Ενα Σάββατο ξεχωριστό: 28 Σεπτεμβρίου 2013. Ο τρόπος που το μαθαίνω με κάνει να μείνω με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι, ακίνητη, κοιτώντας μια τεράστια οθόνη τηλεόρασης, χωρίς ήχο, σε καφετέρια, και με τίτλο από κάτω «Συνελήφθησαν Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Παναγιώταρος …». Στην καφετέρια παίζει δυνατά μουσική, θέλω να φωνάξω «ανοίξτε τον ήχο, ρε παιδιά», αλλά καταλαβαίνω ότι η είδηση παίζει από νωρίς το πρωί και σκοτώνομαι να πάω σπίτι.

Μια μέρα ιστορική: Είμαι σε ένα σπίτι ανάστατο από την πρόσφατη μετακόμιση, που με δωροδόκησε και με ένα μίνι λουμπάγκο, και ξαπλωμένη στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθώ να καταλάβω αν όλο αυτό που ζω είναι παραίσθηση από το κοκτέιλ παυσίπονων που έχω πάρει ή συμβαίνει όντως. Εκτός από το ζάπινγκ ανοίγω και το ραδιόφωνο και αφού δεν έχω ακόμη σύνδεση με Ίντερνετ, μαθαίνω από τηλεφωνήματα φίλων τι γίνεται και στα social media.

Μια αργοπορημένη αντίδραση. Για όσους λέγαμε ότι η Χρυσή Αυγή διαβρώνει με τον φασισμό ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που είναι στριμωγμένο στη γωνία, είναι αυτονόητη η χαρά να βλέπεις τον αρχηγό και τους πρώτους στην ιεραρχία με χειροπέδες. Σκέφτεσαι ότι και πριν χαθεί ο Παύλος Φύσσας, υπήρχε πάλι αίμα, εκφοβισμός, παρανομίες, προσβλητική για τη δημοκρατία δημόσια παρουσία των χρυσαυγιτών, αλλά έστω, λες, μπορεί τώρα να δέθηκαν όλα τα στοιχεία με την επ' αυτοφώρω σύλληψη Ρουπακιά και το γαϊτανάκι των τηλεφωνημάτων. Μπορεί καμιά φορά από την αμέλεια, την απάθεια, την αδιαφορία, να περάσεις όπως έγινε τώρα, σε αγώνα δρόμου, σε παθιασμένο σπριντ. Έστω!

Ένα επικίνδυνο στοίχημα; Και μετά σε ζώνουν τα φίδια, μήπως και μέσα σε όλη αυτή τη σπουδή έγινε κάποιο λάθος, κάποια υπερεκτίμηση, και τότε όσο χαρήκαμε που τους είδαμε με τις χειροπέδες, άλλο τόσο και περισσότερο θα νιώσουμε ηττημένοι αν τους δούμε αθώους, δικαιωμένους και θριαμβευτές. Γιατί να σκέφτεται κάποιος κάτι τέτοιο όταν είναι σίγουρος ότι πρέπει να τελειώνουμε με τη Χρυσή Αυγή; Μα γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Γιατί διαφορετικά η ιστορία θα γυρίσει μπούμερανγκ. Και για έναν άλλο λόγο: Η διαφορά της δημοκρατίας από τον φασισμό είναι ότι δίνει δικαίωμα υπεράσπισης και δίκαιης δίκης ακόμη και στον μεγαλύτερο εγκληματία, που μέχρι την τελική του καταδίκη τον θεωρεί αθώο.

28 Σεπτεμβρίου 2013: Μετά από δράση δεκαετιών και μετά την εκτόξευση από το περιθώριο στα έδρανα της Βουλής, το πιο ακραίο από τα νεοναζιστικά κινήματα της Ευρώπης, βρίσκεται με τον φύρερ, πέντε βουλευτές και δεκάδες στελέχη του στα κελιά. Αν όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί που ο φασισμός σήκωσε κεφάλι, αλλά και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που οργισμένο, ζώντας μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση και ένα πλήρες απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, αγκάλιασε τη Χρυσή Αυγή, τότε μπορεί αυτό το Σάββατο να μην είναι η αρχή του τέλους. Να έχει ακόμη δρόμο. Και κυρίως να απαιτεί πια μια αντιφασιστική πολιτική πρόταση που να μην αναμασάει όσα έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και που το μόνο που έκαναν ήταν να ανεβάζουν τα ποσοστά της ΧΑ. Το ζητούμενο είναι μαζί με τη δύση της Χρυσής Αυγής να αντιμετωπισθεί και ο ιός του φασισμού που είχε αρχίσει να έχει χαρακτηριστικά επιδημίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News