Οι πραγματικές τομές έτσι γίνονται, ανυποψίαστα κι ανεπαίσθητα, εκεί που κανείς δεν τις περιμένει, καθώς μασουλάς κανένα φρούτο στον καναπέ και χαζεύεις τα κανάλια… Και Wi και Fi σ’ όλη την επικράτεια δωρεάν (καλά, το επίρρημα μην το δένετε και κόμπο) με πρωθυπουργική εξαγγελία κι αν κανείς επιμένει, μετά από αυτή την παρέμβαση–τομή, πως οι πολιτικοί δεν έχουν σχέση με τα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι τουλάχιστον άδικος.

Ο homo Wi-Fi είναι πια ευρέως αναγνωρίσιμος – θέλοντας και μη… Η πρώτη ερώτηση μετά το «γεια» είναι πάντα η ίδια: «Πες το Wi-Fi εδώ…» και μαύρο φίδι σ’ έφαγε, αν τυχόν δεν έχεις ή δεν ξέρεις τον μαγικό κωδικό. Σαν να τον κάλεσες για να τον προσβάλεις, σαν να έδωσες ραντεβού με πρεζόνι σε θεραπευτική κοινότητα, με αναρχικό σε αστυνομικό τμήμα. Τα μαγαζιά, τα μπαράκια, τα σπίτια φίλων, οι τόποι συνάντησης έχουν ταξινομηθεί στο μυαλό ανάλογα με την ύπαρξη και την ποιότητα της ιντερνετικής σύνδεσης και έτσι κατευθύνονται οι νέες κοινωνικότητες – «πού, εκεί; δεν έχει σύνδεση ρεεε…». Το μπαράκι στη γωνία καταλαβαίνεις πως μπορεί για κάποιον εξαρτημένο να ‘ναι Αλάσκα και Γη του Πυρός μαζί.

Το επιχείρημα «Για τη δουλειά το ‘χω…» ακούγεται αλλά δεν πείθει – όσο εργασιομανής να ‘ναι κανείς, αργά το βράδυ οι διακόπτες κλείνουν εκτός κι αν είσαι η Πάολα ή το κοινό της. Ούτε και ο likeισμός, η shareομανία και η συμπυκνωμένη εβαπορέ twitterολαγνεία φαντάζουν αιτίες ισχυρές για την εξάρτηση. Ένα παράλληλο ηλεκτρονικό wannabe Σύμπαν φαίνεται πιο πειστικό καθώς επιτέλους γινόμαστε κάποιοι άλλοι—φαντασιακά ζούμε κατά βάση εκτός από τις μέρες που πληρώνουμε τους λογαριασμούς.

Αυτόν τον παράλληλο εαυτό δεν γίνεται περιστασιακά και μόνο ανάλογα με τη σύνδεση να τον έχουμε. Η βαθύτατη πολιτική και κοινωνική τομή βρίσκεται σ’ εκείνο το «σ’ όλη την επικράτεια». Προκαλεί ρίγος η σκέψη για το πόσοι νέοι άνθρωποι ήδη ετοιμάζουν μπαγκάζια για την επιστροφή τους στα πατρώα επαρχιακά εδάφη, στην αγνή ελληνική περιφέρεια—από πάντα ήταν indie η Άνω Τραχανοπλαγιά και ουάου η Κάτω Καρδιτσομαγούλα. Το τέλος της ερήμωσης της ελληνικής υπαίθρου και η ανάπτυξη περνά μέσα από το Wi-Fi και η παιδεία γης που τόσο μας λείπει είναι ελάχιστο θέμα μπρος στην έλλειψη σύνδεσης. Πώς θ’ ανέβεις δίχως το tablet στο τρακτέρ John Deere, πως θα πας με τα ζα στα μπαϊρια στον Αϊ Λιά χωρίς i-phone, πώς να πας στα καπνά και στα θερμοκήπια άνευ λαπτόπιον. Βουκόλος χωρίς γκλίτσα γίνεται, χωρίς Wi-Fi, όμως;

Η πολιτική, έλεγαν παλιά, πως είναι η τέχνη του εφικτού – αποδεικνύεται πως είναι και η χαρά του συνδεδεμένου. Σε λίγα χρόνια η Ιστορία στις Δέλτους της θα θυμάται την πλήρη Wi-Fi κάλυψη της χώρας επί Antwniou του Mpps σαν την αφετηρία της νέας εποχής – προφανώς η ίδια Ιστορία που θ’ αναρωτιέται και αν υπήρχε ζωή και πριν από τον θεό Zuckerberg…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News