Το ιατρείο κλειστό, είναι βράδυ. Μια πρόχειρα γραμμένη ταμπέλα στην πόρτα δίνει ένα τηλέφωνο για ώρα ανάγκης. Είναι από τις στιγμές εκείνες που δεν θέλεις να έχεις ζήσει. Είσαι στο νησί, δίπλα σου ένα χέρι κομμένο βαθιά, αίματα τρέχουν παντού, και εσύ συναντάς μια κλειστή πόρτα. Αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να σχηματίσεις τον αριθμό του τηλεφώνου. Αν θα απαντήσει ο γιατρός, πόσο βαριεστημένα θα το κάνει, πόσο πρέπει να τον παρακαλέσεις για να έρθει, πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά. Ακόμα και όταν ο γιατρός σε διαβεβαιώνει πως «θα έρθω το συντομότερο δυνατόν», εξακολουθείς να είσαι δύσπιστος. Ανάβεις τσιγάρα, κοιτάς τα αίματα και θυμάσαι καλοκαιρινές ιστορίες που έχεις ακούσει για ζωές που κινδύνεψαν επειδή δεν υπήρχαν γιατροί.

Η πρώτη εκπληξη έρχεται από μια όμορφη 25χρονη κοπέλα που εμφανίζεται σε λιγότερο από τρία λεπτά. Είναι η Τριανταφυλλιά, γιατρός που κάνει το αγροτικό της στο νησί. Μια πρώτη ανάσα, όχι μόνο επειδή ένας άνθρωπος με γνώσεις μπορεί να σε βοηθήσει τη στιγμή που νιώθεις αδύναμος για οτιδήποτε. Αλλά και από τη διάθεσή της να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Την παρατηρώ με πόση καλή ενέργεια προσπαθεί να διαχειριστεί το πρόβλημα.

Έκπληξη δεύτερη, μόλις λίγα λεπτά αργότερα. Ο γιατρός στον οποίο είχα τηλεφωνήσει, το εννοούσε. «Το συντομότερο δυνατόν». Ο Δημήτρης. Είναι γύρω στα 40 και σε λίγες ημέρες θα πάρει μετάθεση από το νησί για μια επαρχιακή πόλη. Και οι δυο μαζί σκύβουν πάνω από το πρόβλημα, το οποίο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν μ' έναν εξαιρετικό τρόπο. Το βλέπεις και ας μην έχεις ιδέα από ιατρική. Βάζουν όλο τους τον εαυτό, σκίζονται στην κυριολεξία.

Δεν αρκούνται σε μια δύσκολη επέμβαση με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει το ιατρείο. Έχουν την πρόθεση και τη δείχνουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Η Τριανταφυλλιά δίνει κουράγιο και ο Δημήτρης, μετά την επέμβαση, ψάχνει φίλο του γιατρό που παραθερίζει στο νησί για μια «δεύτερη ματιά». Και όλα αυτά για έναν άγνωστο ασθενή, τον οποίο πολύ απλά μπορούσαν να συμβουλεύσουν να γυρίσει στην Αθήνα. Και να ξεμπερδέψουν.

Το δύσκολο εκείνο βράδυ ένιωσα αισιόδοξος. Αυτοί οι δύο αθόρυβοι μικροί ήρωες της καθημερινότητάς μας, έδειξαν πως υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα. Κάποιων κακοπληρωμένων γιατρών, που δεν έχουν ούτε γάζες για τους ασθενείς, οι οποίοι δείχνουν μια απίστευτη ανιδιοτέλεια και διάθεση για να βοηθήσουν. Είναι η Ελλάδα που προσπαθεί κόντρα στην άλλη. Εκείνη των υπεύθυνων ενός καραβιού, για παράδειγμα, όπου συνέβη το ατύχημα και οι οποίοι όχι απλά δεν βοήθησαν στοιχειωδώς, αλλα παραμύθιαζαν για ασθενοφόρα και γιατρούς που ειδοποίησαν! Αυτή τη δεύτερη Ελλάδα μόνο δικαστικά μπορείς να την πολεμήσεις αφού το κράτος δεν δείχνει διάθεση να εφαρμόζει νόμους. Για την πρώτη, ωστόσο, χαίρεσαι και ελπίζεις πως θα νικήσει τη δεύτερη…

Υ.Γ.: Οι κάτοικοι της Σίφνου πρέπει να νιώθουν τυχεροί όσο έχουν αυτούς τους δύο ανθρώπους πλάι τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News