Βρέθηκα χθες στο Αεροδρόμιο των Σπάτων και όπως κάθε φορά, φθάνοντας εκεί, καθώς περνώ μπροστά από τα κτήρια που απλώνονται, στο δεξί μας χέρι, στο νου μου έρχεται ο Δημήτρης Παπανικολάου, που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Υπήρξε ένας Πολιτικός Μηχανικός, δεινός κατασκευαστής μεγάλων και μικρών έργων και έχει συνδεθεί με το κτήριο Διοίκησης του αεροδρομίου με έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο. Και η ιστορία αυτή δεν έχει καταφέρει να φθάσει στον Τύπο για λόγους που θα κατανοήσει εύκολα ο αναγνώστης.

Την εποχή που χτιζόταν το αεροδρόμιο, βασίλευε βέβαια στο χώρο η γερμανική (και περιβόητη) Hochtief. Αναλάμβανε τις περισσότερες κατασκευές, κανόνιζε εργολάβους και υπεργολάβους, καθόριζε χρόνους κατασκευής και παράδοσης. Όταν λοιπόν ήταν να ανεγερθεί το κτήριο Διοίκησης, βασικό για τις επόμενες εργασίες η μεγάλη αυτή εταιρεία, ως κατασκευάστρια, δεν μπορούσε να δώσει χρόνο παράδοσης μικρότερο από 2,5 χρόνια, κάτι που έριχνε αρκετά έξω το υπόλοιπο έργο. Τότε λοιπόν παρουσιάζεται ο Δημήτρης Παπανικολάου, που μαζί με άλλους συνεταίρους είχε μια κατασκευαστική εταιρεία και λέει ότι αυτός θα μπορούσε να κατασκευάσει το έργο σε δεκαοκτώ μήνες ίσως και λιγότερο και φθηνότερα. Η πρότασή του προφανώς όχι μόνον προξενούσε οικονομική ζημιά στη μεγαλο-εταιρεία αλλά ήταν και ένα τεράστιο πλήγμα στο γόητρό της. Γιατί ποιος ήταν αυτός ο Ελληνάκος που θα το έφτιαχνε, καλύτερο, φθηνότερο και πιο γρήγορα; Το ελληνικό Δημόσιο έστω και με πολύ σκεπτικισμό, δέχθηκε, γιατί ήταν μεγάλη η πίεση χρόνου. Με προτροπή βέβαια, καταλαβαίνετε από ποιον, έβαλε τρομακτικές ρήτρες σε σχέση με την παραβίαση του χρόνου αποπεράτωσης, τόσο που όταν οι άλλοι συνεταίροι συνειδητοποίησαν το τι τους περίμενε σε περίπτωση αποτυχίας, οι φωνές τους ακούστηκαν πέρα από τη διασταύρωση της Κηφισίας στα Σίδερα, όπου εκεί κοντά ήταν το γραφείο της εταιρείας.

Βέβαια ο Δημήτρης Παπανικολάου δεν ήταν κανένας χθεσινός, άσχετος και ανερμάτιστος. Ήταν αυτό που λέμε μηχανικός-κατασκευαστής και είχε στο παρελθόν ξανά διακινδυνεύσει φήμη και χρήματα αναλαμβάνοντας έργα που κινδύνευαν να εξοκείλουν. Όπως στην περίπτωση του Ολυμπιακού Σταδίου, όταν πρωτοχτίστηκε. Είχαν και εκεί πέσει έξω στις ημερομηνίες και ακόμη έπρεπε να φτιάξουν τα κάθετα υποστυλώματα που επάνω τους θα καλουπωνόταν μετά οι κερκίδες. Αυτά όμως μέχρι τότε φτιαχνόταν τμηματικά. Δηλαδή καλουπωνόταν έως κάποιο ύψος, έπεφτε το μπετόν, περίμεναν ορισμένο χρόνο να δέσει και συνέχιζαν πιο επάνω μέχρι το τελικό ύψος. Αυτό λοιπόν έπαιρνε χρόνο που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν διαθέσιμος. Ο Παπανικολάου ανέλαβε να τους τα φτιάξει σε χρόνο ρεκόρ. Με δική του μέθοδο, κατασκεύαζε τα υποστυλώματα σε οριζόντια θέση, σε όλο τους το μέγεθος και όταν είχε δέσει το μπετόν, με γερανούς τα ανύψωνε και τα τοποθετούσε στην τελική κάθετη θέση τους!

Έτσι λοιπόν και με το κτήριο Διοίκησης είχε τα δικά του σχέδια. Σε ένα εργοτάξιο έξω από την Αθήνα άρχισε να κατασκευάζει τους τοίχους του κτηρίου όλους μαζί, όχι μόνο γερούς αλλά και με τρομακτική ακρίβεια. Στη συνέχεια θα τους μετέφερε στο αεροδρόμιο και εκεί πάλι είχε επινοήσει έναν τρόπο ώστε τα συνεργεία των διαφόρων ειδικοτήτων δούλευαν σε όλους τους ορόφους ταυτόχρονα. Διέθετε όμως και μια ομάδα με βάση από παλιούς μαστόρους που η συνεννόηση μεταξύ τους και με τον Παπανικολάου γινόταν με τα… μάτια. Η παρακολούθηση, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, ήταν παραπάνω από στενή. Και σκεφθείτε την απορία (ή τη φρίκη;) των Γερμανών όταν την πρώτη ημέρα που πάτησε το ελληνικό συνεργείο στο χώρο του αεροδρομίου, συνοδευόταν από τι λέτε; Κατά πάγια συνήθεια του Παπανικολάου και των μαστόρων του, που ήταν από τη Θήβα αν δεν κάνω λάθος, έπαιρναν μαζί τους για την έναρξη και ένα συγκρότημα με κλαρίνα και άλλα λαϊκά όργανα. Έτσι εκείνη την ημέρα το δημοτικό τραγούδι και η μυρωδιά από τα αρνιά στη σούβλα γέμισαν τον αέρα του εργοταξίου!

Η δουλειά πήγε τόσο καλά ώστε το έργο παραδόθηκε μερικές εβδομάδες πριν από το χρόνο που έλεγαν τα χαρτιά. Δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός που καθημερινά περπατούσε άφοβα σε τεντωμένο σχοινί ενώ με κριτές αρχιτέκτονες του εξωτερικού κέρδισε στη συνέχεια και το διαγωνισμό για την κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού, με οικολογικές προδιαγραφές, λίμνες και πρωτοποριακή διαχείριση νερών και ενέργειας, με βέτο της μεγάλης Κυρίας, δεν πήρε ποτέ την εντολή να προχωρήσει. Και όχι μόνον αυτό. Έτρεχε μήπως εισπράξει τουλάχιστον τη ρήτρα από την αθέτηση της υποχρέωσης για ανάθεση της κατασκευής στον πρώτο νικητή.
Το άγχος για τη επιβίωση τον κατέβαλε λίγο αργότερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News