Είχε, μόλις, κλείσει τα 16 όταν μετακόμισαν με τη μητέρα του από την Ηπειρο στην Αθήνα, το 1945. Ενα από τα πρώτα πράγματα που ένιωσε την ανάγκη να κάνει, αμέσως μετά την εγκατάστασή τους στο Παγκράτι (Φιλολάου), ήταν να γραφτεί σε κάποιο αθλητικό σωματείο. Ο Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος ήταν το πιο κοντινό, αλλά και από τα πλέον φημισμένα εκείνης της εποχής. Οταν ο νεαρός Κάρολος πήγε το αθλητικό του δελτίο στην κυρία Παπούλια, για να το υπογράψει ως κηδεμόνας του (ο πατέρας του είχε πεθάνει 8 χρόνια νωρίτερα), ούτε που το φανταζόταν ότι άνοιγε ένας ισόβιος κύκλος.

Τελείωσε το Γυμνάσιο, εργάστηκε ως ταχυδρόμος στο σανατόριο «Σωτηρία», σπούδασε Νομικά, πήγε φαντάρος, όμως κατάφερε να χωρέσει στην καθημερινότητά του και τον αθλητισμό, μέχρι τα 30 του. Στην αρχή ασχολήθηκε με τον στίβο. Την εποχή του Ρουμπάνη και του Ρήγα Ευσταθιάδη αναδείχτηκε πανελληνιονίκης εφήβων στο άλμα επί κοντώ δύο φορές (1947, 1948), έτρεχε στα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων, κι έριχνε ακόντιο. Στη συνέχεια μεταπήδησε στο βόλεϊ. Και στο μεσοδιάστημα, δοκίμασε τις δυνάμεις του και στην ξιφασκία.

Στο βόλεϊ έγραψε ιστορία. Συμμετείχε σε όλες τις ομάδες του Εθνικού ΓΣ, οι οποίες κατέκτησαν τα πανελλήνια πρωταθλήματα από το 1953 έως το 1957, ενώ αγωνίστηκε και με την Εθνική Ανδρών (1955-1960). Μάλιστα, ήταν παρών στον πρώτο της μεταπολεμικό αγώνα, απέναντι στη Ρουμανία, τον Μάιο του 1957 στο γήπεδο του Πανελληνίου στην Κυψέλη. Η Εθνική μας ηττήθηκε (3-0 σετ), όμως την επομένη η «Αθλητική Ηχώ» τον περιέλαβε στους διακριθέντες. Μόνο που, τύπωσε λάθος το όνομά του: ο Παπούλιας έγινε… Παντούλιας.

Τουλάχιστον, είχε γραφτεί σωστά στο φύλλο αγώνα. Του το παρέδωσε, σχεδόν μισόν αιώνα μετά, τον Φεβρουάριο του 2005, ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης, Θανάσης Μπελιγράτης, στην εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Ενα μήνα μετά, ο ηπειρώτης πολιτικός εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αλλά και σε αυτά τα 10 χρόνια που κατείχε το κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα, δεν έχανε ευκαιρία να βρεθεί κοντά στα σπορ. Οπως έλεγε ο ίδιος, ήταν ο τρόπος του να ταξιδεύει πίσω, στα χρόνια της νιότης του.

Τον Μάιο του 2005 παρακολούθησε από κοντά τον μικρό τελικό του Φάιναλ-4 της Ευρωλίγκας (Παναθηναϊκός – ΤΣΣΚΑ 94-91) στη Μόσχα. Βρισκόταν στη ρωσική πρωτεύουσα για τους εορτασμούς των 50 χρόνων από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τον Μάρτιο του 2006 απένειμε το Κύπελλο Ελλάδας στην ομάδα βόλεϊ Γυναικών του Παναθηναϊκού.

Το 2008 τον είχαν επισκεφθεί στο Προεδρικό Μέγαρο οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Ο Σάββας Θεοδωρίδης του είχε δωρίσει μια ερυθρόλευκη φανέλα με το Νο 10, που έγραφε το ονοματεπώνυμό του. Δεν ήταν Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός. Τον ΠΑΣ Αβέρωφ υποστήριζε μικρός, και από το 1966 τον ΠΑΣ Γιάννινα, που προήλθε από τη συγχώνευση της αγαπημένης του ομάδας με τον ΑΟ Ιωαννίνων. Φυσικά, και τον Εθνικό ΓΣ. Εκτός από αθλητής του, υπήρξε και πρόεδρός του, στα τέλη της δεκαετίας των ’90s και στις αρχές της επόμενης. Και επίτιμος πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του.

Τον Φεβρουάριο του 2011 είχε τιμήσει με την παρουσία του τον αγώνα μπάσκετ της Εθνικής βετεράνων με τους παλαίμαχους της Μπαρτσελόνα. Διεξήχθη στο γήπεδο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στο πλαίσιο του εορτασμού των 98 ετών από την απελευθέρωση της πόλης από τον οθωμανικό ζυγό.

Το 2014 υποδέχτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο τον Κώστα Φιλιππίδη, ο οποίος είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου εκείνης της χρονιάς. Ο Φιλιππίδης άκουσε «με ανοιχτό το στόμα» τον πρώην ΠτΔ να του αφηγείται την ιστορία του επί κοντώ στην Ελλάδα, αλλά και τις δικές του περιπέτειες με τα κοντάρια από μπαμπού, που έσπαγαν. Τα «παλούκια της εποχής εκείνης», όπως τα είχε αποκαλέσει.

Μέχρι και στις βραβεύσεις των «Αθλητών της Χρονιάς», που κάθε Δεκέμβριο διοργανώνει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου, πήγαινε ο Πρόεδρος, αν και δεν είχε ανάγκη από ψήφους.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν πια είχε αποσυρθεί από τον δημόσιο βίο, περνούσε αρκετό χρόνο στο σπίτι του στο Νησάκι Ιωαννίνων. Ηταν, ήδη, 85+ και με αρκετά επιβαρυμένη υγεία. Κι όμως, όταν ο καιρός το επέτρεπε, πήγαινε στο τοπικό γηπεδάκι για να παρακολουθήσει τον Αετό Νήσου στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα Ιωαννίνων. «Με αυτή την ομάδα γεννηθήκαμε μαζί, με ένα χρόνο διαφορά», έλεγε χαμογελώντας σε όσους πρόδιδαν την έκπληξή τους για την παρουσία του. Ηταν ένας ειλικρινής φίλος των σπορ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News