Διάβαζα στην Καθημερινή της Κυριακής (13/3/2011) ότι σύμφωνα με έρευνα  την τελευταία χρονιά αυξήθηκαν στη χώρα μας ραγδαία οι ψυχικές διαταραχές και ιδιαίτερα η κατάθλιψη. Το 7% του πληθυσμού, αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα, επισκέφθηκε το 2010 κάποιον επαγγελματία για πρόβλημα ψυχικής υγείας. Εξ αυτών, το 65% έλαβαν θεραπεία με ψυχοφάρμακα. Το συμπέρασμα που προκύπτει από την έρευνα είναι ότι υπεύθυνη για αυτή την επιδημία κατάθλιψης θεωρείται η οικονομική κρίση. Η ίδια έρευνα επισημαίνει ότι οι περισσότεροι Έλληνες αποφεύγουν τους ειδικούς ψυχικής υγείας λόγω του κόστους και του φόβου του κοινωνικού στιγματισμού.

Τρία πράγματα με ανησυχούν σ’ αυτή την τελευταία κοινωνική και ιατρική τάση, η οποία δεν επικρατεί μόνο στη χώρα μας  αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης: πρώτον, υποψιάζομαι ότι κάτω από την γενική κατηγορία ‘κατάθλιψη’ υπάγονται ενδεικτικές συμπεριφορές και συμπτώματα που αν και παρουσιάζουν μεταξύ τους ομοιότητες δεν αποκλείεται να προέρχονται από ψυχοπαθολογικές καταστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την κατάθλιψη.

Δεύτερον, αναρωτιέμαι κατά πόσον η αύξηση χρήσης ψυχοφαρμάκων είναι το αποτέλεσμα  αποκλειστικά της οικονομικής κρίσης και της ανασφάλειας που ταλαιπωρεί όλους μας – της οργής, της ντροπής και της δυσφορίας που αισθάνεται για παράδειγμα ο εργαζόμενος που έχασε τη δουλειά του ή ο συνταξιούχος που δικαιολογημένα νιώθει προδομένος από το κράτος – ή αν η κρίση είναι μόνο η αφορμή που ‘ξεχείλισε το ποτήρι’ και οδήγησε κάποιους στο γραφείο του ειδικού.

Άλλωστε, όπως προκύπτει και από την εν λόγω έρευνα, το ταμπού της επίσκεψης στον ειδικό και το άγχος του κοινωνικού στιγματισμού στη χώρα μας καλά κρατεί, με συνέπεια άνθρωποι με χρόνια ψυχολογικά προβλήματα να μένουν αβοήθητοι, καταστρέφοντας και τη δική τους καθημερινότητα και αυτή των οικείων τους. Όταν τελικά οδηγούνται στον ειδικό, -από το ίδιο περιβάλλον που χρόνια τους απέτρεπε να ζητήσουν βοήθεια αλλά έχει πια κουραστεί, απελπιστεί και παραδεχτεί ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να αντιμετωπιστεί το όποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας,- είναι συχνά απαραίτητη η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. Η κατάσταση του ασθενή δεν επιτρέπει πλέον την ανταπόκριση στην διαλεκτική διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Από τη στιγμή μάλιστα που αρχίζει η  χρήση φαρμάκων, είναι σοβαρό λάθος να διακόπτεται δίχως την προηγούμενη γνωμάτευση και έγκριση του θεράποντα ιατρού. Όλα αυτά όμως δείχνουν πόσο σημαντική είναι η έγκαιρη επίσκεψη στον ψυχολόγο και η επιλογή της ψυχοθεραπείας, ή του συνδυασμού ψυχοθεραπείας-φαρμάκων όπου αυτό είναι  αναγκαίο για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Τρίτον, αναρωτιέμαι που μπορεί να οδηγήσει ο μακροχρόνιος χημικός έλεγχος της συμπεριφοράς των πολιτών μιας κοινωνίας, ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες διαβίωσης και το περιβάλλον δεν μεταβάλλονται προς το καλύτερο και όταν ο έλεγχος αυτός δεν αποσκοπεί στην επίλυση των προβλημάτων και στην αλλαγή, αλλά στον συμβιβασμό με την αντίληψη ότι τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News