Κάθε απόγευμα σχεδόν στο απέναντι μπαλκόνι, έχουμε πρόγραμμα. Πιτσιρικάδες γείτονες, οι οποίοι ονειρεύονται να γίνουν οι επόμενοι Snik και Sin Boy, σκαρώνουν τραγούδια: «αγοράζω μια τζιπάρα, μέσα γκόμενα κορμάρα, περνάω από κάτω τέρμα μπιτ, σκάω απ’ τα φράγκα κάνω hit, στο λαιμό καδένα δεκαοχτώ καράτια, φάτε ψάρια μάτια, μιλάω με το θεό, μπρο» κι άλλα τέτοια έρχονται στα αφτιά μου την ώρα που απλώνω ρούχα.

Οι απέναντι πιτσιρικάδες είναι τέρμα πωρωμένοι, λένε ακατάπαυστα στιχάκια από τα οποία παρελαύνουν διαμάντια και χρυσός, γκόμενες, όπλα και ναρκωτικά (λες και είναι μέλη συμμορίας στο Μπρονξ), αλλά οι πιο τρέντι μάρκες υλικών αγαθών του πλανήτη. Κι όλα αυτά σ’ ένα στιχουργικό συνονθύλευμα, ειπωμένο μέσα απ’ τα δόντια με μπάσα φωνή, που αν το ακούς χωρίς υπότιτλους δεν καταλαβαίνεις και πολλά.

Εκείνο που καταλαβαίνεις, βέβαια, είναι το τρελό γκελ που έχει κάνει το συγκεκριμένο είδος μουσικής στη νεότερη γενιά. Περνάς έξω από σχολείο και τα κινητά, με ηχεία ενσωματωμένα για έξτρα ήχο, παίζουν τραπ. Στα πάρτι, δεκατριάχρονα με κόκα κόλες στα χέρια χορεύουν στίχους, όπως «Ήσουν Ιούδας στη ψυχή, είσαι μια βίζιτα στ’ αλήθεια» του TUS, και «Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά» του Mad Clip.

Ο τελευταίος, έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή Special Report: «Η φάση της τραπ έχει ξεφύγει, όπως ήταν ο Ρουβάς κάποτε και τσίριζαν τα κοριτσάκια, τώρα τσιρίζουν για εμάς», είπε. Έτσι είναι η φάση, όντως. Κάποτε τσίριζαν για τους Beatles, μετά για τους Nirvana, μετά για τους New Kids on the Block, μετά για τον Ρουβά. Κάθε εποχή έχει τα είδωλά της. Αν διανύεις τη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου τώρα, έχεις το Seniorita για ύμνο και την αφίσα του αγαπημένου σου τράπερ στο δωμάτιο.

Η τραπ, με καταγωγή από τον αμερικανικό νότο και ημερομηνία γέννησης κάπου στην αρχή του 2000, ξεπήδησε μέσα απ το ραπ και το χιπ χοπ, σαν ένα υποείδος με πιο σκληροπυρηνικό στίχο και ήχο. Στην Ελλάδα, έκανε την εμφάνισή της στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε. Τράπερς όπως ο Snik, ο Sin Boy, ο Light και ο Mad Clip, έχουν φτάσει να μετρούν εκατομμύρια views στο YouΤube, έχοντας από πίσω έναν στρατό από πιτσιρικάδες που γεμίζουν σκηνές και κλαμπ για να τους δούνε και ονειρεύονται σαν τρελοί να τους μοιάσουν.

Τι ονειρεύονται δηλαδή; Αυτά που ακούνε στους στίχους της τραπ και βλέπουν στους εκπροσώπους της. Να είναι άνετοι και πετυχημένοι τόσο που να τους γλύφουν όλοι, να τα γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια, να παρτάρουν, να έχουν τα καλύτερα αμάξια και τις καλύτερες γκόμενες και γενικώς, να τους τρέχουν τα φράγκα απ’ τα μπατζάκια τους. Φράγκα που δεν έχει σημασία πως αποκτήθηκαν, αν είναι από λεμόνια ή κόκα, το θέμα είναι να σπαταλιούνται αβέρτα σε χλίδες και σε ακριβά γούστα.

Ο πλούτος και η χλιδή είναι το σήμα κατατεθέν κάθε γνωστού τράπερ που σέβεται τον εαυτό του. Επιδεικνύει τον πλούτο του, αυτόν που απόκτησε με τη μαγκιά του όπως λέει και ξαναλέει, χωρίς οίκτο και χωρίς ενοχές. Σα να θέλει να μοιράσει πόνο, να σου μπει στο μάτι, σα να θέλει να φαίνεται ο πλούτος του και από δορυφόρο ένα πράγμα.

Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία πίσω από το τραπ μοιάζει να είναι αυτή: τα βγάζω χοντρά, τα σκορπάω χοντρά, για να περνάω καλά. Μια επιφανειακή λογική που εκφράζεται προκλητικά και καγκουράδικα μέσα από τους στίχους, αλλά και μέσα από την εικόνα που τους ντύνει, δηλαδή τα video clips. Η οποία συνεχίζει, σαν προέκταση, και στην αληθινή ζωή των δημιουργών αυτής της μουσικής. Όντως κυκλοφορούν με τα καλύτερα αμάξια, φορούν μάρκες, κρέμονται κιλά χρυσού απ’ το λαιμό τους, μένουν σε σπιταρόνες, είναι άνετοι και το φωνάζουν.

Είναι οι νέοι νεόπλουτοι, οι μετά-νεόπλουτοι του 21ου αιώνα. Η διαφορά τους απ’ την προηγούμενη γενιά νεόπλουτων είναι ότι αυτοί κάνουν επίδειξη του πλούτου τους συνειδητά, βγάζοντας απ’ τη μέση με συνοπτικές διαδικασίες κάθε πρόσχημα. Τα έχω και τα χώνω, γουστάρω να με βλέπετε και σας το λέω στα μούτρα. Όσο να πεις, είναι πιο ντόμπρα τοποθέτηση.

Οι πιτσιρικάδες που τραπάρουν πάλι, ζουν τη δική τους φαντασίωση. Γεννημένοι μετά την εποχή των ανέσεων και μεγαλωμένοι σε σπίτια τα οποία η οικονομική ανασφάλεια, η ανεργία, η απελπισία κι όλα τα παρελκόμενα της κρίσης έχουν στοιχειώσει, πιάνονται από την τραπ και ονειρεύονται. Κάποτε δεν θα στήνουν στιχάκια στο στενό μπαλκόνι του μικροαστικού διαμερίσματος, με την απέναντι να απλώνει ρούχα. Θα το κάνουν αραχτοί στο τζακούζι τους, πίνοντας σαμπάνια κι ενώ οι χρυσές καδένες τους επιπλέουν στο νερό.

Η φάση τους είναι: θέλω να πετύχω και να σας το τρίψω στα μούτρα, να φάτε τη (χρυσό)σκόνη μου. Πώς έγινε αυτό; Θα το εξηγήσουν καλύτερα κάποτε οι κοινωνιολόγοι.

ΥΓ. Και ο σεξισμός σύννεφο στους στίχους της τραπ, φυσικά. Αλλά ας το αφήσουμε για άλλη μέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News