Σκηνή 1^η: η πισίνα σφύζει από ζωή. Κόσμος πάει κι έρχεται με τα μπουρνούζια πότε ριχτά στους ώμους, πότε ανά χείρας, πότε φορεμένα κανονικά. Ένας έφηβος, γύρω στα 15, ανεβαίνει στον βατήρα, ελέγχει το σκουφί και τα γυαλιά του και βουτάει. Ξεκινά τις αρμονικές του κινήσεις, κάτι μεταξύ πτήσης και χορού με σκοπό να φτάσει στην άλλη άκρη. Κι όταν το καταφέρει, απλά θα το επαναλάβει. Μια, δυο, τρεις, όσο αντέξει. Μέσα στο νερό αισθάνεται ότι αγγίζει το σύνορο της πραγματικής ελευθερίας. Έτσι όπως την αντιλαμβάνεται αυτός.

Σκηνή 2^η: τα παστέλ χρώματα που κυριαρχούν στον θάλαμο δεν αλλάζουν την ψυχοσύνθεση της ηλικιωμένης κυρίας που παρακολουθεί από το παράθυρο μια παρέα παιδιών να παίζουν χιονοπόλεμο. Μετά από λίγο, παρατηρώντας τα χέρια της, αντιλαμβάνεται ότι η αρθρίτιδα τους έχει κάνει τόσο κακό που ούτε το αναπηρικό της αμαξίδιο δε θα είναι σε θέση να τσουλήσει. Η ελευθερία της κίνησης, τόσο στοιχειώδης αλλά και τόσο υποτιμημένη, δεν υφίσταται.

Σκηνή 3^η: «για κοίτα να δεις που στέκομαι όρθια», είχε μάλλον στο μυαλό της η μικρούλα καθώς κοίταζε με δέος αλλά και απορία τα ξυπόλυτα πόδια της που πατούσαν στέρεα στο γρασίδι. Δίπλα της οι γονείς της χειρονομούσαν ενθαρρυντικά και την ωθούσαν να κάνει το πρώτο της βήμα προς ένα ξύλινο σκαμνί ένα μέτρο μακρύτερα. Λίγο αργότερα, σαν έτοιμη από καιρό, έκανε ένα αποφασιστικό βήμα κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο, και κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Από την στιγμή που ξεκίνησε, ένα ήταν σίγουρο: δεν επρόκειτο να σταματήσει ποτέ!

Σκηνές καθημερινές, που μπορεί να διαδραματίζονται σε οποιαδήποτε χώρα και σε οποιαδήποτε γειτονιά αυτού του πλανήτη με ανθρώπους που θεωρούν δεδομένη την ελευθερία  όπως και όποτε θέλουν. Χωρίς περιορισμούς ηλικιακούς, κινητικούς ή απλούς και καθημερινούς όπως το μποτιλιάρισμα στους δρόμους.

Η Ιαπωνία προετοιμάζεται και περιμένει τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2020. Χορηγός σε αυτό το γεγονός μία από τις καθαρόαιμες εταιρείες της Xώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου: η Toyota που, ενόψει των πανηγυρικών αυτών εκδηλώσεων, προετοιμάζεται να λανσάρει οχήματα και συσκευές ικανά να κάνουν τον καθένα από εμάς να επαναδιατυπώσει την άποψη του για αυτό που λέμε «αδύνατο».

Από εκεί άλλωστε αντλείται και η έμπνευση για την καινούρια πρωτοβουλία της αυτοκινητοβιομηχανίας, «Start your Impossible», όπως αυτή εκφράστηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο της εταιρείας στο πρόσφατο Toyota Mobility Summit που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα πριν από μερικές εβδομάδες. Κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς τις βασικές αξίες που ανέκαθεν χαρακτήριζαν την φιλοσοφία της Toyota, όπως η ταπεινότητα, η σκληρή δουλειά και η δυνατότητα του ανθρώπου να αντεπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία.

Κάπως έτσι λοιπόν, αντί για ένα νέο, ας πούμε, Prius, ο ιαπωνικός κολοσσός εξέπληξε τους πάντες ανακοινώνοντας  το λανσάρισμα ρομπότ προσωπικής βοήθειας, «έξυπνων» συσκευών για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και ηλεκτροκίνητων οχημάτων που εκπέμπουν μηδενικούς ρύπους. Και κάπως έτσι μια αυτοκινητοβιομηχανία μετατράπηκε σε εργοστάσιο παραγωγής ονείρων. Από αυτά που εξασφαλίζουν πλήρη ελευθερία κινήσεων και εκμηδενίζουν το «αδύνατο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News