Από την κούνια: Για να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους, όταν ερχόμαστε σ΄ αυτόν τον κόσμο, εκτός από αδύναμα πλάσματα, είμαστε και κάτι μικροί δυνάστες, που αν δεν μας βάλουν σιγά-σιγά όρια θα εξελιχθούμε σε μικρούς τυράννους, σε δυνάμει δικτατορίσκους που διατάζουν, σε μικρούς φασίστες που δεν αντέχουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν ικανοποιεί πάραυτα τις δικές μας επιθυμίες. 

Τα μωρά είναι οι βασιλιάδες του σπιτιού, που θα έλεγαν και όλες οι ειδικότητες που αρχίζουν από Ψι. Είναι οι απόλυτοι κυβερνήτες, ολόκληρο το σπίτι ζει στην αναπνοή, το κλάμα ή το γέλιο τους. Όλοι σπεύδουν να εικάσουν ποιες είναι οι επιθυμίες τους και να τις ικανοποιήσουν. Ευτυχώς η φύση φρόντισε να έχουν τις βασικές ανάγκες «μαμ, κακά και νάνι» και φυσικά αγάπη.

Τα παιδιά, για να μη γίνουν ανυπόφορα, παίρνουν μεγαλώνοντας το πρώτο μάθημα που τους βγάζει από τον τεράστια εγωπαθή κόσμο τους, ότι είναι και άλλοι τριγύρω και ότι πρέπει να μάθουν να δέχονται τις ανάγκες των άλλων. Να εκπαιδευτούν στο να δείχνουν οικογενειακό στην αρχή και κοινωνικό σεβασμό στη συνέχεια στους Άλλους. Είναι τα πρώτα μαθήματα δημοκρατικής ευαισθησίας.

Στην εφηβεία έχουμε μια έκρηξη επαναστατικότητας και ορμονών, ομαδοποίησης και μιας πρώτης, πιο σοβαρής αίσθησης της «ξεχωριστότητας» και του ανήκειν. Εδώ, συνήθως, όλοι οι άλλοι, εκτός της δικής μας παρέας, της μουσικής σκηνής, της ποδοσφαιρικής ομάδας, οτιδήποτε, είναι εντελώς ηλίθιοι, άχρηστοι και «εχθροί» και ‘μείς η περιούσια ομάδα που είδαμε το φως το αληθινό…

Όλη μας η ζωή, με την ιδιαιτερότητα της κάθε ηλικίας είναι ένας αγώνας να υπερβούμε τα εγωπαθή, αντιδημοκρατικά και ρατσιστικά άτομα που είμαστε, έτοιμοι να υποκύψουμε σε ποικίλους ρατσισμούς, στον μανιχαϊσμό του άσπρου-μαύρου και στο «πας μη δικός μας βάρβαρος».

Αντιφασίστας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Μέσα από την προσπάθεια, την Παιδεία, τον στοχασμό, κατανικώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα, που είναι συχνά έτοιμα να καταδικάσουν συλλήβδην λαούς, θρησκείες, ιδιαιτερότητες… τους Άλλους, που δεν μας μοιάζουν. Η συζήτηση που γίνεται για το ένα άκρο, ή τα δύο άκρα, συγκρίνει το φασισμό με τα όποια εγκλήματα γίνανε στο όνομα κάποιας ιδεολογίας που όταν εφαρμόστηκε απείχε πολύ από τη θεωρία. 

Ο φασισμός, όμως, δεν είναι θέμα εφαρμογής, διαστρέβλωσης ή παρανόησης, είναι ό,τι πιο άρρωστο, ό,τι πιο απάνθρωπο σκέφτηκε ανθρώπινος νους. Είναι ένας ύμνος στο μίσος, ένα έπος στη διαστροφή που μπορεί να επεξεργαστεί «τελικές λύσεις», όποιοι κι αν θεωρούνται κάθε φορά οι «περιττοί»: οι Εβραίοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι…
Όλες οι ιδεολογίες διακηρύττουν, έστω στα λόγια, ότι θέλουν να ενώσουν τους ανθρώπους, ο φασισμός θέλει να τους χωρίσει σε εκλεκτούς και μη.

Ο πόλεμος, λοιπόν, προς τη Χρυσή Αυγή, είναι μονόδρομος. Δεν είναι καν θέμα προς συζήτηση. (Εκτός από το Πρώτο Θέμα που όψιμα ανακάλυψε ότι μετά το λάιφστάιλ των Χρυσαυγιτών δεν ξεχνά και τον φασισμό…). Μετά, μπορούμε να συζητήσουμε οτιδήποτε, και γιατί καίγεται η Αθήνα και τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και τι είναι ακρότητα ή όχι.
Προέχει (και είναι δείγμα ενηλικίωσης να μπορείς να ιεραρχείς), επείγει να βρεθούμε όλοι απέναντι σ΄ αυτό που ονομάζαμε κάποτε γραφικό μόρφωμα και το αφήσαμε να εξελιχθεί σε πολιτικό παράγοντα.
Τώρα έχουμε νεκρό. Και το οφείλουμε στον Παύλο Φύσσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News