρος, αν θέλει να ηγείται ενός κόμματος που ανταποκρίνεται στα μηνύματα των καιρών, οφείλει να ξεκινήσει από το μάζεμα του χριστουγεννιάτικου δένδρου.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News