Δημιουργικές διαφορές. Διαφορετικές φιλοδοξίες και προσεγγίσεις. Ή ακόμη και απλή, γνήσια ανθρώπινη αντιπάθεια.

Αυτοί ε;iναι κάποιοι από τους λόγους που, εδώ και έξι δεκαετίες, διαλύονται τα συγκροτήματα, μια μέχρι πρότινος ευτυχισμένη ομάδα ανθρώπων που την έφερε κοντά η Μουσική.

Κάποιοι, όπως οι Beatles ή οι Pink Floyd, είχαν τους πλέον επεισοδιακούς χωρισμούς, με δικηγόρους και νομικές υπηρεσίες να μπαίνουν στην μέση προκειμένου να λύσουν προβλήματα και απαιτήσεις που πιθανώς τόσο καιρό ήταν προσεκτικά κρυμμένες… κάτω από το χαλάκι που λέμε.

Άλλοι, όπως οι Clash, οι Oasis ή οι Police χώρισαν επειδή τα μέλη τους αποφάσισαν ξαφνικά πως ο ένας δεν γουστάρουν να μυρίζουν καθημερινά τα χνότα του άλλου.

Άλλωστε, οι άνθρωποι μεγαλώνοντας γίνονται ολοένα και πιο περίεργοι και απαιτητικοί…

Ανάμεσα στις γνωστότερες περιπτώσεις από μπάντες που διαλύθηκαν… εις τα εξ ων συνετέθησαν ήταν οι Police, που ξαφνικά το 1984, στην εποχή της απόλυτης παντοδυναμίας τους και επικράτησης τους στους καταλόγους επιτυχιών… είπαν «τέλος, ως εδώ!».

Αφορμή, όπως αποκαλύφθηκε μετά, στάθηκε η στάση του Στινγκ, ο οποίος πήρε τον πλήρη έλεγχο του συγκροτήματος και έγραφε όλα τα τραγούδια.

Τα προβλήματα εντάθηκαν όταν ο Στιούαρτ Κόπλαντ και ο Αντι Σάμερς έγραψαν τραγούδια, τα οποία ο Στινγκ απέρριψε, με τα δυο μέλη να αισθάνονται σαν… υπάλληλοί του.

Και μπορεί ο ίδιος ο Στινγκ να δήλωσε το 2007 ότι «στην πραγματικότητα δεν είχαμε πολλά κοινά μεταξύ μας και ενωθήκαμε εντελώς τυχαία», ωστόσο σε μια προ ημερών συνέντευξή του στους Radio Times, ο ντράμερ της μπάντας, ο Στιούαρτ Κόπλαντ εξήγησε πως η ίδια η μουσική ήταν η αφορμή που διαλύθηκε η μπάντα.

«Για τον Στινγκ, η μουσική ήταν ένα παυσίπονο, ένα αναισθητικό, ένας τρόπος για να ξεφεύγει από τον κακό, σκληρό και ζοφερό κόσμο», είπε.

«Για μένα όμως, η μουσική είναι μια γιορτή και μια αφορμή διασκέδασης».

«Για λίγο διάστημα, αυτό μπορεί να επικαλύψει όλα τα προβλήματα: άλλωστε, ηχογραφήσαμε πέντε άλμπουμ. Αλλά η σύγκρουση μεταξύ μας ολοένα και αυξανόταν εξαιτίας αυτής της διαφορετικής μας προσέγγισης. Και πλέον, 35 χρόνια μετά, είναι κάτι που το καταλαβαίνουμε αυτό και ο Στινγκ και εγώ και επικοινωνούμε υπέροχα μεταξύ μας… αρκεί να μην παίζουμε μουσική μαζί!», καταλήγει ο Κόπλαντ.

Oι Oasis διαλύθηκαν, από την άλλη, λόγω ενδο-οικογενειακής έριδας ανάμεσα στα αδέλφια Λίαμ και Νόελ Γκάλαχερ.

Μετά από 15 χρόνια μαζί (με διάφορα… διαλείμματα λόγω τριβών και επεισοδιακών συναυλιών), τον Αύγουστο του 2009, σε ένα φεστιβάλ στο Παρίσι, τα αδέλφια τσακώθηκαν.

Θα ήταν η τελευταία φορά που θα συνέβαινε αυτό.

Καθότι την επόμενη ημέρα ο Νόελ δήλωσε ότι «με λύπη και μαζί ανακούφιση σας ανακοινώνω πως έφυγα από τους Oasis. Οι άνθρωποι γράφουν και λένε ό,τι θέλουν, αλλά εγώ απλώς δεν μπορώ να συνεχίσω ούτε μια μέρα ακόμη τη συνεργασία μου με τον Λίαμ».

