Μία πρωτότυπη, αρκετά πικάντικη συζήτηση δημοσίευσε η Corriere della Sera: έγινε μεταξύ του συντάκτη της Φεντερίκο Φουμπίνι και του βουλγαρικής καταγωγής πολιτικού επιστήμονα Ιβάν Κράτσεφ, του γνωστού αναλυτή του φιλελεύθερου Center for Liberal Strategies. Ο Κράτσεφ είπε εντυπωσιακά πράγματα: «Είναι γνωστό ότι ο Πούτιν περνάει κάποιες ώρες παρακολουθώντας τα τελευταία λεπτά της ζωής του Καντάφι. Βλέπει εκείνο το βίντεο που τον τραβολογούσαν και τελικά τον σκότωσαν. Αυτό μας λέει κάτι για την ψυχική διάθεσή του: είναι σαφές ότι ταυτίζεται με τον Καντάφι».

Στην εύλογη όσο και αγχώδη απορία του Φουμπίνι, ο οποίος ρώτησε αν ο Πούτιν φοβάται μήπως καταλήξει άθυρμα στα χέρια αιμοδιψούς όχλου όπως ο Καντάφι και, ενδεχομένως, εξαιτίας αυτής της εφιαλτικής ιδέας του είναι έτοιμος για όλα, ο Κράτσεφ απάντησε με λιγότερο γρίφο: «Υπάρχει μία λεπτομέρεια που υποτιμούμε. Το 2011 ο Ομπάμα κατάφερε να πείσει τη Ρωσία να υποστηρίξει την επιχείρηση στη Λιβύη λέγοντας ότι αφορούσε μόνο τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και ότι δεν στόχευε σε αλλαγή καθεστώτος. Υστερα η υπόθεση εξελίχθηκε όπως γνωρίζουμε. Ετσι ο Πούτιν κατέληξε να πιστεύει πως ό,τι και αν λέει η Δύση, τελικά επιδιώκει πάντα την αλλαγή του καθεστώτος». Συμπέρασμα; Ο Πούτιν δεν εμπιστεύεται τους Δυτικούς.

Ο Κράτσεφ αναφέρθηκε και στη στάση των Δυτικών αναφορικά με την εξάρτησή τους από το ρωσικά καύσιμα: τη χαρακτήρισε εμμέσως ασυνεπή, λέγοντας επιπροσθέτως ότι «τώρα [με την εξέλιξη του Ουκρανικού] εμείς οι Ευρωπαίοι αγανακτούμε, αλλά δεν ασχολούμαστε με το καθήκον μας να νικήσουμε τους εχθρούς μας, δεν αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις». Και συνέχισε: «Είμαστε σκανδαλισμένοι, δεν μας αρέσει ο Πούτιν, ωστόσο δεν θέλουμε να αλλάξουμε και πολλά. Αυτό είναι το μοντέλο των ευρωπαϊκών ανακλαστικών σε κάθε κρίση. Υπάρχει οργή, αλλά κατόπιν προσπαθούμε να διατηρήσουμε τον κόσμο όπως τον ξέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο».

Ο Κράτσεφ παραδέχθηκε ότι «αυτή η κρίση δείχνει πως Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μπορούν να συνεργαστούν καλά», όμως αναρωτήθηκε για τη συνέχεια: «Τι θα συμβεί το 2024;» Και σε αυτό το σημείο έπαιξε λίγο και με εφιάλτες πέραν αυτών του Πούτιν, εφιάλτες άλλων ηγετών, των δημοκρατικών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού: «Αραγε, πώς θα ήταν αυτή η κρίση με τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο;…» Επικέντρωσε στο γεγονός ότι η Ευρώπη αναφέρεται πάντα «σε δομικούς όρους», ενώ δεν κατανοεί τον ρόλο του «προσωπικού παράγοντα» που οδηγεί στην «ακτινογράφηση του καθεστώτος» – δηλαδή, μάλλον η Δύση πρέπει να εξετάσει τη σημερινή Ρωσία και από ψυχιατρικής πλευράς.

Μεσσίας και Χίτλερ 

Ο Πούτιν μπορεί να έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνει τώρα στην Ουκρανία ασχέτως των πεπραγμένων της Δύσης, είπε ο Κράτσεφ, επειδή επιθυμεί να ανασυστήσει το παρελθόν και να αποκαταστήσει την ιστορική Ρωσία: «Δεν έχει να κάνει με την επέκταση του ΝΑΤΟ, έχει μεγάλη σχέση με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης». Ο βούλγαρος δημοσιολόγος  προσέθεσε ότι το πουτινικό σύστημα διακυβέρνησης βασίζεται στην αρχή του ενός, του ηγέτη, δηλαδή του Πούτιν. «Ο ίδιος δεν μπορεί καν να φανταστεί τη Ρωσία ύστερα από αυτόν. Ετσι νιώθει ότι πρέπει να κάνει τα πάντα όσο είναι ακόμα στην εξουσία, όσο είναι ακόμα ζωντανός και διαυγής. Εξ ου και η επιλογή της στιγμής και της έντασης του πολέμου».

Στην παρατήρηση του Φουμπίνι ότι «και ο Χίτλερ έτσι ήταν», ο Κράτσεφ απάντησε με αξιωματική πρόταση: «Για αυτό δεν είναι δυνατός ο κατευνασμός του Πούτιν, αφού είναι ένας μεσσιανικός πολιτικός. Δεν ήταν έτσι, αλλά τώρα είναι. Δεν μπορεί να σταματήσει, γιατί δεν σκέφτεται με όρους πρώτων υλών ή πολιτικών καθεστώτων. Σκέφτεται με όρους ιστορικής αποστολής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News