Ωραία, λοιπόν: με την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας τέλειωσε κι αυτό! Οι νεοδημοκράτες, οι συμπαθούντες και οι καθ’ έξιν ή κατ’ επάγγελμα σχολιαστές του χώρου θα έχουν πολλά εσωτερικά, οργανωτικά, ισορροπιστικά κλπ. να πουν. Επί μέρες, εν ανάγκη και για αρκετόν καιρό, αν η αμηχανία μπροστά στο μέγεθος των πραγματικών προβλημάτων της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής τούς το επιβάλλει.

Ομως για τους υπολοίπους -που δεν παύουμε να είμαστε οι περισσότεροι, άλλωστε- το ενδιαφέρον από την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, και μάλιστα μετά την κακόζηλη προεκλογική εκστρατεία που σούρθηκε επί μήνες, είναι τι θα απογίνει η «αντιπολιτευτική νεύρωση» στην οποία κλείδωσε το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (και) σ’ αυτή την στροφή των πραγμάτων. Η νέα ηγεσία της ΝΔ θα χρειαστεί, θέλοντας/μη θέλοντας, να αποφασίσει και να εφαρμόσει στην πράξη το αν θα ακολουθήσει την παράδοση του «όχι σε όλα», δηλαδή της αρχαϊκού τύπου αντιπολίτευσης με την οποία μάθαμε να ζούμε από την εποχή Καραμανλή/Παπανδρέου (των παλαιών, εννοείται), Παπανδρέου/Μητσοτάκη (πάλι των παλαιών) και έως τώρα – μεταξύ των επιγόνων. Με μέτωπα ανοιχτά όπως του Ασφαλιστικού, ή πάλι του Προσφυγικού, η πρακτική αυτή της δυναμικής/κάθετης/βιτριολικής εναντίωσης έχει καθοριστική σημασία για το πού θα πάμε από δω και πέρα. Ως χώρα. Ως κοινή γνώμη. Ως λαός, που λένε. Ως ψηφοφόροι, αύριο-μεθαύριο.

Μέχρι τώρα η αντιπολιτευτική νεύρωση ή αν θέλετε η κατεδαφιστική αντιπολίτευση αποδείχτηκε ωφέλιμη για τις ηγεσίες και βολική για τα «ηγετικά περιβάλλοντα». Το να λέμε ότι έκανε κακό στην χώρα και τους ανθρώπους της, στο πολιτικό σκηνικό εν γένει, δεν χρησιμεύει και πολύ. Οταν οι ηγεσίες φρονούν ότι με αυτήν την νεύρωση, με τέτοια κατεδαφιστικότητα κερδίζουν, ότι με το «όχι σε όλα» πλησιάζουν την ηδύτατη εξουσία, ό,τι και να τους πεις, χαμένο. Πάντως… το ξαναλέμε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News