Στις 24 Μαρτίου του 1989, στις 12.04 τοπική ώρα, το δεξαμενόπλοιο EXXON VALDEZ προσκρούει στον ύφαλο Blight, στον πορθμό Prince William, στην Αλάσκα. Τις επόμενες μέρες 40 χιλιάδες τόνοι αργού πετρελαίου διαρρέουν από το τραυματισμένο πλοίο προκαλώντας την μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας θαλάσσια μόλυνση η οποία εκτείνεται σε μια απόσταση 1.300 μιλίων ακτογραμμής για να γίνει η αιτία μιας, ασύλληπτων διαστάσεων, οικολογικής καταστροφής που συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Στα επόμενα δύο χρόνια μέχρι και το 1991 οι αλλαγές που έρχονται στην δια θαλάσσης μεταφορά των υγρών καυσίμων είναι κατακλυσμιαίες. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του Πρεσβύτερου, υπό την πίεση μιας σχεδόν εξεγερμένης παγκόσμιας κοινής γνώμης, προχωρά στην λήψη αυστηρών μέτρων μέσω της εφαρμογής της Oil Pollution Act η οποία προβλέπει δύο βασικά πράγματα:

Πρώτον, ότι από τούδε και στο εξής οι αποζημιώσεις των θαλασσίων ρυπάνσεων που θα σημειώνονται εντός των Εθνικών Χωρικών Υδάτων των ΗΠΑ δεν θα έχουν όρια και, δεύτερον, στις ΗΠΑ θα επιτρέπεται να ταξιδεύουν πλέον μόνο δεξαμενόπλοια νέας τεχνολογίας που θα διαθέτουν διπλά τοιχώματα.

Οι μεγάλες αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες, υποχρεώνονται να ενσωματώσουν τα νέα νομοθετικά μέτρα σε χρόνο ρεκόρ, κάτι που πρακτικά σήμαινε ότι μια μικρή μόνον ομάδα διαχειριστών δεξαμενοπλοίων θα είχε πια πρόσβαση στα στρατηγικά φορτία των ΗΠΑ.

Η πρόκληση

Την ίδια χρονιά με το ατύχημα, το 1989, ο Γιάννης Αγγελικούσης αναλαμβάνει τα ηνία της οικογενειακής ναυτιλιακής επιχείρησης Angelicoussis Shipping Corporation που έχει ιδρύσει ο πατέρας του Αντώνης Αγγελικούσης, από τα Καρδάμυλα της Χίου. Παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και αμέσως αντιλαμβάνεται τις νέες σημαντικές ευκαιρίες που δημιουργεί η Oil Pollution Act. Κατανοεί πως όσοι μείνουν προσκολλημένοι στα παλιά μοντέλα διαχείρισης δεν έχουν πολύ δρόμο εμπρός τους. Μόνο όσοι θα εξειδικευτούν σε αυτού του είδους την θαλάσσια μεταφορά θα καταφέρουν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν.

Ετσι, το 1992 αποσπά τα δεξαμενόπλοια που είχε ως τότε υπό την διαχείριση της η πατρική εταιρία και δημιουργεί έναν νέο βραχίονα, μια νέα εταιρία, την Kristen Navigation, η οποία στα επόμενα χρόνια, μέχρι και τις ημέρες μας, εξελίσσεται σε έναν από τους κορυφαίους παγκοσμίως διαχειριστές δεξαμενόπλοιων σε ποιότητα στόλου και προσωπικού, με την επωνυμία από το 2009 και μετά ως Maran Tankers Management.

Τα μεγαλύτερα φορτηγά

Ταυτόχρονα όμως, δεν εγκαταλείπει ποτέ την Angelicoussis Shipping Corporation και το 1993 προχωρά στην παραγγελία πέντε νέων φορτηγών πλοίων μεταφοράς χύδην και ξηρού φορτίου κλάσης capesize. Αυτά τα πέντε πλοία ήταν τα μεγαλύτερα που είχαν παραγγελθεί ποτέ από έλληνα εφοπλιστή ως τότε.

Το 2000 επεκτείνεται και άλλο στον κλάδο των δεξαμενόπλοιων με νέες μαζικές παραγγελίες σε όλες σχεδόν τις κλάσεις. Aframax, Suezmax, VLCCs.

Το ίδιο έτος η αδερφή του Άννα Αγγελικούση αποχωρεί από την Angelicoussis και ιδρύει δικές της ναυτιλιακές εταιρίες. Ενα χρόνο αργότερα ο Γιάννης Αγγελικούσης ελέγχει πλέον το σύνολο των μετοχών της εταιρίας που ίδρυσε ο πατέρας του.

Το επόμενο μεγάλο βήμα του πραγματοποιείται το 2003 στην αγορά των πλοίων μεταφοράς φυσικού αερίου, μια νέα αγορά την εποχή εκείνη στην οποία οι πρώτοι έλληνες διαχειριστές κάνουν τα πρώτα δειλά βήματα τους.

