Πριν από έναν χρόνο, ο πρώτος νεκρός, ο Πορτογάλος Μανουέλ Ντίας, ένας 63χρονος οδηγός λεωφορείου που είχε μεταφέρει οπαδούς, κειτόταν στο έδαφος έξω από την έδρα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Γαλλίας, το Σταντ ντε Φρανς, μόλις τρεις καμικάζι ανατίναξαν τις ζώνες γεμάτες εκρηκτικά που φορούσαν.

Ηταν απόγευμα της 13ης Νοεμβρίου 2015, όταν σημειώθηκε μια σειρά από βίαιες επιθέσεις στο 10ο και 11ο διαμέρισμα του Παρισιού και στο προάστιο του Σεν-Ντενί.

Από τις 21:16 (τοπική ώρα) και για τις επόμενες τρεις περίπου ώρες αναφέρθηκαν τουλάχιστον τρεις ξεχωριστές εκρήξεις και έξι μαζικοί πυροβολισμοί, συμπεριλαμβανομένων εκρήξεων στο Σταντ ντε Φρανς, αλλά και στο Ιλ-ντε-Φρανς. Η επίθεση με τα περισσότερα θύματα έγινε στο Θέατρο Μπατακλάν, όπου οι ένοπλοι κράτησαν ομήρους τους θεατές μιας συναυλίας και έδωσαν μάχη με την Αστυνομία μέχρι τη 1 τα ξημερώματα της 14ης Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων σκοτώθηκαν 8 ένοπλοι.

Ο τραγικός απολογισμός έγραψε, με αίμα που δεν καθαρίζεται ποτέ, ότι εκείνη τη βραδιά, συνολικά, σκοτώθηκαν 129 άνθρωποι – από τους οποίους 90, περίπου, στο Μπατακλάν. Επιπρόσθετα, περισσότεροι από 200 άνθρωποι τραυματίστηκαν από τις επιθέσεις, από τους οποίους οι 80 σε σοβαρή κατάσταση. Την ευθύνη για τη σφαγή ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος…

Ηταν η βραδιά που η Ευρώπη έζησε τη δική της 11η Σεπτεμβρίου. Με σαφώς μικρότερο αριθμό απωλειών, αλλά με την ίδια μαζικότητα, με αγριότητα που εκτελωνίστηκε, έπειτα από τόσα χρόνια μετά, μέσα από τη λαβωμένη καρδιά του Ground Zero της Νέας Υόρκης και έφτασε να μιλά Γαλλικά.

Γιατί αιματοκυλίστηκε η Πόλη του Φωτός, για ποιον λόγο θερίστηκαν τόσες αθώες ψυχές;

Οι απαντήσεις, οι οποίες είναι πολλές και έχουν ειπωθεί πολλάκις, συνοψίζονται σε μια λέξη: «αντίποινα». Οφθαλμόν αντί οφθαλμού ανέφερε η διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου που γράφει η Παλαιά Διαθήκη, από ανθρώπους, όμως, που δεν έχουν τον Θεό τους, αλλά θρηνούν με τις διατάξεις της δικής τους θρησκείας τον χαμό των δικών τους ανθρώπων από βόλια του Δυτικού πολιτισμού. Παράνοια.

Ο ριζοσπάστης ισλαμιστής χτύπησε, για παράδειγμα, στην οδό Βολτέρ, στο ανατολικό Παρίσι, σε έναν από τους πιο διάσημους συναυλιακούς χώρους της γαλλικής πρωτεύουσας, επειδή οι άπιστοι Δυτικοί έχουν κάνει τους δικούς του να υποφέρουν. Αφαίρεσε ζωές στο Μπατακλάν επειδή εκεί γίνονται συχνά εκδηλώσεις και συνέδρια εβραϊκών οργανώσεων και επειδή -όπως σημείωσε το Ισλαμικό Κράτος στην ανακοίνωση ανάληψης ευθύνης για τις επιθέσεις- «εκεί συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες ειδωλολάτρες, σε μια γιορτή ανωμαλίας».

Είπαμε, παράνοια. Δεν είναι δυνατόν να αναζητηθεί μια λογική απάντηση σε όλα όσα έγιναν ως λογική εξήγηση για την τζιχαντιστική τρέλα.

Εναν χρόνο μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου 2015, η αίθουσα συναυλιών του Μπατακλάν, το Θέατρο που εγκαινιάστηκε το 1865, θα ζήσει ξανά και θα θυμηθεί με μουσική τους 90 νεκρούς της. Ο χώρος ανακατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου και άνοιξε ξανά με συναυλία του Στινγκ.

https://www.youtube.com/watch?v=xdUssnfIMZ4

Ο πρώην αρχηγός των Police, ο 65χρονος βρετανός τραγουδιστής, είχε δώσει συναυλία εκεί, με το συγκρότημά του, στις 23 Απριλίου 1979. Ο συμβολισμός είναι έντονος, όπως και οι μνήμες οι οποίες, όμως, δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω τον χρόνο που έφυγε και να επαναφέρουν στη ζωή τις ψυχές που χάθηκαν.

