Η τελευταία φορά που είχα πάει στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», ήταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η μεγάλη μου κόρη, φοιτήτρια σήμερα, ήταν ακόμα παιδί και έσπασε το χέρι της. Θυμόμουν τους μουντούς τοίχους, την αποπνικτική ατμόσφαιρα της εφημερίας, τα κλάματα των παιδιών, τα ανέβα κατέβα στους ορόφους, τις ατέλειωτες ουρές. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, κάτοικος Σουηδίας πλέον και για τρίτη φορά πατέρας, με την πέντε μηνών κόρη μας να χρειάζεται γιατρό, παρατήσαμε τις διακοπές στο νησί και σπεύσαμε στην Αθήνα. Εκεί μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Ευχάριστη έκπληξη. Καμία σχέση το νοσοκομείο του τότε με το τώρα. Οι εικαστικές αλλά και ουσιαστικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει, το έχουν μετατρέψει σε ένα πολύ ευχάριστο περιβάλλον για τα μικρά παιδιά που το επισκέπτονται.

Η δουλειά που έχει γίνει, χωρίς υπερβολή, σε γεμίζει ανάσα. Σε πείσμα της ασχήμιας και της εγκατάλειψης που επικρατεί σε άλλους χώρους νοσηλείας, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καθαριότητα, χρώματα, ζωντάνια, χαμόγελο. Περισσότερο από οτιδήποτε αλλού, χαμόγελο. Κυριολεκτικά, όαση. Όπου κι αν πήγαμε η αντιμετώπιση ήταν ανθρώπινη. Λες και το νοσηλευτικό προσωπικό έχει μπει στον ρυθμό των χρωμάτων και αυτό. Αν και σε εφημερία και φαντάζομαι θα πέρασαν εκατοντάδες παιδιά από εκεί, πουθενά δεν διακρίναμε σημάδια κούρασης ή αδιαφορίας. Αλλού και άλλοτε, αυτά ήταν (και φαντάζομαι είναι ακόμα) ρουτίνα. Και όχι μόνο σε νοσοκομεία για ενήλικες.

Βεβαίως, όσες παρεμβάσεις και αν γίνουν, η αχρείαστη γραφειοκρατία και μερικές αρρωστημένες νοοτροπίες δύσκολα ξεριζώνονται. Όπως λόγου χάρη, η συμπεριφορά του μεσήλικα ακτινολόγου. Που μάλλον επειδή τον διακόψαμε από τη πασιέντζα, ξέχασε να μας εφοδιάσει με τις ποδιές μολύβδου και επιπλέον, πέραν της αγριάδας του, βιαζόταν τόσο πολύ που, επειδή το βρέφος μας δεν συνεργαζόταν εύκολα, έκανε τη μισή δουλεία. Και όταν ήρθε η συνάδελφός του, με χαμόγελο, επαγγελματισμό και καλοσύνη, με τρόπους που έκαναν το μωρό να ηρεμήσει κάπως, «ξεγυμνώθηκε» στα μάτια μας ο «παίκτης». Καιρό, επίσης θέλει να αλλάξει και άλλη νοοτροπία. Για παράδειγμα, αυτή που διέπει τη γιατρό, που ξέχασε για λίγο την επιστήμη και τον ρόλο της και μας άρχισε στις παραινέσεις «να βαφτίσουμε το παιδί επειδή είναι καλό να μπει το λαδάκι του θεού πάνω του». Ή και να σβηστεί από την πόρτα ο μαύρος σταυρός που κάποιος γιατρός έχει κάνει με το «άγιο φώς», μπερδεύοντας το δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο δεν μπαίνουν μόνο πιστοί χριστιανοί, με το σπίτι του.

Όπως και να έχει, εκείνο που μου έμεινε ως «γεύση» από την επίσκεψη μετά από τόσα χρόνια στο Νοσοκομείο Παίδων, δεν είναι αυτές οι παλιές και φθαρμένες νοοτροπίες, αλλά όλα τα άλλα τα ευχάριστα. Εκείνα που δεν σε ψυχοπλακώνουν με το που θα μπεις μέσα και θα αρρωστήσεις κι εσύ μαζί με το παιδί σου. Γίνονται, τελικά, πράγματα στην Ελλάδα και μάλιστα σε χώρους που δεν το περιμένεις. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που ένιωσα ότι ένας δημόσιος χώρος, είναι τόσο φιλικός. Μπράβο στους εμπνευστές!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News