Απορία του μηνός: Τι Σεπτέμβρης ήταν αυτός; Σε τίποτα δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον! Αφήνω στην άκρη τα πρωτοβρόχια, που έρχονται όποτε θέλουν, αφήνω και τα κίτρινα φύλλα και άλλα ρομαντικά και πάμε στα βασικά.

Ανοιγο-κλείνουν τα σχολεία, χάσαμε κι αυτή τη σταθερά. Μαζί κλείνουν και Πανεπιστήμια. Άρα, αφού όπως λένε “όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή”, μπορούμε να γεμίσουμε σωφρονιστικά ιδρύματα (sic) για όλους: για τους VIP (Άκης Τσοχατζόπουλος και διάφοροι εκδότες) πιθανώς σε λίγο και βουλευτές της Χ.Α., αν η εισαγγελική έρευνα οδηγήσει εκεί, όπως φαίνεται, αλλά και για πολλούς από μας που θα χρωστάνε φόρους, δάνεια κ.λπ. Ο φετινός Σεπτέμβρης, από μήνας της Παιδείας γίνεται μήνας της κηδείας της εκπαίδευσης, η μόνη που θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε πολλές από τις κακοδαιμονίες μας.

Χλωμή και η Υγεία: Κατά τον Άδωνη Γεωργιάδη όλα βαίνουν καλώς. Αρκεί να μην αρρωστήσουμε. Η ανασφάλεια των πολιτών στο κόκκινο, τα νεύρα των γιατρών επίσης τεντωμένα. Κάποια δεν αντέχουν, τα βροντάνε και φεύγουν. Φίλη καρδιολόγος, με πολλά χρόνια στα δημόσια νοσοκομεία, ετοιμάζει βαλίτσες για την Εσθονία. Γράφει η ίδια στο fb, ως Moment in the wind: “Συνειδητοποίησα -για πολλοστή φορά- πόσο πολύ και επί πόσα χρόνια, δεν κάνω τη δουλειά μου. Η ιατρική είναι επιστήμη, όπως όλες οι επιστήμες, επάγγελμα όπως όλα τα επαγγέλματα. Ούτε φιλότιμο, ούτε μαραθώνιος χωρίς τέρμα, ούτε χόμπι, και κανένας μας που την ασκεί σε συνάρτηση με όποια σχέση εξάρτησης από το εθνικό σύστημα υγείας, δεν κάνει τη δουλειά του.

“Δεν είναι δουλειά μας να ξεχνάμε τη δουλειά μας-συνεχίζει η γιατρός. Δεν είναι δουλειά μας η ενασχόληση με τις μικρές ή μικρότερες δυνατότητες του κράτους, τα μπαλώματα, τα κουτσουρέματα, το κατακρεούργημα γνώσης, εμπειρίας, δυνατοτήτων και προσφοράς, στα μέτρα και στα πλαίσια προϋπολογισμού του κάθε υπουργείου και κάθε σοφού ιθύνοντα. Δεν είναι δουλειά μας να ξεχνάμε τελικώς τη δουλειά μας, προσπαθώντας να αφυπνίσουμε συνδικαλιστικές ηγεσίες, να συνηγορούμε γιατί δεν γίνεται αλλιώς με ανίδεους αποφασίζοντες διοικητές, προϊσταμένους, Γ.Γ, και με μια απεργιακή κινητοποίηση κάθε που φτάνει ο κάθε κόμπος του ατέλειωτου χτενιού στην άκρη του γκρεμού να γινόμαστε ζήτουλες για να κερδίσουμε τάχα κάποτε τα ψίχουλα που θα μας κάνουν να την κάνουμε σωστά. Δεν θα την κάνουμε. Ποτέ. Φεύγω και ελπίζω να τα ξαναθυμηθώ όλα από την αρχή”.

Πολιτικός πολιτισμός! Πού τον θυμήθηκα τον όρο, τώρα που είμαστε μέσα στη βαρβαρότητα! Οι εξελίξεις, που άργησαν πολύ, σχετικά με τον χαρακτήρα της Χ.Α., στοίχισαν μέχρι τώρα το  ξυλοδαρμό και τον εκφοβισμό πολλών μεταναστών, διάφορους τηλεοπτικούς και άλλους δημόσιους τσαμπουκάδες κι έφτασαν μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, θύμα της αργοπορίας όλων να βάλουν φρένο στον ολοφάνερο φασιστικό πρόσωπο, ούτε καν προσωπείο των χρυσαυγιτών. Πολλοί δεν θέλαμε τον Παύλο νεκρό ήρωα. Τον θέλαμε να τραγουδάει για τα αδιέξοδα και να προτείνει την αγάπη. Αλλά έστω και τώρα ο τόσο άδικος χαμός του ας βοηθήσει να είναι η κόκκινη κάρτα αποβολής που θα δώσει η ίδια η κοινωνία στους νοσταλγούς του φασισμού. Ας απαντήσουν οι ψηφοφόροι αν θέλουν στη Βουλή “κόμμα” που να λειτουργεί σαν πολιτική μαφία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News