Βασικά, αυτό που δεν μπορεί να επιστρέψει, είναι το αίσθημα ασφάλειας – αυτό, δηλαδή, που στόχευαν εκείνοι που τη 13η Νοεμβρίου 2015 σκόρπισαν τον θάνατο. Ναι, έναν χρόνο μετά, η Γαλλία δεν είναι, πλέον, υπό πανεθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τα σύνορά της είναι ανοιχτά, δεν είναι σε ισχύ το λευκό σχέδιο διαχείρισης αυξημένου αριθμού θυμάτων και το κόκκινο σχέδιο αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών. Στο Παρίσι δεν ισχύει σήμερα απαγόρευση κυκλοφορίας, όπως είχε συμβεί και πριν από 70 χρόνια. Η πόλη, όμως, έχει τον νου της, κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό, στρατιώτες αναπτύσσονται στους δρόμους για να βοηθήσουν την Αστυνομία στη διατήρηση της τάξης, ενώ όλοι μαζί συνεχίζουν να μετρούν ακόμα τις πληγές τους. Οι συγγενείς των θυμάτων και των τραυματιών ζητούν ακόμα απαντήσεις. Τις οποίες, πιθανώς, δεν θα πάρουν ποτέ.

Ποτέ, επίσης, δεν πρόκειται να ξεπλυθεί με τίποτα η μνήμη, αλλά ούτε και ο παραλογισμός που ξεπηδά μέσα από παρόμοιες πράξεις. Κανένα μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει το πώς ένας άνθρωπος, που δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, σε μισεί τόσο πολύ που θέλει να σε σκοτώσει. Ετσι, έναν χρόνο έπειτα από εκείνη τη βραδιά που το αίμα έπνιξε το αίσθημα ασφάλειας, το βασικό συναίσθημα που είναι διάσπαρτο όχι μόνο στη Γαλλία και στο Βέλγιο -που έζησαν οι τζιχαντιστές, ως παιδιά της διπλανής πόρτας- αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε κάθε γωνιά της Γης που μπορεί να δράσει το Ισλαμικό Κράτος, είναι ένα: ο φόβος – ο οποίος κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Δεν φορά στολή αλλά πολιτικά, μπορεί να είναι γύρω μας και να είναι ντυμένος με ρούχα που φοράμε κι εμείς, αλλά από μέσα να είναι ζωσμένος με εκρηκτικά. Ο φόβος, στην πιο αρχέγονη μορφή του, άλλαξε τις ζωές μας.

Η επίθεση αυτή έδωσε το έναυσμα για σκληρότερα μέτρα αστυνόμευσης, παγκόσμια, αλλά την ίδια στιγμή πήρε μέτρα απέναντι και σε οτιδήποτε μπορεί να γεννήσει το ρήμα «φοβάμαι». Βλέπε «ξενοφοβία», φράχτες ψηλούς από συρματόπλεγμα που στήθηκαν στην Ευρώπη για να κόψουν τα κύματα προσφύγων, επειδή «ανάμεσα στα γυναικόπαιδα μπορεί να ελλοχεύουν τζιχαντιστές». Αυτός ο φόβος γεννοβόλησε ατέρμονες συζητήσεις για το τι πρέπει να γίνει, ποια πρέπει να είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι σε αυτή τη νέα κατάσταση, την ίδια στιγμή που άνθρωποι επάνω σε πλαστικές λέμβους θαλασσοπνίγονται κοντές στις ακτές του ευρωπαϊκού πολιτισμού που ανάθρεψε τον Διαφωτισμό και τον Ανθρωπισμό.

Ο φόβος που ξεπήδησε εκείνη τη βραδιά από τη Γαλλία είναι, πλέον, ενήλικας και μπορεί να μεταδώσει δύναμη για δημοσκοπική άνοδο σε κόμματα όπως της Λεπέν ή της Χρυσής Αυγής, να θεριέψει ακροδεξιές τάσεις στη Γηραιά Ηπειρο, να εξαπλώσει τη ρητορική του μίσους σε χώρες που αφήνουν γουρουνοκεφαλές στα σύνορά τους για εκφοβισμό. Γιατί; Επειδή αυτές οι τραγωδίες, όπως της Γαλλίας, πάντα θα κυοφορούν νέους ρατσιστές, αντίστοιχα νέους τζιχαντιστές ριζοσπάστες, σε έναν ατέρμονο κύκλο αίματος που τρέφεται από το «όλοι εναντίον όλων». Ετσι, τα παιδιά αυτού του κόσμου μεγαλώνουν με μίσος και δυσπιστία, στήνουν χοτ σποτ μόνο για Ελληνες, για Ούγγρους, Αυστριακούς κ.λπ., οδηγούν μια χώρα στο Brexit, βγάζουν πλανητάρχη τον Τραμπ.

Οχι, εκείνη η βραδιά στη Γαλλία δεν ήταν μια «απλή» τρομοκρατική ενέργεια για να ισοσταθμίσει όσα έχουν περάσει οι συμπατριώτες των στρατιωτών του μίσους που ανήκουν στο ISIS. Εκείνη η νύχτα, που «ξέπλυνε στο αίμα απίστους», κατόρθωσε να θεριέψει την παγκόσμια ρητορική τού μίσους, να θυμώσει ράτσες και φυλές, να τοποθετήσει δάχτυλα επάνω σε σκανδάλες όπλων.

365 ημέρες έχουν περάσει από εκείνη τη μαύρη νύχτα που κυλίστηκε στο αίμα η Ευρώπη. Και, δυστυχώς, ο χρόνος δεν θεραπεύει τα πάντα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News