Ποιος το περίμενε! Σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ΗΠΑ, με το οποίο ο Τζο Μπάιντεν καλείται να καταπιαστεί αμέσως, είναι η έλλειψη κοινόχρηστων καμπινέδων στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις…

Πώς είπατε; Φαίνεται αστείο αν συγκριθεί με τον διχασμό «άσπροι – μαύροι», «προάστια – κέντρο», «πόλεις – χωριά», «προοδευτικοί – οπισθοδρομικοί», «πλούσιοι – φτωχοί» και με τα υπόλοιπα χασματώδη της αμερικανικής ενδοχώρας; Και δείχνει εντελώς γελοίο αν κοιτάξει κάποιος πιο μακριά, το Μεσανατολικό και τον Ερντογάν, ας πούμε, ή το Κινεζικό και το Ιρανικό;

Ισως, εφ’ όσον ο οξύνους παρατηρητής μιλάει εκ του ασφαλούς, καθισμένος στον οικιακό θρόνο του απ’ όπου βασιλεύει ανακουφιζόμενος καθημερινώς, και δεν είναι άστεγος ή γέρος ή παιδί, ένα άτομο που ψάχνει επειγόντως δημόσια ουρητήρια στο πάρκο ή στη γειτονιά του και δεν τα βρίσκει.

Εξάλλου, για να προβάλλουν το πρόβλημα οι New York Times με άρθρο (το υπογράφει ο αξιοσέβαστος Νίκολας Κρίστοφ) σημαίνει ότι αντικειμενικώς αυτό και υφίσταται και είναι οξύ. «Μιλώντας για τις υποδομές της Αμερικής, η πιο δυσάρεστη αποτυχία τους είναι η έλλειψη δημοσίων ουρητηρίων» λέει ο αρθρογράφος.

Θυμίζει τις επιτυχίες των αρχαίων στο εν λόγω θέμα, αλλά και των κρατών της εποχής μας, που έχουν φροντίσει σχετικώς. Ομως στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τα παραδείγματα που αναφέρει είναι πολλά, και ορισμένα απολύτως ταξικά, υπό την έννοια ότι όσοι καθημερινώς και απεγνωσμένα γυρεύουν μία τουαλέτα για να ανακουφιστούν είναι άστεγοι ή ζητιάνοι.

Υπάρχουν φυσικά και όσοι έχουν σπίτι ή διαμέρισμα αλλά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις φυσικές ανάγκες τους όταν βρίσκονται στον δρόμο ή στο πάρκο. Εκτός των άλλων, πλέον εγκυμονεί και ο κίνδυνος της σύλληψής τους, όχι μόνο για ούρηση δημοσίως αλλά ακόμη και για σεξουαλική παρενόχληση!

Δύσκολα στα καταστήματα

Κάποτε, μεταπολεμικά και μέχρι τη δεκαετία του ’70 περίπου, υπήρχαν και στην Ελλάδα ταμπέλες σε πόρτες και μάντρες, γραμμένες με λαδομπογιά, με την αποκαλυπτική φράση «απαγορεύεται το ουρείν» – και υπήρχαν και κάποιες άλλες, σε κλειστούς χώρους κιόλας, με την πρόσθετη επισήμανση «και το πτύειν». Τα απαρέμφατα καταργήθηκαν με τη γλωσσική μεταρρύθμιση, ωστόσο οι φυσικές ανάγκες (και ορισμένες κακές συνήθειες) του λαού όχι. Απλώς η άνθηση της καθ’ ημάς επιχειρηματικότητας (εμπορικά και καφενεία) έλυσε μέχρις ενός βαθμού το πρόβλημα εκεί όπου δεν είχαν χτιστεί δημόσια αποχωρητήρια.

Από το κείμενο των ΝΥΤ προκύπτει ότι η εστίαση και τα καταστήματα κάθε είδους στις ΗΠΑ δεν το έχουν λύσει. Ή οι μαγαζάτορες και οι υπάλληλοι ζητούν κατανάλωση για να επιτρέψουν τη χρήση των καμπινέδων ή απλώς κρατούν τις τουαλέτες των καταστημάτων κλειστές – «και αυτό συνέβαινε προτού ενσκήψει η πανδημία», σκέψου δηλαδή τι κλειδαμπάρωμα πέφτει τώρα.

Θάμνοι, ρείθρα, αστυφύλακες

«Πηγαίνω ανάμεσα σε αυτοκίνητα ή σε θάμνους» είπε στον αρθρογράφο ένας 58χρονος που υπήρξε και άστεγος μία δεκαετία. «Στην ηλικία μου, αν το σώμα σού λέει ‘κατούρημα’, τότε πρέπει να ουρήσεις. Εάν το σώμα σού λέει ‘αφόδευση’, το πράγμα δεν σηκώνει αναβολή».

