H ιστορία του Τσαρλς θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει χολιγουντιανή ταινία. Και θα ξεκινούσε πολύ προτού ο ψηλός άνδρας από τη Νιγηρία γίνει «ο πατέρας του Giannis». Ναι, έτσι τον γνωρίζουν οι περισσότεροι. Στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ. «Ο πατέρας του Γιάννη, του μπασκετμπολίστα του NBA», «ο πατέρας του Θανάση που πλέον παίζει στον Παναθηναϊκό».

Ομως είπαμε, η ταινία της ζωής του θα ξεκινούσε πολλά χρόνια πριν, κάπου στο Λάγκος της Νιγηρίας. Είναι μια ιστορία μετανάστευσης, μια περιπέτεια δηλαδή. Αλλά και μια ιστορία του american dream τον 21ο αιώνα, ένα προσωπικό έπος δικαίωσης. Είναι και μια ιστορία έρωτα, αν θέλετε.

Ο Τσαρλς λοιπόν γνώρισε την Βερόνικα και την ερωτεύτηκε. Οι δυο τους ανήκαν σε δύο διαφορετικές φυλές που ήταν σε εμφύλιο πόλεμο. Ετσι, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να ζήσουν. Ταξίδεψαν για τη Γερμανία, όπου ο Τσαρλς επρόκειτο να παίξει ποδόσφαιρο. Ένας τραυματισμός όμως στους χιαστούς γκρέμισε τα όνειρα του. Η ομάδα που τον είχε καλέσει, τον άφησε στο έλεος του Θεού (ανασφάλιστο -δεν μπορούσε καν να κάνει εγχείρηση), οι επιδόσεις της Βερόνικα στο άλμα εις ύψος δεν αρκούσαν για να σώσουν την κατάσταση, δουλειά δεν έβρισκαν και μοιραία το ζεύγος έπρεπε να αναζητήσει τον επόμενο σταθμό.

Αυτός ήταν η Ελλάδα, Ευρώπη β’ κατηγορίας. Ο Τσαρλς και η Βερόνικα δημιουργούν την δικιά τους οικογένεια. Μία από τις χιλιάδες οικογένειες που μεγαλώνουν στη σκιά της Αθήνας. Η οικογένεια του Τσαρλς μεγάλωσε στα Σεπόλια. Δουλειές του ποδαριού, φτώχεια και καθημερινός αγώνας για επιβίωση.

Τα παιδιά του Τσαρλς δεν κάνουν την χάρη του πατέρα τους να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Περνούν ατελείωτες ώρες με την πορτοκαλί μπάλα. Πολλές φορές με άδειο στομάχι. Η ιστορία, από εκεί και πέρα είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ελληνικό κράτος αποφασίζει αργά, αλλά όχι πολύ αργά, να πράξει το αυτονόητο, να δώσει στον Γιάννη την πολυπόθητη ελληνική υπηκοότητα, επιτρέποντας του να ανοίξει τα φτερά του για το NBA

Το καλοκαίρι του 2013, ο Αντώνης Σαμαράς θα υποδεχόταν τους Τσαρλς, Βερόνικα και Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Μαξίμου. Για όσους μπερδεύτηκαν είναι ο ίδιος Σαμαράς που υποσχόταν ότι θα καταργήσει τον νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια, κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Αυτά όμως τα ξεχάσαμε επειδή ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Ο Τσαρλς και η Βερόνικα δεν ήταν πλέον «οι μετανάστες από τα Σεπόλια». Ηταν «οι γονείς του Γιάννη» που όρθωσε την ελληνική σημαία σε παγκόσμια μετάδοση στα draft του ΝΒΑ το 2013 και σύντομα άρχισε να εξελίσσεται σε ένα αστέρι του μπάσκετ των ΗΠΑ.

Oι γονείς του Γιάννη μετακομίζουν στο Μιλγουόκι για να είναι δίπλα στον γιο τους που βλέπει χορηγούς και παράγοντες να «σφάζονται» για το αγόρι από τα Σεπόλια. Επισκέπτονται όμως με κάθε ευκαιρία την Ελλάδα και μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την χώρα που άρχισε να ενδιαφέρεται γι΄ αυτούς μόνο όταν τα βίντεο με τα καρφώματα του Γιάννη ταξίδεψαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Ο Τσαρλς λοιπόν πέθανε σε ηλικία 53 ετών, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια φτώχειας, σκληρής δουλειάς, δυσκολιών και μερικά χρόνια απόλυτης ευτυχίας. Και είναι κρίμα που δεν έζησε περισσότερο να δει τον Γιάννη, τον Θανάση και τα άλλα του παιδιά να παίρνουν εκδίκηση για όσα εκείνος (δεν) έζησε. Γιατί ένα είναι σίγουρο. Τα παιδιά του Αντετοκούνμπο θα την πάρουν. Θα κατακτήσουν τον κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News