Η πρώτη μου φορά ήταν στην Ε' Δημοτικού. Ήταν κάποια εθνική εορτή θυμάμαι, νομίζω 25η Μαρτίου. Είχα ξενυχτήσει από τον ενθουσιασμό μου, διότι για πρώτη φορά είχα νοικιάσει παραδοσιακή στολή και θα στεκόμουν περήφανη στην πρώτη γραμμή ως παραστάτης. Αντ' αυτού όμως, βρέθηκα να στέκομαι με τα πόδια ανοιχτά στην τουαλέτα περιμένοντας την πανικοβλημένη μάνα να μου φέρει σερβιέτα. Καμιά από τις δυο μας δεν το περίμενε, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, ήμουν εκνευριστικά ψύχραιμη. Ναι, είναι περίεργο, διότι δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δεν με είχε ενημερώσει σχετικώς η πλέον αρμόδια. Κι εγώ δεν ξέρω πώς μου ήρθε και φώναξα «μάνα, πιάσε μια σερβιέτα» όταν είδα το αίμα στο χαρτί. Τώρα που το σκέφτομαι, να 'ναι καλά η Μπρουκ Σιλντς. Αν δεν ήταν η κοπέλα να αδιαθετεί στην χιλιοπροβληθείσα «Γαλάζια Λίμνη», φοβάμαι πως το ψυχολογικό τραύμα από το σοκ και την αμηχανία θα με ακολουθούσε μέχρι σήμερα.

Μετά τον αρχικό πανικό, η μάνα ξαναβρήκε τη συγκρότησή της. Έγινα το θέμα συζήτησης ανάμεσα στις φίλες της. Με σχεδόν παράλογο ενθουσιασμό, την άκουγα να λέει «έγινε γυναίκα, έγινε γυναίκα!». Κάπως έτσι, το θεώρησα κι εγώ κάτι πολύ φυσιολογικό, κάτι σαν upgrade του λογισμικού, ας πούμε. Από κορίτσι, γυναίκα. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως όταν θεωρείς κάτι φυσιολογικό, ο Θεός αηδιάζει. Δεν έπρεπε να ασπάζομαι τις εικόνες στην εκκλησία και για να κοινωνήσω, ούτε λόγος. Βέβαια, πάλι καλά να λέω. Κανονικά, εξ όσων μου έλεγαν, δεν θα έπρεπε καν να πατάω το πόδι μου στον ναό. Φύση – θρησκεία: 0 – 1, τελικό σκορ και με την ντροπή να πανηγυρίζει στη φυσούνα. Κι εντάξει, δεν περιμένεις από μια θρησκεία να αλλάξει τους κανόνες και τις θεμελιώδεις αρχές της, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος θα έπρεπε να δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση και προσαρμοστικότητα. Αμ δε. Όταν πρέπει να κρύβεσαι πίσω από το ταμπόν σου, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κι όταν λέω «κρύβεσαι», εννοώ αυτές τις γελοίες εκφράσεις συγκάλυψης που αναφέρονται στην περίοδο. «Έχω τα ρούχα μου», «ήρθαν οι Ρώσοι»… Τι κομμουνιστικά κατάλοιπα μπορεί να είχε εκείνος που σκέφτηκε αυτήν την έκφραση;

Από την άλλη, του δίνω και λίγο δίκαιο. Τις μέρες της περιόδου, νιώθεις λίγο σαν ματρούσκα, κλείνοντας στη μια σερβιέτα μετά την άλλη την ντροπή και το άγχος του αίματος. Τρέμεις μη τυχόν και στάξει και λερωθείς· βιάζεσαι να κρύψεις το ταμπόν στην τσέπη για να πας μέχρι την τουαλέτα της καφετέριας να αλλάξεις· δαγκώνεσαι να μην απαντήσεις όπως πρέπει όταν σε ρωτάει ο εργοδότης γιατί δεν αποδίδεις σήμερα, ενώ εσύ σφαδάζεις στον πόνο σιωπηλά παρά τα παυσίπονα. Γιατί ναι, ισχύει τις περισσότερες φορές, αν θέλετε να δείτε το χρώμα του φόβου, πείτε σε έναν άνδρα την λέξη «περίοδος». Μα δεν φταίνε κι αυτοί οι δόλιοι. Είναι ο κόσμος έτσι, στον οποίο ζούμε. Δεν έχει καν να κάνει με την ελληνική κοινωνία, αποκλειστικά. Η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί ακόμη να διαχειριστεί την έμμηνο ρύση. Γι' αυτό, άλλωστε, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως γαλαζοαίματες. Δεν αστειεύομαι. Αν λάβουμε υπόψιν μας τις διαφημίσεις για τις σερβιέτες, το αίμα που κυλάει μέσα μας είναι ένα ωραίο ζωντανό γαλάζιο του Αιγαίου. Κι αν τολμήσει καμιά να δείξει το πραγματικό του χρώμα, όπως η καλλιτέχνης Rupi Kaur, τότε θα καταλάβει ότι το κόκκινο αίμα είναι μόνο επιτρεπτό όταν πρόκειται για ταινία του Ταραντίνο ή οποιοδήποτε άλλο splatter με ζόμπι και βρυκόλακες. Αν κι εμείς οι γυναίκες, κατά το γνωστό ανέκδοτο(;), είμαστε λίγο σαν αυτά: «Είμαστε το μόνο πλάσμα της φύσης που ματώνει κάθε μήνα και δεν πεθαίνει» (sic). Δυστυχώς, σκέφτομαι, η ζωή των άλλων θα ήταν πιο εύκολη, αν αντί για τον κόλπο (για την ακρίβεια, η μήτρα), μάτωναν οι αγκώνες μας.

Υ.Γ. Την ίδια στιγμή που το Instagram «κατεβάζει» τη φωτογραφία της Rupi Kaur όπου φαίνεται ο λεκές από την περίοδο στη φόρμα της, υπάρχει η πρωτοβουλία SHEVA. Με κάθε αγορά γυναικείων προϊόντων, η εταιρεία δίνει σε κορίτσια του αναπτυσσόμενου κόσμου σερβιέτες για έναν μήνα. Στο ίδιο πλαίσιο ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης/απενοχοποίησης, κινείται και το σποτ της μάρκας γυναικείων προϊόντων «Dear Kate».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News