Σύμφωνα με μάρτυρες, ο Λίαμ έσπασε εκείνο το βράδυ μία από τις κιθάρες του Nόελ και τα αδέρφια έπαιξαν άγριο ξύλο, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση των μεταξύ τους καυγάδων από την δεκαετία του ’80 μέχρι εκείνο το βράδυ.

Από τότε δεν έχουν μιλήσει ο ένας στον άλλο.

Και τα μέλη του πανκ συγκροτήματος των Clash είχαν τις δικές τους… δημιουργικές διαφορές.

Το 1982 το τραγούδι «Rock the Casbah» μετέτρεψε το συγκρότημα σε αδιαφιλονίκητους σταρ του MTV, ωστόσο η εξάρτηση του ντράμερ Τόπερ Χέντον από την ηρωίνη αποτέλεσε το πρώτο… καρφί στο φέρετρο.

Η ταφόπλακα μπήκε όταν, ένα χρόνο μετά, ο κιθαρίστας Mικ Τζόουνς ήθελε να παίξει ένα νέο είδος μουσικής ονόματι hip-hop, ο μπασίστας Πολ Σίμονον ήθελε να κάνει τους Clash μια ρέγκε μπάντα και ο Τζο Στράμερ ήθελε να παίξει από πανκ μέχρι…blues.

Οι Clash με την αυθεντική τους σύνθεση πραγματοποίησαν την τελευταία τους συναυλία το 1983 στο Σαν Μπερναντίνο των ΗΠΑ (κατόπιν περιόδευσαν ανά την Ευρώπη – και ήρθαν και στην Αθήνα το 1985 – αλλά πλέον ήταν ο Στράμερ και ο Σίμονον μαζί με τρεις session μουσικούς και όχι ως η αυθεντική μπάντα)

Ουδείς ψευδέστερος αστικός μύθος από το γνωστό «Τους Beatles τους διέλυσε η Γιόκο Όνο».

Το συγκρότημα διαλύθηκε επειδή μπήκαν στη μέση οι συνήθεις ύποπτοι δικηγόροι και λογιστές που σταδιακά μετέτρεψαν τους Beatles από μια μουσική μπάντα σε μια επιχείρηση με μηνιαία χασούρα πολλές χιλιάδες στερλίνες.

Λένον και Μακάρτνεϊ ήρθαν σε ρήξη όχι λόγω δημιουργικών διαφορών, αλλά λόγω επιλογής… διαχειριστή της εταιρείας τους, Apple Corps.

O Λένον είχε κάνει συνάντηση με τον Άλεν Κλάιν προσπαθώντας να βρει λύση, αλλά παράλληλα ο γάμος του Μακάρτνεϊ με την Λίντα Ίστμαν έδωσε αφορμή για αν παρουσιαστούν δύο ακόμη πρόσωπα που θα έκαναν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Τους

Ο Πολ ήθελε όλο το μάνατζμεντ να περάσει στους δικηγόρους Λι και Τζον Ίστμαν, πατέρα και αδερφό αντίστοιχα της γυναίκας του, Λίντα.

Οι υπόλοιποι τρεις Beatles, ήθελαν να πετύχουν μία συμφωνία με τον Αλεν Κλάιν της Apple Corps.

Φυσικά ο Κλάιν δεν ήθελε τους Ίστμαν, οι Ίστμαν δεν ήθελαν τον Κλάιν και, με την κατάσταση να οδηγείται σε αδιέξοδο, το συγκρότημα διαλύθηκε τον Απρίλιο του 1970, όπου ο Μακάρτνεϊ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την μπάντα.

Τέλος, και οι Pink Floyd έμπλεξαν άσχημα με προσωπικές κόντρες, πείσματα και τελικά… δικαστήρια.

Όλο το 1986 αναλώθηκε σε έναν μαραθώνιο δικαστικό αγώνα των τριών μελών (Νικ Μέισον, Ντέιβ Γκίλμουρ και Ρικ Ράιτ) εναντίον του Ρότζερ Γουότερς με θέμα τη χρήση του ονόματος της μπάντας.

Τελικά, το δικαστήριο έκρινε ότι ο Γουότερς έφυγε οικειοθελώς από το συγκρότημα και δεδομένου ότι η μπάντα ποτέ δεν διαλύθηκε, το δικαίωμα του ονόματος των Pink Floyd ανήκε και στα υπόλοιπα τρία μέλη.

Ο Γκίλμουρ φώναξε ξανά τον Μέισον και τον Ράιτ, και ηχογράφησαν μαζί τα άλμπουμ «Α Momentary Lapse οf Reason» (1987), «The Division Bell» (1994) και «The Endless River» (2014).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News