Παρασκευή και 13! δεν είμαστε προληπτικοί, τι περισσότερο να μας βρει; Νικήθαμε και τους Ιθπανούς, ποιόθ μας θταματά! Μια νίκη τη χρειαζόμαστε όσο να πεις, έτσι, για να σπάσει το σερί της ήττας, να ανέβει λίγο το ηθικό. Αν κι όπως έχει πει η μαμά του αγαπημένου ηθοποιού Χαβιέ Μπαρδέμ, «να θυμάσαι ότι δεν είσαι ούτε οι νίκες σου, ούτε οι ήττες σου, είσαι κάτι ανάμεσα». Σοφή μητρική συμβουλή για να μάθεις από μικρός ότι θα έχεις και επιτυχίες και αποτυχίες και ότι δεν πρέπει ούτε να απογειώνεσαι στις πρώτες, ούτε να καταρρέεις στις δεύτερες.

Το πρωτογενές, του πρωτογενούς… Εντάξει, αυτό θα μάθουμε να το κλίνουμε με όλους τους τρόπους. Το πλεόνασμα δεν ξέρω πού θα το βρούμε, αλλά μην είμαστε πλεονέκτες, μη θέλουμε να τα καταλάβουμε όλα αμέσως. Μπορεί να μη φαίνεται ακόμα στον δικό μας προϋπολογισμό, αλλά κάτι ξέρουν οι κυβερνητικές κεφαλές που επιμένουν. Εμείς τους δείχνουμε τα στοιχεία για την αυξημένη ανεργία κι αυτοί κοιτάνε τις δημοσκοπήσεις. Εμείς τους δείχνουμε τα ποσοστά των αυτοκτονιών που για πρώτη φορά κάνουν ρεκόρ, κι αυτοί μας λένε λαϊκιστές.

Σοβαρότης! Ότι μπήκαμε σε προεκλογικό κλίμα και στο ποιες συμμαχίες μπορεί να γίνουν μετά, ιερές ή ανίερες, είναι πλέον σαφές. Εκλογολόγοι, δημοσκόποι, πολιτικοί και αναλυτές έχουν πάρει θέση και προς το παρόν διαμορφώνουν κλίμα για προ αλλά και μετεκλογικές συνεργασίας. Μέχρι και «γιατί όχι συνεργασία της ΝΔ με μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» ακούστηκε, προκαλώντας ρίγη. Αλλά όταν μας δείχνουν τη Χρυσή Αυγή, μήπως και ‘μείς πρέπει να βλέπουμε όχι αυτό το δέντρο, αλλά ένα πιο κει, που λέγεται Ανεξάρτητοι Έλληνες; Λέω τώρα, γιατί δεν είμαι και από αυτούς που είναι πρώτο τραπέζι πίστα στα πάνελ, κάποιες σκέψεις κάνω. Εδώ χρειαζόταν ένας καυστικός Όσκαρ Ουάιλντ που έγραψε ολόκληρο έργο, το «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός».

Μετακόμιση, η: όταν πρέπει να μαζέψεις ολόκληρο σπίτι κι έχεις να το κάνεις αυτό 10 χρόνια, παθαίνεις μια τρέλα από το πόσα πράγματα έχεις μαζέψει. Μετράς καμιά 40αριά κούτες με βιβλία κι αρχίζεις να ξεκαθαρίζεις ποια θα χαρίσεις σε δανειστικές βιβλιοθήκες, αφού δεν υπάρχει λόγος να τα έχεις, ή δεν πρόκειται να τα διαβάσεις γιατί δεν σε αφορά το είδος. Και νιώθεις, ότι όπως ένας συγγραφέας γίνεται όλο και πιο καλός με όσα περισσότερα σβήνει ή πετάει, τόσο κι εσύ σαν άνθρωπος γίνεσαι πιο ελαφρύς, αν δεν έχεις να κουβαλάς ένα κάρο πράγματα. Το να πετάς, το να μη δένεσαι με πολλά υλικά πράγματα, ακόμα και με τα βιβλία που θεωρούνται πνευματικά, είναι μεγάλη τέχνη – κι εγώ, μάλλον, δεν την κατέχω.

«Τα σκουπίδια του ενός, διαμάντια για τον άλλον». Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνεις να βγάλεις κάτι στα σκουπίδια και γίνεται ανάρπαστο. Και επειδή το ξέρουμε όλοι πια, αφήνουμε ό,τι μπορεί να είναι χρήσιμο σε κάποιον, δίπλα από τους κάδους, σε μια σακούλα, καθαρό. Περιδιαβαίνοντας τη γειτονιά και βλέποντας πολλούς λούτρινους αρκούδους, δίπλα από ξεχειλωμένους κάδους, σκέφτομαι ότι οι γονείς θα ήταν καλύτερα να μαζεύουν τα παιχνίδια και να μάθουν στα παιδιά ότι μπορεί να τα στείλουν σε κάποιο Ίδρυμα σε παιδιά που δεν έχουν. Στους κάδους υπάρχει η περίπτωση, να προλάβει το σκουπιδιάρικο. Κρίμα είναι…

Καλό Σαββατοκύριακο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News