Η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων που βλέπουμε να κυκλοφορούν γύρω μας έχουν μπροστινή κίνηση. Τα παλαιότερα χρόνια -δηλαδή πριν την επανάσταση εμβληματικών προσθιοκίνητων αυτοκινήτων, όπως τα Citroën DS, Mini ή Fiat των ’70s που γέμιζαν τους δρόμους της Αθήνας- είχαν πίσω κίνηση. Παραδοσιακά, ήταν οι BMW, οι Alfa και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι.

Η αλήθεια είναι πως τα πισωκίνητα έχουν άλλη οδηγική γλύκα. Όμως, τόσο το αυξημένο κόστος κατασκευής τους, οι πιο περιορισμένοι χώροι (έχετε προσπαθήσει να βολευτείτε στο μεσαίο πίσω κάθισμα ενός πισωκίνητου με όλο αυτό το τούνελ μοκέτας να χωρίζει τα πόδια σας;) αλλά και η σχετική οδηγική εμπειρία που απαιτούσαν, άνοιξαν ορθάνοιχτη τη λεωφόρο της μπροστινής κίνησης.

Επίσης αλήθεια είναι πως τα ηλεκτρονικά βοηθήματα (το λεγόμενο ESP) είναι αυτό που έσωσε την πίσω κίνηση. Ίσως και μερικές ζωές άπειρων οδηγών που κάποιο βράδυ, σε έναv κακοφωτισμένο, βρεγμένο δρόμο, είδαν την «ουρά» του αυτοκινήτου τους να τους προσπερνά.

Όμως -για κάποιους λίγους, είναι αλήθεια- η γλύκα του πισωκίνητου συμπυκνώνεται στη λέξη «συμμετοχικότητα». Στη δυνατότητα, δηλαδή, που σου προσφέρει να ορίσεις με διασκεδαστικό τρόπο την τροχιά, την κατανομή βάρους ή μία ευγενή πλαγιολίσθηση. Τυχαίο που μερικά από τα καλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα στον κόσμο δεν ξέρουν τι θα πει μπροστινή κίνηση; Ρωτήστε μία Ferrari, μία Porsche 911 GT3, μία McLaren και δεν θα λάβετε καμία μπροστοκίνητη απάντηση.

Όμως, περιπτώσεις σαν τις προαναφερόμενες απαιτούν να βάλετε υποθήκη το σπίτι σας. Ή, αν δεν έχετε δικό σας, να δώσετε το δεύτερο νεφρό. Άλλωστε, γι αυτό ο Θεός μάς έδωσε δύο. Αν δεν θέλετε, πάντως, να μπείτε στην επώδυνη διαδικασία, οι επιλογές είναι ελάχιστες πλέον.

Τις περισσότερες απαντήσεις τείνουν τα τελευταία χρόνια να τις δίνουν οι Ιάπωνες. Αυτοκίνητα όπως τα Toyota GT 86 ή το νεανικό Mazda MX-5 που οδηγήσαμε πρόσφατα, αποτελούν δύο από τις πιο άξιες λόγου πισωκίνητες προτάσεις της αγοράς.

Σαφώς αξιομνημόνευτη και η νέα Alpine A110 – ένα μπιζού, πισωκίνητο κόσμημα των πρόσφατων ετών. Όμως, δεν θα την έβαζα στη λίστα. Αφενός γιατί ως κεντρομήχανη ανήκει σε άλλη κατηγορία τιμής και αφετέρου διότι μάλλον τίθεται εκτός γραμμής παραγωγής ενόψει του νέου οικονομικού πλάνου της Renault.

Για όποιον αγαπά την πραγματική οδήγηση -και όχι τη διαδικαστική μεταφορά του από το σημείο Α στο σημείο Β-, το σύχρονο πισωκίνητο έχει όλη την ατζέντα της συμμετοχικότητας που λέγαμε παραπάνω. Μαθαίνεις να οδηγείς, να «τοποθετείς», να ελέγχεις. Μάλλον και να χαμογελάς περισσότερο.

Θα συμφωνήσω, ωστόσο, ότι με τα σημερινά δεδομένα, με ένα καλοστημένο προσθιοκίνητο, η συντριπτική πλειοψηφία των οδηγών θα κινηθεί ταχύτερα με ένα αυτοκίνητο που έχει την κίνηση μπροστά. Πιο εύκολο, πιο βατό, πιο προβλέψιμο.

Το δίλημμα, λοιπόν, παραμένει. Παρότι το να υπήρχαν περισσότερα προσιτά πισωκίνητα στην αγορά θα αποτελούσε έναν ευχάριστο πλουραλισμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News