Δεν μπορώ να φανταστώ πώς την είδαν στην Pirelli. Πώς δηλαδή αποφάσισαν ξαφνικά τα τελευταία χρόνια, το εμβληματικό ημερολόγιό τους, το κυριλέ πορνό, να το κάνουν φεμινιστικό, εικαστικό, ανοιχτό σε όλες τις ηλικίες μοντέλων, όχι γυμνό και… σουρεαλιστικά θεατρικό.

Φαντάζομαι ότι οι φορτηγατζήδες (το εξ αρχής target group του ημερολογίου Pirelli) πλέον δεν του δίνουν καμία σημασία. Και γιατί να του δώσουν;

Κάποτε γι’ αυτό το ημερολόγιο πόζαραν όλα τα σούπερ μοντέλα και οι πιο σέξι ηθοποιοί. Ολόγυμνες μεν αλλά φωτογραφημένες από τους καλύτερους φωτογράφους μόδας και πορτρέτου του κόσμου – αυτό ήταν που έκανε τις σούπερ σταρ να δέχονται τη σχεδόν πορνογραφική φωτογράφηση.

Την τελευταία δεκαετία όμως τα πράγματα άλλαξαν.

Το 2016, για παράδειγμα, είχε αναλάβει τη φωτογράφιση η Ανι Λίμποβιτς. Αυτή, αποφάσισε και επέβαλε, την επιλογή των μοντέλων, όχι με κριτήριο την ομορφιά και το σεξαπίλ αλλά τα προσωπικά και επαγγελματικά επιτεύγματα.

Μετά, τον επόμενο χρόνο, ο Πίτερ Λίντμπεργκ επέλεξε γυναίκες όλων των ηλικιών και δεν τις ρετουσάρισε. Ούτε τις έγδυσε. Για παράδειγμα φωτογράφησε την Ούμα Θέρμαν (50ντάρα με τις ρυτίδες της) και με μαύρο ζιβάγκο.

Και φέτος, για το ημερολόγιο του 2018, το κόνσεπτ πήγε ένα ή μάλλον πολλά βήματα παραπέρα. Φωτογράφος είναι ο Τιμ Γουόκερ. Με ειδίκευση στη μόδα και με πολύ καλλιτεχνικό στιλ. Στιλίστας είναι ο Εντουαρντ Ενινφουλ, ο νέος διευθυντής της βρετανικής Vogue – πρώτη φορά άνδρας και πρώτη φορά μαύρος.

Αυτοί οι δύο συνεργάτες αποφάσισαν το θέμα του ημερολογίου 2018. Και αυτό είναι «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Όχι πορνό και παιδεραστική… Όχι. Η Αλίκη του Pirelli είναι η Αλίκη υπέρ… της διαφορετικότητας. Με αποκλειστικά μαύρα μοντέλα, τα οποία έχουν όλα παράξενα πρόσωπα και σώματα και τα οποία ενσαρκώνουν με εντελώς μεταμοντέρνο τρόπο τους τόσο σουρεαλιστικούς χαρακτήρες του Λιούις Κάρολ στο διάσημο παραμύθι του.

Το αποτέλεσμα της φωτογράφισης είναι απολύτως εικαστικό και απολύτως σουρεαλιστικό. Θαυμάσιο για ένα εστέτ περιοδικό μόδας που θέλει να παρουσιάζει τη μόδα ως τέχνη. Αλλά, συγνώμη… τι σχέση έχουν οι φορτηγατζήδες μ΄αυτό; Και… εν τέλει, αυτούς τους νοιάζει τόσο πολύ το μάρκετινγκ της «διαφορετικότητας»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News