Έχω ένα φίλο που τον μισώ για ένα και μόνο συγκεκριμένο λόγο. Πάντα μας διηγείται ιστορίες από την βρεφική του ηλικία. Κι όταν λέω βρέφος, φανταστείτε ότι το μπεμπιλίνο ήταν το μοναδικό μοντελάκι που στόλιζε την γκαρνταρόμπα του και το κάτω δοντάκι ακόμα έπαιζε κρυφτούλι με τα ούλα. Δεν ξέρω αν μας δουλεύει ομαδικώς, καθώς η μάνα του δεν είναι ποτέ παρούσα να επιβεβαιώσει τις αφηγήσεις του, αλλά μόνο το γεγονός ότι μπορεί και θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες από τότε, εμένα με κάνει έξω φρενών. Κι αυτό, γιατί όσο και να παιδεύω το μυαλουδάκι μου, η όπισθεν μου φτάνει μετά βίας γύρω στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών.

Θυμάμαι τα πρώτα μου πατίνια, δώρο Χριστουγέννων. Ήταν μεταλλικά με τέσσερις κίτρινες ρόδες και μια τεράστια βίδα στην μέση για να μπορείς να τα προσαρμόζεις. Θυμάμαι που πηγαίναμε με τους δικούς μου στον Άγιο Νεκτάριο και τα γλέντια που κάναμε εκεί. Όχι προς Θεού. Δεν μερακλώναμε με μοναστηριακό νάμα και αντίδωρο. Άγιος Νεκτάριος ήταν το παρατσούκλι ενός μαγαζιού σ' ένα ξέφωτο πάνω στο βουνό με καλά κοψίδια και ζωντανή μουσική. Το πραγματικό του όνομα όμως δεν πήγαινε πίσω. Είχε κι αυτό το θρησκευτικό του στοιχείο. Ταβέρνα "ο Παράδεισος". Το παρατσούκλι το είχε κερδίσει επάξια λόγω του παρεκκλησιού που βρισκόταν στην είσοδό της. Θυμάμαι ότι ήμουν η αδυναμία του μπουζουκτσή εκεί. Έχω μάλιστα και φωτογραφία, εγώ να χορεύω σαν αρκούδι κι αυτός να παίζει γονατιστός μπροστά μου.

Η αλήθεια είναι ότι όλες οι αναμνήσεις μου συνοδεύονται από φωτογραφίες. Η μόνη ανάμνηση που έχω και δεν υπάρχουν ντοκουμέντα να την πιστοποιήσει είναι ένας τηλεκατευθυνόμενος ΚΙΤ από τον Ιππότη της Ασφάλτου, που μου είχε φέρει σαν δώρο ο πατέρας στην κλινική όταν ήμουν ακόμα νεογέννητο. Καλά, μην φανταστείτε ότι ξαφνικά ξεμπλόκαρε η όπισθεν. Πολύ απλά, το συγκεκριμένο παιχνίδι με ακολούθησε μέχρι την Α' Δημοτικού.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά όμως; Πριν από λίγο διάβασα μια είδηση, στην οποία αναφέρεται ότι ερευνητές από το Johns Hopkins University ισχυρίζονται πως είναι πολύ πιθανόν να μπορούν να σβηστούν αναμνήσεις αφαιρώντας συγκεκριμένες πρωτεϊνες από το κέντρο φόβου του εγκεφάλου. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, θα ήταν σωτήριο σε περιπτώσεις τραυματικών εμπειριών. Από την άλλη όμως εγείρει και σημαντικά θέματα ηθικής, όπως και κάθε άλλο επιστημονικό εύρημα παρόμοιας φύσεως.

Και κάπου εκεί, άρχισα κι εγώ να αναρωτιέμαι. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να σβήσω κάτι, θα το έκανα; Σίγουρα πέρα από τα νοστιμούλικα που σας αφηγήθηκα, υπάρχουν κι άλλα. Λιγότερο χαριτωμένα έως καθόλου, που φυσικά δεν υπάρχει λόγος να τα αναφέρω. Τέλος πάντων, η απάντηση βγήκε αβίαστα. Φυσικά και όχι. Ο άνθρωπος είναι οι εμπειρίες του, και κατ' επέκταση οι αναμνήσεις του. Άλλωστε και στην ταινία "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού" αποδείχθηκε ότι δεν είναι κακό πού και πού να υπάρχουν μερικά συννεφάκια στον ουρανό. Εσείς; Θα σβήνατε κάτι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News