Το έτος αυτό ιδρύει την Maran Gas Maritime, θυγατρική της Maran Tankers και αγοράζει το πρώτο πλοίο μεταφοράς φυσικού αερίου. Τρία χρόνια μετά, το 2006, προχωρά και στις πρώτες παραγγελίες πλοίων αυτού του τύπου.

Στο πάνθεον των πρωτοπόρων

Ο Γιάννης Αγγελικούσης πέρασε και αυτός, από το Σάββατο, 10 Απριλίου, στο πάνθεον των πρωτοπόρων εκείνων που με όραμα, σκληρή δουλειά και πίστη στις ικανότητες τις δικές τους και των συνεργατών του, άνοιξαν νέους δρόμους στην παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία.

Με έναν στόλο 150 και πλέον εμπορικών πλοίων η εμπορική αξία των οποίων αγγίζει, σύμφωνα με το Bloomberg, τα 2,4 δισ. δολάρια δεν ήταν μόνο ο μεγαλύτερος έλληνας εφοπλιστής όλων των εποχών, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως.

Τα ηνία των επιχειρήσεων του αναλαμβάνει πλέον η κόρη του Μαρία Αγγελικούση η οποία, αν και έχει σπουδάσει γιατρός, βρισκόταν από το 2009 πάντα δίπλα στον πατέρα της στον στίβο της ναυτιλίας.

Η «εμμονή» με την ελληνική σημαία

Ένα ακόμη στοιχείο το οποίο καθιστά την περίπτωση Αγγελικούση μοναδική έχει να κάνει με το ότι πάντα το σύνολο των πλοίων που διαχειριζόταν είχε υψωμένη την ελληνική σημαία. Μόνο στα πρόσφατα χρόνια ελάχιστα πλοία από τον τεράστιο στόλο που διαχειρίζονταν οι εταιρίες του ύψωσαν σημαίες άλλων χωρών. Ο αστικός μύθος για αυτή την εμμονή θέλει τον Γιάννη Αγγελικούση να «κολλάει» το «χούι» της ελληνικής σημαίας από τον πατέρα του, τον Αντώνη Αγγελικούση.

Ο νεαρός Καρδαμυλίτης Αντώνης Αγγελικούσης, τελειώνοντας το σχολείο, θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο. Τα οικονομικά της οικογένειας όμως όχι μόνο δεν του επιτρέπουν τέτοια όνειρα, αλλά τον προσγειώνουν ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα που τον οδηγεί στην θάλασσα, όπως και τους περισσότερους συντοπίτες του, για τα προς το ζην. Δεν ακολουθεί όμως τα μονοπάτια της εποχής του και δεν γίνεται ούτε πλοίαρχος, ούτε μηχανικός, αλλά ασυρματιστής.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει να ταξιδεύει με το πλοίο ενός συντοπίτη του, το οποίο τορπιλίστηκε στην Κέρκυρα το 1939. Τα επόμενα δύο χρόνια ταξιδεύει με εμπορικά πλοία τα οποία μεταφέρουν εφόδια του αγγλικού στρατού. Το 1942 τορπιλίζεται ξανά ανοικτά της Χάιφα, στο Ισραήλ. Διασώζεται από Αγγλους οι οποίοι και τον μεταφέρουν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το γεγονός πως είναι έμπειρος ασυρματιστής προκαλεί το ενδιαφέρον των Αγγλων οι οποίοι και του προτείνουν να στρατολογηθεί στις Ειδικές Δυνάμεις. Δέχεται.

Περνά όλη την εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων της νεοσύστατης τότε SΟΕ και σύντομα εντάσσεται στις επιχειρήσεις.
Το ίδιο έτος, μαζί με άλλους άγγλους κομάντος, φτάνει στην Κρήτη που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Γερμανών, για να ενσωματωθεί στην ομάδα του λοχαγού Γουίλιαμ Στάνλεϊ Μος, αποστολή της οποίας είναι η απαγωγή του γερμανού διοικητή του νησιού υποστράτηγου Χάινριχ Κράιπε και η μεταφορά του στην Αλεξάνδρεια.

Ο Αντώνης Αγγελικούσης μένει τελικά δύο χρόνια στην Κρήτη και εκτός από την επιχείρηση της απαγωγής του Κράιπε συμμετέχει σε πλήθος άλλων επιχειρήσεων στο νησί. Για τις υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορήθηκε δύο φορές από την ελληνική κυβέρνηση και άλλες δύο από τη αγγλική.

Αυτή η ιστορία του Αντώνη Αγγελικούση τον ακολουθεί πλέον για πάντα σε ό,τι κάνει και σε αυτήν εδράζεται η «εμμονή» του με την ελληνική σημαία, μια «εμμονή» που κληροδότησε μαζί με πολλά άλλα σημαντικά στοιχεία του χαρακτήρα του και στον γιο του, τον αείμνηστο πλέον, Γιάννη Αγγελικούση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News