Πριν ένα χρόνο το BBC αναρωτήθηκε αν είμαστε μάρτυρες του θανάτου της αυτοκίνησης. Η πρόσφατη αφορμή είναι ο κορονοϊός. Τη συνέχεια την ξέρετε. Το να καβαλήσεις ένα ποδήλατο, να στείλεις ένα μήνυμα και να πάρεις τους δρόμους έγινε για πολλούς το νέο όχημα ελευθερίας. Ακόμα και τα σαββατοκύριακα, στα νότια προάστια της πόλης, στο δρόμο για το Σούνιο, βλέπεις περισσότερους ποδηλάτες παρά οδηγούς. Η αφορμή αυτή έκανε και μερικές πόλεις εντός Ευρώπης, όπως, για παράδειγμα, το Μιλάνο, να ανακοινώνουν πως όταν τελειώσει η ιστορία με την Covid, κάποια 35 χιλιόμετρα εντός της πόλης θα μετατραπούν αποκλειστικά σε ζώνες ποδηλασίας.

Το ποδήλατο γνωρίζει, για δεύτερη φορά στο δυτικό κόσμο, τρελή άνοδο. Τι άνοδο; Εκρηξη κανονική. Αν κάποτε η θέα εκατομμυρίων ποδηλάτων στην Κίνα ήταν συνώνυμο της φτώχιας, τώρα οι όροι αντιστράφηκαν στη Δύση. Γάμπες, κολάν και ορθοπεταλιές.

Το πρώτο μεγάλο «bike-boom», όπως σηνηθίζεται να λέγεται διεθνώς η τάση, τραβάει χρόνια πίσω. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στις ΗΠΑ όταν οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν. Τότε, το περιοδικό LIFE έβγαλε ένα τεύχος με τίτλο «Η τρέλα για ποδήλατο» (The Bicycle Madness) με κεντρική φωτό άνδρες, γυναίκες και παιδιά στριμωγμένους στα ποδηλατάδικα. Οπως σημείωνε, ήταν το ισχυρότερο αγοραστικό κύμα στη, μέχρι τότε, 154 ετών ποδηλατική ιστορία.

Την ώθηση την είχαν δώσει οι πρώτες περιβαλλοντικές ανησυχίες, οι εναλλακτικοί baby-boomers αλλά και μια γερή τάση για το φίτνες. Ηταν οι πυροκροτητές του ποδηλατικού λόμπι μαζί με την πετρελαϊκή κρίση. Για την ιστορία, τότε πήρε μεγάλη φόρα και το τζόγκινγκ. Τότε, κάποιοι φαντάστηκαν ότι στην Αμερική τα αυτοκίνητα θα εκτοπίζονταν από τις μεγάλες πόλεις. Και κάποιοι άλλοι ότι το Μανχάταν θα γινόταν Αμστερνταμ. Ωστόσο η ποδηλατική έκρηξη δεν κράτησε πολύ. Κι αυτό γιατί ναι μεν η Ολλανδία είδε την πετρελαϊκή κρίση της εποχής ως την ευκαιρία για να κατεδαφίσει την αυτοκινητική αυτοκρατορία από τις πόλεις της, όμως στην Αμερική τα πράγματα επανήλθαν στους τέσσερις τροχούς. Αλλωστε έχει μείνει και στην ιστορία, η φράση του συμβούλου του προέδρου Νίξον, Πίτερ Φλάνινγκαν, ότι «οι ΗΠΑ δεν θα επιστρέψουν στο κρύο, το σκοτάδι και το ποδήλατο». Τα επόμενα χρόνια, λοιπόν, λίγοι θυμόντουσαν το ποδηλατικό τσουνάμι των ‘70s. Ακόμα και η εμφάνση του mountain bike, τη δεκαετία του ’80, δεν έφερε τη μεγάλη αλλαγή.

Σήμερα, ωστόσο, μισό αιώνα αργότερα, το ποδήλατο πηγαίνει σφαίρα. Πανάλαφρα, βολτίσια, μάχιμα – κάποια κοστίζουν όσο ένα μικρό αυτοκίνητο, γκρουπάκια στους δρόμους αλλά και ένας βιομηχανικός οργασμός επικρατεί στα πεντάλ. Για παράδειγμα, η γνωστή Cannondale, μία αμερικανική εταιρεία που γεννήθηκε στο ιδανικό τάιμινγκ των ’70s που λέγαμε παραπάνω, αυτές τις μέρες τοποθετεί γιγαντιαίες καμπάνιες στους δρόμους των μεγάλων πόλεων «ντύνοντας» προσόψεις κτιρίων. Εκεί που περπατάς στο Σαν Φρανσίσκο ή στο Μανχάταν, τσουπ, ξεπροβάλλουν από τις γωνίες τα πόστερ με τα ποδήλατά της.

Οπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος της εταιρείας, Ντένις Κιμ, «είναι απίστευτο, τόσοι πολλοί άνθρωποι, σ΄όλον τον κόσμο, είναι πάνω σε ένα ποδήλατο». Η φόρα είναι τόση που, όπως σημειώνει το Forbes, οι εταιρείες έχουν ξεστοκάρει και δεν ξέρουν αν θα έχουν διαθεσιμότητα το καλοκαίρι. Και όσο ο κορονοϊός συνεχίζει να κρατάει παρκαρισμένα εκατομμύρια αυτοκίνητα, τόσο το ποδηλατικό λόμπι ανεβάζει χιλιόμετρα. Τέσσερα μείον δύο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News