Mood of the day: Οκτώβρης, νέος μήνας, παλιοί, ανοιχτοί λογαριασμοί. Μπήκε κανονικά σαν κύριος φθινοπωρινός, με μια δυνατή μπόρα, τα ξημερώματα. Ξύπνησα κι έμαθα ότι κι άλλοι πολλοί δεν ξανακοιμήθηκαν, ακούγοντας αυτή τη βροχή σαν να ήταν ό,τι πιο ωραίο είχαν ακούσει, σαν ένα λυτρωτικό μπάνιο στην πόλη, στους κατοίκους, στις σκέψεις και στους φόβους τους.

Ενα τριήμερο γεμίσαμε εικόνες, λόγια, αναλύσεις, που ξαναζωντανεύουν ό,τι η ανθρωπότητα -εκτός από ορισμένους- δεν θέλει να θυμάται, πολλές δεκαετίες τώρα. Μοιάζει βέβαια αδύνατον να ασχοληθείς, να σχολιάσεις κάτι άλλο, αλλά η ζωή ορμητική δείχνει ότι κακώς σταματάμε τη ροή της και στεκόμαστε μόνο πάνω από τη σκοτεινή πλευρά, λέγοντας τελικά τα αναμενόμενα από κάθε πλευρά. Τα αυτονόητα;

Η αβάσταχτη αθωότητα! Τα αυτονόητα στη χώρα μας είναι σπάνια. Μόνο ίσως από κάποιους που δεν συνηθίζουν τις τηλεοπτικές πόζες και είναι κανονικοί άνθρωποι και όχι περσόνες των media. Ο Δημήτρης Πουλικάκος δεν συχνάζει σε πάνελ. Πήγε όμως στην Ανατροπή και απόρησε με την «τόση αθωότητα!» του Γ. Πρετεντέρη, που το ΄95 φιλοξενούσε τη Χρυσή Αυγή. «Μα τότε δεν τους ξέραμε» απάντησε ο δημοσιογράφος… Ο υπουργός Μάκης Βορίδης -όταν του θύμισε ότι αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο στην αρχηγία της ΕΠΕΝ- χωρίς ποτέ να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας το παρελθόν του, προσπάθησε ανεπιτυχώς να κάνει ότι χαμογελάει. «Τόση αθωότητα, πια…»  μονολόγησε ο Πουλικάκος, που είπε ότι νιώθει στο πάνελ σαν να παίζει σε σκηνή από κόμικ.

Ο Εχθρός μου. Σάββατο βράδυ, στον Δαναό, η ταινία του Γ. Τσεμπερόπουλου, στις Νύχτες Πρεμιέρας, είχε γερό αντίπαλο το ντοκιμαντέρ που γύριζε έξω από τη ΓΑΔΑ η ζωή. Η ΓΑΔΑ «παίζει» και στην ταινία, όπως και ο φασίστας της γειτονιάς που πίνει «σ΄ έναν καθαρότερο κόσμο», όπως και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που μεταμορφώνεται όταν η βία ανατρέπει τη ζωή του, όπως και όλα όσα μας απασχολούν τον τελευταίο καιρό. «Ο Εχθρός μου» ήταν σαν να συνέχιζε αυτό που παρακολουθούμε από την τηλεόραση, αλλά μ' έναν σκηνοθέτη πίσω από την κάμερα που δείχνει τρυφερότητα ακόμη και στις πιο ακραίες, ανθρώπινες αντιδράσεις.

Ένας απολαυστικός Μενέλαος: Τη Δευτέρα, στο Ηρώδειο, Τρωάδες σε σκηνοθεσία και μουσική του Θοδωρή Αμπατζή, από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Η επόμενη μέρα του πολέμου, με τα ερείπια και τις μανάδες να θρηνούν αδικοχαμένα παιδιά, θα μπορούσε να ήταν το 415 π.Χ., αλλά και σήμερα σε όλα τα μέτωπα του πολέμου. Μόνο που ο Ευριπίδης -αυτό για όσους ομνύουν στη μοναδικότητα των αρχαίων ημών προγόνων- πάει στην πλευρά του εχθρού, στην Τροία, για να βάλει τη βασίλισσα Εκάβη (Αννα Κοκκίνου) να πει «Έλληνες, όλες τις βαρβαρότητες εσείς τις σκεφτήκατε». Πολυμελής ορχήστρα συνοδεύει την παράσταση με μαντολίνα, κιθάρες κόντρα μπάσο, σαξόφωνο, που δένουν με τις κινήσεις μαριονέτας και τους λαρυγγισμούς του χορού των γυναικών. Πολύ καλή η φευγάτη Κασσάνδρα της Τζωρτζίνας Δαλιάνη, αδρή παρουσία η Ανδρομάχη της Δανάης Σαριδάκη, κι ένας απολαυστικός Μενέλαος, από τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη – από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς που έχουμε, που σε κάθε παράσταση καταφέρνει να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο εαυτό του.

Καλό μήνα! Η πόλη υπάρχει και ζει και ονειρεύεται και από αύριο με την Ατζέντα μου μαζί, ξαναπαίρνω τους δρόμους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News