Η μετακόμιση: Το ότι άλλαξα σπίτι το ΄χω γράψει τόσες φορές που έγινα βαρετή. Στη δεκαετία (2003-2013) που πέρασα σ΄ αυτό το ρετιρέ, με θέα στο βάθος τη φωτισμένη Ακρόπολη, άλλαξαν τα πάντα, εκτός από τον Παρθενώνα που παραμένει ακόμη στη θέση του.

Το ρετιρέ! Στα τέλη του 2003, χωρίς να ανήκω στα δημοσιογραφικά «ρετιρέ», μπορούσα να νοικιάσω αυτό το σπίτι με μιάμιση δουλειά και ικανοποιητική, όχι προκλητική, αμοιβή. Εργαζόμουν ως μισθωτή στον Flash που ήταν τότε ένας καλός ενημερωτικός σταθμός, ενώ σήμερα οι εργαζόμενοι παλεύουν να τον κρατήσουν μόνοι τους, αφού από τους μετέπειτα ιδιοκτήτες ο ένας δραπέτευσε, ντυμένος παπάς, στο εξωτερικό και ο άλλος προφυλακίσθηκε. Είχα επίσης μια συνεργασία με το Βήμα της Κυριακής, για το νεοεκδοθέν τότε Βηmagazino, σε έναν ΔΟΛ που ήταν το γνωστό ισχυρό συγκρότημα και όχι ο σημερινός όμιλος που κάνει περικοπές.

ΜΜΕ: Στην αναφορά στα δύο παραπάνω Μέσα, αν προσθέσουμε ότι 10 χρόνια μετά έκλεισε η ιστορική Ελευθεροτυπία και ξαναεκδόθηκε στη συνέχεια, με τρόπο που δημιούργησε ένα νέο συνεργατικό φύλλο, την Εφημερίδα των συντακτών, ξεκίνησε και έληξε ο Ομιλος ΜΜΕ που ονειρευόταν η Γιάννα Αγγελοπούλου, οι «6 μέρες» και για να μην πω όλες τις θλιβερές εξελίξεις στον χώρο, αρκεί το ότι είδαμε και το απίστευτο, να πέφτει μαύρο στις οθόνες στη συχνότητα της ΕΡΤ.

Μπράβο, Ελλάντα! Κουράγκιο, Ελλάντα! Τότε ζούσαμε στον ρυθμό των Ολυμπιακών Αγώνων, με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και την ομάδα του να μας κάνουν περήφανους σ΄ όλον τον κόσμο με την υψηλής αισθητικής τελετή έναρξης, την Αθήνα να λειτουργεί για λίγο σαν ευρωπαϊκή πόλη και τον εθελοντισμό να ακούγεται για πρώτη φορά τόσο πολύ. 10 χρόνια μετά, η Γιάννα Αγγελοπούλου στο πρώτο της βιβλίο, «My Greek drama», αποκαλύπτει παρασκήνια της εποχής, ενώ κάποια από τα μεγάλα έργα για τους αγώνες εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Το 2004 ήμασταν «η μικρή Ελλάδα που τα κατάφερε και εντυπωσίασε», λίγα χρόνια μετά γίναμε pigs και οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.

Τα χρυσά αυγά: Λίγοι παρακολουθούσαν παλιά με ανησυχία τη Χρυσή Αυγή, που δεν έκρυβε τον θαυμασμό για τον Χίτλερ και τους ναζί. Για τους πολλούς ήταν είτε άγνωστη, είτε μια περιθωριακή ακραία ομάδα που δεν υπήρχε προοπτική να απασχολήσει ποτέ την κεντρική πολιτική σκηνή. Το τι γίνεται σήμερα, το λέμε τόσες μέρες, κάτω από τη βαριά σκιά ενός φόνου, με τον πρώτο συλληφθέντα να ομολογεί και τη δολοφονία και τη σχέση του με την τρίτη πια δύναμη στις δημοσκοπήσεις Χρυσή Αυγή.

Lifestyle: Στις αρχές της δεκαετίας, γειτονιές σαν του Ψυρρή, το Γκάζι, ο Κεραμεικός άρχισαν να γίνονται trendy. Η σαλάτα ρόκα-παρζεμάνα-μπαλσάμικο είχε εκτοπίσει την ελληνική χωριάτικη, για να φας σαρδέλες στη λαδόκολα πλήρωνες σαν να ήταν σολομός και σε γενικές γραμμές όλοι ζούσαμε πιο άνετα απ' ό,τι μας επιτρεπόταν. Σήμερα κάνουμε θέμα για διαφορά ενός ευρώ στον καφέ, συχνάζουμε στα νέα συνεργατικά στέκια που ξαναγύρισαν στο ελληνικό μενού και σε τιμές που ταιριάζουν στους νεόπτωχους που γίναμε όλοι. Τότε μας απασχολούσε το ευ ζην, σήμερα προέχει η επιβίωση. Τότε ψάχναμε στήριξη στην ψυχανάλυση, τότε ανακαλύπτουμε την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης.

2003-2013: Λες και πέρασαν αιώνες, σκεφτόμουν όσο μάζευα ένα σπιτικό σε κούτες. Το θέμα δεν είναι η δική μου μετακόμιση, αλλά όλη η Ελλάδα όπως την ξέραμε είναι σαν να μη μένει πια εδώ. Μεταναστεύει, μετακομίζει, στήνεται στις ουρές του ΟΑΕΔ, θυμώνει, φοβάται… Μια δεκαετία κομμάτια και θρύψαλα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News