Τέσσερα εκατομμύρια παιδιά περίπου, από το 1978, υπολογίζεται ότι έχουν γεννηθεί σε όλο τον κόσμο χωρίς να προηγηθεί φυσιολογική σύλληψη. Πώς ήλθαν στον κόσμο; Κατόπιν συμφωνίας με το γυναικολόγο, μετά από αρκετά επώδυνη διαδικασία, οικονομικές θυσίες, βαριά φάρμακα, με δυο λόγια χάρη στη μεσολάβηση της λεγόμενης «Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής». Η Σουηδική Ακαδημία Επιστημών επιβράβευσε τη Δευτέρα τον Άγγλο Ρόμπερτ Έντουαρντς για τη συμβολή του στην «δημιουργία» των παιδιών του σωλήνα όπως αρκετά βάρβαρα αποκαλούσαν τα πρώτα χρόνια όσα βρέφη προέκυπταν από την εξωσωματική συνένωση ενός σπερματοζωαρίου με ένα ωάριο και την επανατοποθέτησή του στην μήτρα μιας μητέρας. Συνήθως ο ελληνικός Τύπος είναι άκριτα θετικός στο θέμα αυτό, το ίδιο φαντάζομαι θα κάνει και σήμερα.

Εννοείται ότι πριν το βραβείο Νομπέλ και το σεβαστό χρηματικό ποσό που το συνοδεύει, χιλιάδες γιατροί σε ολόκληρο τον κόσμο θα έπρεπε να έχουν κόψει κανονικό μισθό στον κ. Έντουαρντς, γιατί χάρη στη μέθοδό του αυτοί έβγαλαν και συνεχίζουν να βγάζουν εκατομμύρια. Από ανθρώπους που θέλουν πολύ να αποκτήσουν παιδί ή παιδιά αλλά δεν το μπορούν χωρίς τη βοήθεια τρίτου προσώπου. Στη συνείδηση των περισσοτέρων η διαδικασία αυτή έχει καθιερωθεί σαν κάτι αυτονόητο. Εκατομμύρια κυλούν στις τσέπες των γιατρών που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία. Εκατομμύρια επίσης φέρνουν τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στις φαρμακοβιομηχανίες. Υπάρχουν κλινικές και εδώ στην Ελλάδα με «γάτους» γιατρούς, που οργανώνουν επισκέψεις των ενδιαφερομένων, κάτι σαν ιατρικός τουρισμός, (προ)καλώντας τους να περιηγηθούν και να εξοικειωθούν, μέσα από έξυπνα οργανωμένες παρουσιάσεις, με την όλη διαδικασία.

Ξέρω πως κλωτσάω μια κυψέλη με σφήκες όταν γράφω ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο συγκρατημένοι όταν φθάνουν στο σημείο να σκέπτονται να καταφύγουν σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Τα επιχειρήματά μου δεν έχουν την παραμικρή σχέση με θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Επί δέκα περίπου χρόνια μιλώ με γυναίκες που έχουν περάσει αυτή τη διαδικασία, παρακολουθώ σχετικές ημερίδες, μιλώ με ψυχιάτρους και γυναικολόγους (βλ. και ένα παλαιότερ άρθρο στο ΒΗΜΑ-Science… ) . Συνεχίζω να έχω την άποψη ότι για αρκετά ζευγάρια θα ήταν καλύτερα να μην μπουν σε αυτή την περιπέτεια. Μου έχουν διηγηθεί γυναίκες πόσο άσχημα αισθάνθηκαν από την πρώτη ημέρα αυτής της διαδικασίας. Πόσο επίσης τα βαριά φάρμακα τα σχετικά με την απαραίτητη ορμονοθεραπεία για να αυξηθεί η παραγωγή ωαρίων έκαναν κακό στο σώμα τους. Επίσης, όπως μου είχε εξηγήσει μια κλινική ψυχολόγος παλαιότερα, καταφεύγοντας στην εξωσωματική όλο και περισσότερες γυναίκες θα γεννούν μετά από αυτή την επώδυνη δοκιμασία των επανειλημμένων προσπαθειών χωρίς τις κανονικές παραστάσεις μιας φυσιολογικής σύλληψης. Είναι σαν να βλέπουν ένα φιλμ που του λείπουν κάποιες βασικές σκηνές, και αυτό πολλές φορές τους έχει συμβεί και στις ιδιαίτερα κρίσιμες και φορτισμένες στιγμές του τοκετού. Αργότερα, στην ηλικία της πρώτης εφηβείας παρουσιάζεται και το φαινόμενο, σε λίγες ελπίζω, του να μην αντέχουν πλέον να είναι όσο θα έπρεπε αφοσιωμένες σε αυτά τα παιδιά. Χώρια που μπορεί πιο πριν να έχουν περάσει και μιαν άλλη δοκιμασία. Το ότι μερικά ψυχανεμίζονται κατά κάποιο τρόπο (ανεξήγητο για εμένα) το αποκαλούμενο από τους ψυχιάτρους (συνθηματικά;) «οικογενειακό μυστικό» και όπως αναφέρεται σε μια τεκμηριωμένη εργασία Ελληνίδας γιατρού φθάνουν να περιγράφουν, στα επτά ή οκτώ τους χρόνια ακόμη, το πώς (διαισθάνονται ότι) κάποιο ρομπότ τα έφερε στον κόσμο!

