Δεν είναι εύκολο να πεις αν οι Έλληνες γενικά έχουν καλές επιδόσεις στον σχεδιασμό προϊόντων, στο λεγόμενο Product Design. Είτε πρόκειται για «αρχιτεκτονικά» προϊόντα, για αυτοκίνητα ή για πιτζαμάκια. Εξαρτάται άλλωστε από πότε αρχίζεις να κάνεις τον λογαριασμό. Από την εποχή της Ακρόπολης ή των τριηρών; Από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων ή πρέπει να έλθουμε πολύ πιο κοντά, στη σημερινή εποχή και όταν πια ήταν συνειδητή η επιδίωξη, πέρα από τη χρησιμότητα ενός προϊόντος, να είναι και η εμφάνισή του τόσο ελκυστική ώστε να μαγνητίζει τον καταναλωτή;

Έχουμε βέβαια τον «Greek God» όπως αποκαλούσαν τον Αλέξανδρο Ισιγόνη οι Άγγλοι, αυτό το προσφυγόπουλο, που η καταστροφή της Σμύρνης το έφερε στη Μεγάλη Βρετανία και έγινε ο σχεδιαστής του Mini Cooper το 1959 και του Austin Morris αργότερα. Έχουμε τον Σωτήρη Κωβό που έχει σχεδιάσει το 1999 το Toyota Yaris. Την ομάδα των Ελλήνων σχεδιαστών στην BIC, που από εδώ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, είναι υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό όλων των μικρών αυτών και χρήσιμων εργαλείων που λέγονται «ξυραφάκια μιας χρήσης» (και αυτό ελληνική εφεύρεση) για όλο τον κόσμο, σε καθημερινό μάλιστα ανταγωνισμό από τη δεκαετία του ’90 με τους σχεδιαστές της πανίσχυρης Gillette.

Από την άλλη, πρέπει να πω ότι τον Μάιο μια έκθεση σχεδιαστών στο Γκάζι δεν μου έδειξε και πολλά ενώ τον Ιούνιο, που επισκέφθηκα μαζί με φίλο μου επαγγελματία και με αναγνωρισμένο στη διεθνή παλαίστρα έργο, μια έκθεση φοιτητών από τη μοναδική σχολή Design στην Ελλάδα, πανεπιστημιακού επιπέδου, απογοητευθήκαμε κάπως. Και εκεί έμαθα ότι για να μπεις σε αυτή την Πολυτεχνική Σχολή, το έχουν κάνει έτσι ώστε, το μοναδικό μάθημα που δεν δίνεις πανελλαδικές εξετάσεις είναι το Σχέδιο(!). Επειδή υποτίθεται πως ό,τι κάνεις σε αυτόν τον τομέα γίνεται με τη βοήθεια του Υπολογιστή.

Επειδή το θέμα συνεχίζει να με ενδιαφέρει, περιπλανώμενος στην κοιμισμένη καλοκαιρινή Αθήνα κατέβηκα και τα σκαλιά ενός μικρού αλλά συμπαθητικού χώρου στην οδό Ηπίτου 5, έναν πεζόδρομο κάθετο στην οδό Βουλής, κοντά στο Σύνταγμα. Στο Matalou at Home διάφοροι Έλληνες σχεδιαστές δημιουργούν αντικείμενα «σουβενίρ», με ελληνικό όπως λένε αποτύπωμα, στην έκθεση με τον τίτλο: It’s all, oh so Souvenir to me. Δεν θεωρώ πως έχασα τον καιρό μου πηγαίνοντας έως εκεί. Υπάρχει διάθεση για καινούρια πράγματα σε ένα φθαρμένο θέμα και σε μερικά από τα εκθέματα και επινοητικότητα και εξυπνάδα και καλή σχεδίαση, με πολύ ταπεινά μέσα. Βλέπεις για παράδειγμα από μακριά κάτι που μοιάζει με ελαφρόπετρες μπηγμένες σε ξυλαράκια και όταν προσέξεις πιο πολύ ανακαλύπτεις ότι πρόκειται για καλοφτιαγμένες μορφές αρχαίων Ελλήνων, σκαλισμένες σε αυτό το εύπλαστο ηφαιστειακό υλικό. Σε μπουκάλια παραδοσιακών ποτών έχουν γίνει ευφάνταστες προσθήκες, ξύλινες κρεμάστρες, σε σχέδια αρχαίων αγγείων από κόντρα πλακέ προσφέρονται με έτοιμο και το oupa για να στερεωθούν στον τοίχο, ενώ κάτι που φαίνεται σαν ένα ακατανόητο Γ γίνεται με μια κίνηση μέρος για να στηρίξεις όρθια το κουτάλι, το πιρούνι και το μαχαίρι σου στο τραπέζι.

Η έκθεση αυτή θα είναι εκεί για αρκετό καιρό ακόμη αλλά τη συνιστώ σαν έναν μικρό και ενδιαφέροντα σταθμό στις τωρινές περιπλανήσεις όσων έχουν μείνει εδώ στην Αθήνα (Τρ., Πέμ., Παρ., 12-21, Τετ., Σάβ., 12-16).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News