Ο Γιάννης Μπαζιώτης, επίκουρος καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, θα μπει για δυο μήνες στη θέση αστροναύτη. Μόνο που δεν θα κάνει βόλτες στο Διάστημα, αλλά στο Νότιο Πόλο. Και θα έχει πλήρως την αίσθηση της βαρύτητας, όπως και του «απόκοσμου» κρύου, σε θερμοκρασίες Ανταρκτικής, από -10 έως και -28 βαθμούς Κελσίου, με ανέμους που υπερβαίνουν τα 100 χιλιόμετρα την ώρα.

Ο καθηγητής Ορυκτολογίας – Πετρολογίας έγινε δεκτός από τη NASA, για να συμμετάσχει στην οργανωμένη αποστολή της για τον εντοπισμό μετεωριτών (Antarctic Search for Meteorites – ANSMET), από τον Νοέμβριο του 2017 έως και τον Ιανουάριο του 2018. Και είναι πανευτυχής ∙ ήταν η πέμπτη φορά άλλωστε που ζήτησε να πάρει μέρος στη θρυλική αυτή αποστολή, την οποία η NASA έχει καθιερώσει από το 1976 και θεωρεί καμάρι της, έχοντας ανακαλύψει 22.000 μετεωρίτες, σε σύνολο 56.000 σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το ταξίδι είναι πραγματική περιπέτεια, μοιάζει να εξιτάρει τον Μπαζιώτη: «Θα πετάξουμε (σσ: από τις ΗΠΑ, όπου και θα μεταβεί) με αεροπλάνα του αμερικανικού στρατού, μέσω Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, στη βάση McMurdo στην Ανταρκτική κι από κει στη βάση Shackleton, με άλλο στρατιωτικό αεροπλάνο. Τα οκτώ μέλη της αποστολής θα χωριστούμε σε δυο ομάδες, των τεσσάρων. Η πρώτη ομάδα θα μεταβεί στα βουνά Cecily/Raymond, ενώ η δεύτερη θα κινηθεί νότια της Shackleton. Θα απέχουμε πέντε ώρες με το αεροπλάνο από τον πολιτισμό, την πιο κοντινή βάση δηλαδή. Οι όποιες μετακινήσεις θα γίνονται με snowmobile ή με τα πόδια. Θα μένουμε σε καμπ, που θα στηθεί επί τόπου και κατά τον ίδιο τρόπο,όταν φύγουμε, τίποτε δεν θα μαρτυρεί ότι περάσαμε από κει. Θα κοιμόμαστε σε σκηνές τύπου Σκοτ, των δύο ατόμων, με διπλά μονωμένα τοιχώματα ∙ σε υπνόσακους. Θα ζούμε ασφαλώς χωρίς τηλέφωνα και με περιορισμένη πρόσβαση στο Ίντερνετ. Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για συνθήκες απομόνωσης».

Τα όνειρα απαιτούν θυσίες: «Ήταν όνειρό μου να ταξιδέψω ως εκεί. Στην Ανταρκτική υπάρχει φυσικός μηχανισμός παγίδευσης των μετεωριτών. Η πιθανότητα να πέσει ένας μετεωρίτης στο σπίτι μου στην Αθήνα και στο Νότιο Πόλο είναι η ίδια, πλην όμως στα πάλλευκα βουνά της περιοχής ένα μαύρο πέτρωμα φαίνεται σαν τη μύγα μες το γάλα, είναι πιο εύκολο να εντοπιστεί. Το γεγονός επίσης ότι οι μετεωρίτες πέφτουν σε πάγο κι όχι σε σκληρά πετρώματα, υφίστανται δηλαδή μικρότερη ζημιά, είναι πολύ σημαντικό. Αφήνει ανέπαφες τις πολύτιμες, μοναδικές πληροφορίες που μεταφέρουν τα πετρώματα αυτά. Για τον Άρη, τη Σελήνη, για το πώς συγκρούονται οι αστεροειδείς στο Διάστημα, κάτι που προσωπικά με ενδιαφέρει απείρως στην έρευνα μου, για την αποκρυπτογράφηση της δημιουργίας του ηλιακού συστήματος».

Η έρευνα του ήταν, βεβαίως, και αυτή που τον σύστησε στη NASA. «Νομίζω ότι για την αποδοχή μου στο πρόγραμμα, έπαιξαν ρόλο πολλοί παράγοντες. Η επιμονή μου, βεβαίως. Η περυσινή μου ανακοίνωση σε συνέδριο της NASA, στο Χιούστον, για τον μετεωρίτη που είχε πέσει στη Ρωσία το 2013. Η ανακοίνωση μου, εφέτος, στο ίδιο συνέδριο, με νέα δεδομένα για έναν μετεωρίτη που βρέθηκε στη Γαλλία το 1841. Και πάνω από όλα, ένα όνομα, μια εμβληματική παρουσία: αυτή του Λάρι Τέιλορ, του ανθρώπου που ήταν supervisor μου στην Αμερική, τον καιρό που ήμουν post doc φοιτητής και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί. O Τέιλορ χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, ήταν ο άνθρωπος που καθοδηγούσε από το back office της NASA τον πρώτο γεωλόγο που πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, τον Τζακ Σμιτ, στο πλαίσιο της αποστολής Apollo, το 1972».

Το μόνο που περιμένει τώρα ο καθηγητής, γεννημένος την Πρωταπριλιά του ’80, είναι οι ιατρικές εξετάσεις που θα του δώσουν και το τελικό διαβατήριο για την εμπειρία ζωής στην Ανταρκτική. Γυμνάζεται και τρέχει συστηματικά, η προοπτική δοκιμασιών, όπως το τεστ κοπώσεως, δεν τον πτοεί. Γενικώς, τίποτε δεν τον πτοεί, όταν πρόκειται για μετεωρίτες. Είναι ταγμένος. Η επιστήμη άλλωστε, όπως διατείνεται ο ίδιος, είναι life style.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News