Ας αφήσω όμως τις υποκειμενικές ίσως και τραβηγμένες, όπως μπορεί να τις χαρακτήριζε κάποιος περιγραφές και να πάω σε πρόσφατα άρθρα γύρω από αυτό το θέμα. Στην Αγγλία την περασμένη χρονιά δημοσιεύθηκε στον Τύπο η προειδοποίηση ενός επίσημου κυβερνητικού οργάνου, της Human Fertilization and Embryology Authority, σχετικά με τους κατά 30% αυξημένους κινδύνους, που διατρέχουν όσα παιδιά γεννιούνται μέσα από τις διαδικασίες της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, να παρουσιάσουν ελαττώματα εκ γενετής (λαγόχειλος, καρδιακές ανεπάρκειες και άλλες πιο σπάνιες ασθένειες μαζί με μαθησιακές δυσκολίες). Ίσως η εντατική ορμονοθεραπεία να οδηγεί στην παραγωγή ωαρίων κακής ποιότητας, που με τη φυσική διαδικασία θα απέρριπτε ο οργανισμός, ίσως και η προσφυγή στις μεθόδους αυτές να είναι πιο διαδεδομένη σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας άρα σε αφύσικους τοκετούς και πάλι με όχι και τόσο καλά ωάρια. Σήμερα οι γιατροί που εμπλέκονται σε αυτές τις διαδικασίες με υπερηφάνεια αναφέρουν στους (ολιγοσπερματικούς) πελάτες τους ότι μπορούν ακόμη και με ένα σπερματοζωάριό τους να επιτύχουν γονιμοποίηση αλλά αυτό τώρα αρχίζει να χαρακτηρίζεται επίφοβη διαδικασία που έδωσε και παιδιά με ουρολογικά προβλήματα.

Ένα ακόμη θέμα είναι και αυτό με την εμφύτευση πολλαπλών γονιμοποιημένων ωαρίων για να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Παλαιότερα είχαμε τις περιπτώσεις πενταδύμων και εξαδύμων, είχαμε την πρακτική της θανάτωσης κάποιων μέσα στις τρεις πρώτες εβδομάδες της κύησης, κάτι που εκτός από τον ψυχικό κλονισμό των ίδιων των γυναικών, προκάλεσε μεγάλο προβληματισμό για το πόσο ηθικό ήταν και σήμερα πολλές χώρες δεν επιτρέπουν περισσότερα από δύο ή τρία, ανάλογα και με την ηλικία της μητέρας. Δεν περνάει απαρατήρητο βέβαια το ότι τοκετός με δίδυμα ή τρίδυμα σημαίνει αυξημένα έξοδα για τους γονείς, άρα αυξημένα έσοδα για την κλινική, καισαρικές τομές, θερμοκοιτίδες λόγω μειωμένου βάρους.

Υπάρχουν και άλλα προβλήματα κοινωνικής φύσης γύρω από αυτές τις διαδικασίες όπως οι κατευθυνόμενες επεμβάσεις ώστε τα παιδιά να έχουν προεπιλεγμένο φύλο και το μειωμένο ενδιαφέρον για τις υιοθεσίες ορφανών παιδιών. Θα ήθελα μάλιστα σε σχέση με το τελευταίο αυτό, κλείνοντας, να προτρέψω όσους προβληματίστηκαν από τα παραπάνω να προσέξουν και στην ταινία «Ο Ποντικομικρούλης εκεί στην αρχή που πηγαίνει η οικογένεια στο ορφανοτροφείο για να υιοθετήσει κάποιο παιδί και συναντιέται για πρώτη φορά με τον ήρωα της ταινίας. Και μετά τα λέμε…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News