Και ένας άλλος κατέθεσε τη δική του εμπειρία: «Κάθε βράδυ βλέπω άνδρες και γυναίκες  να κατεβάζουν τα παντελόνια και να ανακουφίζονται στα ρείθρα. Χάνουν την αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνειά τους».

Σε υγειονομικό επίπεδο μιλώντας, δεν χρειάζεται να πούμε τι κίνδυνο συνιστά η υπαίθρια αφόδευση σε αστικό περιβάλλον. «Δημιουργήσαμε αυστηρούς κανόνες για τους ιδιοκτήτες των σκύλων που πηγαίνουν βόλτα τα κατοικίδιά τους, αλλά αδιαφορήσαμε για τα ανθρώπινα απόβλητα» λέει ο αρθρογράφος.

Και, φυσικά, δεν είναι μόνο οι άστεγοι που υποφέρουν. Οι οδηγοί ταξί και λεωφορείων, οι διανομείς κάθε είδους, οι υπαίθριοι μικροπωλητές, οι τουρίστες, οι γονείς με μικρά παιδιά και όσοι περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας τριγυρίζοντας στους δρόμους, όλοι αυτοί έχουν μεγάλο πρόβλημα.

Στο πλαίσιο αυτό έχουν συμβεί και κωμικοτραγικά επεισόδια: ένας πατέρας που οδήγησε το δύο ετών αγοράκι του πίσω από έναν θάμνο του πάρκου για να ουρήσει, συνελήφθη από αστυφύλακα, κρατήθηκε στη φυλακή εννέα ώρες και τελικά καταδικάστηκε από το δικαστήριο για παραμέληση τέκνου!

Αλλο περιστατικό: αστυνομικός στην Οκλαχόμα έκοψε κλήση σε ένα τρίχρονο αγόρι επειδή κατούρησε στο ύπαιθρο, αν και σε ιδιωτικό χώρο! Ρωτούν, λοιπόν, οι ΝΥΤ: «Τι πρέπει να κάνει ένας πατέρας ή μία μητέρα αν το μικρό παιδί πρέπει να ουρήσει ή να αφοδεύσει και δεν υπάρχει τουαλέτα; Τι γίνεται με όσους νοσούν από παθήσεις του προστάτη και από άλλες αρρώστιες που απαιτούν συχνότερη ούρηση ή αφόδευση; Γιατί κάνουμε τη ζωή τόσο δύσκολη και ταπεινωτική;»

Χορηγοί και φοροαπαλλαγές

ΟΙ ΗΠΑ από τον 19ο αιώνα κιόλας είχαν κατασκευάσει δημόσιες τουαλέτες σε πολλές πόλεις, χώρους οι οποίοι στον 20ό αιώνα ανακαινίστηκαν, εκσυγχρονίστηκαν, πολλαπλασιάστηκαν και ασφαλώς εξυπηρέτησαν τους πολίτες. Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου οι περισσότεροι από εκείνους έκλεισαν.

Βεβαίως, οι τουαλέτες είναι δύσκολη υπόθεση λένε οι ΝΥΤ. Οι αμερικανικές πόλεις έχουν πειραματιστεί με διάφορες προσεγγίσεις όσον αφορά την παροχή υπηρεσιών δημοσίων αποχωρητηρίων και διαπίστωσαν ότι είναι δαπανηροί χώροι όσον αφορά τη συντήρηση, ενώ προσελκύουν και τις πόρνες όπως και τους ναρκομανείς. Παρά ταύτα μπορεί να λειτουργήσουν σωστά και να είναι εξυπηρετικές και ακίνδυνες για τους πολίτες.

Οι προτάσεις του νεοϋορκέζικου φύλλου προς τον Λευκό Οίκο είναι να χρησιμοποιήσει χορηγούς και διαφημιζομένους για την κατασκευή αποχωρητηρίων, να δώσει φοροαπαλλαγές σε όσους καταστηματάρχες κρατούν ανοικτές για όλους τις τουαλέτες των μαγαζιών τους, κ.ά. «Εφ’ όσον το έκαναν οι Ρωμαίοι πριν από 2.000 χρόνια, μπορούμε να το κάνουμε και εμείς. Εμπρός λοιπόν, πρόεδρε Μπάιντεν, ας καταστρώσουμε ένα σχέδιο υποδομής που δεν θα αφορά μόνο τις γέφυρες και τα δίκτυα, αλλά και τις κύστεις μας και τα έντερά μας!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News