Το νεανικό κίνημα των «Μπίτνικς», όπως σκωπτικά αποκλήθηκαν οι «Beat» («χτύπημα»), εμφανίστηκε στη δεκαετία του ’50, στο Σαν Φραντσίσκο, κι απλώθηκε ως και έξω από τις ΗΠΑ. Ήταν η μεταπολεμική «κουρασμένη γενιά» που αναζητούσε τη μακαριότητα στην μποέμικη ζωή κι εκφράστηκε με τη μουσική, τη χαοτική λογοτεχνία, το ομοιόμορφο ντύσιμο, την υιοθέτηση ελευθεριάζουσας γλώσσας και το λίκνισμα «χιπ» (την κίνηση των γοφών κατά μίμηση των μουσικών της τζαζ). Απολιτικοί και αδιάφοροι στα κοινωνικά προβλήματα, υποστήριξαν την προσωπική απελευθέρωση μέσα από τα ναρκωτικά, το σεξ και τον βουδισμό που οδηγεί στο νιρβάνα. Το κίνημα δυσφημίστηκε και εξασθένισε γύρω στα τέλη της δεκαετίας, αφού προηγουμένως ανέδειξε ενδιαφέρουσες μορφές της μουσικής και της λογοτεχνίας.

Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στο «βρόμικο πόλεμο» του Βιετνάμ έκανε να βλαστήσει στις πανεπιστημιουπόλεις και στα κολέγια το αντιπολεμικό κίνημα των «χίπις» (από τον όρο «χιπ» {hipster} των Μπίτνικς). Αποκλήθηκαν «παιδιά των λουλουδιών», είχαν σύνθημά τους το θρυλικό «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο» και στράφηκαν ενάντια στον αμερικανικό τρόπο ζωής. Αναγνωρίζονταν από τα μακριά μαλλιά αγοριών και κοριτσιών, τις γενειάδες, το στολισμένο με ψυχεδελικά σχήματα και χάντρες ατημέλητο ντύσιμο και τα σαντάλια. Όσοι μπορούσαν, ζούσαν σε κοινόβια και καλλιεργούσαν τη γη. Αποστρέφονταν τον καταναλωτισμό και το εμπόριο, ήταν βασικά χορτοφάγοι και ασκούσαν την ολιστική ιατρική. Και όλοι τους λάτρευαν τη μουσική, λαϊκή και ροκ: Η Τζόαν Μπαέζ, ο Μπομπι Ντίλαν, οι Μπιτλς και οι Ρόλινγκ Στόουνς ήταν ινδάλματά τους. Ένα μουσικό φεστιβάλ το 1967 στο Σαν Φραντσίσκο έμεινε στην ιστορία. Η κορύφωση, όμως, ήλθε δυο χρόνια αργότερα. Στις 15 Αυγούστου 1969, στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης ξεκίνησε το θρυλικό τριήμερο φεστιβάλ του «Γούντστοκ» (από το όνομα της τοποθεσίας, στην οποία αρχικά είχε οριστεί να γίνει, αν και τελικά πραγματοποιήθηκε σε γειτονική περιοχή). Γύρω στους 400.000 με 500.000 χίπις μαζεύτηκαν εκεί με αποτέλεσμα το φεστιβάλ αυτό να γίνει συνώνυμο με το κίνημά τους.

Τα ναρκωτικά και η, με ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών, «από τα μέσα» δυσφήμιση, μαζί με το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ, οδήγησαν το κίνημα στην παρακμή. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ξεκίνησαν να αναδεικνύονται οι ευαίσθητοι με το περιβάλλον «πράσινοι» αλλά και οι «γιάπις».

(περισσότερη Ιστορία στο www.historyreport.gr)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News