Η Ρόδος είναι η μισή πατρίδα μου και συνεπώς έχω περάσει εκεί σχεδόν όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου. Όπως συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους και στις πατρίδες τους, έτσι και στη δική μου περίπτωση, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα: την αγαπώ και τη βαριέμαι. Θέλω να την αποφύγω κι όλο με κυνηγάει. Όμως υπάρχουν πράγματα που με συγκινούν εκεί.

Όπως παράδειγμα η βόλτα στην Παλιά Πόλη, η οποία σχεδιάστηκε και χτίστηκε (πάνω στα μεσαιωνικά σχέδια) επί ιταλοκρατίας, και η οποία είναι πραγματικά ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Εχει πολλά μαγαζιά και είναι πολύ τουριστική, αυτό είναι η αλήθεια. Αλλά εγώ έχω μάθει να μη βλέπω αυτά που δεν με αφορούν και να βλέπω μόνο ό,τι μ΄αρέσει – γενικά το κάνω αυτό στη ζωή για να μη χαλιέμαι.

Στην Παλιά Πόλη υπάρχει μια μικρή πλατεία, που ονομάζεται πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτή βρίσκεται κοντά στη Μεγάλη Είσοδο του κάστρου (εκεί όπου βρίσκεται το αρχαιολογικό μουσείο) και ουσιαστικά είναι ένας χώρος που περικλείνεται από μεσαιωνικού στιλ κτήρια, με ένα μικρό άνοιγμα εισόδου. Στο κέντρο της πλατείας ορθώνεται ένα μεγάλο, αιωνόβιο μάλλον, δέντρο που τη γεμίζει σκιά και δροσιά μέρα-νύχτα.

Αυτή την πλατεία, την είχα κιαλάρει από παλιά. Εκεί, ένα καλοκαίρι, στις διακοπές όταν πήγαινα σχολείο, άρχισα να μαθαίνω ιταλικά – για να καταλαβαίνω τους στίχους των τραγουδιών. Δασκάλα μου ήταν μια κυρία που εργαζόταν στο ιταλικό προξενείο και ένα από τα κτήρια της πλατείας ήταν αυτό στο οποίο διέμενε με τον ζωγράφο σύζυγό της – της το παραχωρούσε το προξενείο.

Κάθε μεσημέρι, επί δύο μήνες, καθόμασταν στη μεσαιωνική βεράντα και κλίναμε ρήματα «Io sono, tu sei» κι εγώ χάζευα την πλατεία και σκεφτόμουν ότι εκεί ακριβώς θα ήθελα να ζούσα αν ήθελα να ζήσω στο νησί. Που δεν ήθελα και δεν έζησα τελικά.

Φέτος, όμως, όταν πήγα για τρεις μέρες, η αδερφή μου που ήταν ήδη στη Ρόδο με οδήγησε στο μέρος-έκπληξη. Αυτό ήταν το καινούργιο wine bar ονόματι «Ωβέρνη» με τραπεζάκια στην πλατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, γύρω από το αιωνόβιο δέντρο. Ασχετο το όνομα, μην το ψάχνετε, πρόκειται περί ορεινής περιοχής στην κεντρική Γαλλία.

Το βλέπετε και στις φωτογραφίες, το μέρος είναι καταπληκτικό. Σημειωτέον ότι είχε και live έναν νέο κιθαρίστα που έπαιζε σε χαμηλή σκάλα και όλα τα κομμάτια έμοιαζαν μεσαιωνικά, κι ας ήταν Beatles! Ο δε αέρας, που φυσούσε μέσα στην πλατεία (σε μια βραδιά με καύσωνα) ήταν σαν να έρχεται κατευθείαν από τον παράδεισο. Γενικά μέσα στην Παλιά Πόλη πάντα φυσάει ωραίος αέρας, ακόμα και στα πιο στενά σοκάκια.

Δεν θα μιλήσω περισσότερο για το μαγαζί. Σήμερα είναι η Ωβέρνη, αύριο μπορεί να είναι κάποιο άλλο. Αλλά το ότι ένα βράδυ, σε ένα ελληνικό νησί, μπορούσα να πιώ ένα κρασί σε μια τόσο ατμοσφαιρική και γνήσια μεσαιωνική πλατεία και να ακούω την κιθάρα σαν σάουντρακ από τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα», τι να σας πω… Αν αυτό είναι καλοκαίρι… μου αρέσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News