Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι είναι εκείνο που έκανε την Aegean κυρίαρχη ελληνική αεροπορική εταιρεία, και μία από τις πιο καταξιωμένες διεθνώς – τόσο που κερδίζει συνεχώς βραβεία που πιστοποιούν αυτήν την καταξίωση, πρόσφατα δε, και για 6η συνεχόμενη χρονιά το πρώτο βραβείο της Skytrax (που λέγεται ότι απονέμει τα Oσκαρ της αεροπορικής βιομηχανίας), για «Καλύτερη Περιφερειακή Εταιρεία της Ευρώπης 2015».

Η παλιά Ολυμπιακή, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, έκλεισε. Εμεινε μόνο ένα κομμάτι της, που εξυπηρετεί μερικούς εσωτερικούς προορισμούς, με δικά της φτερά (14 αεροσκάφη τύπου Bombardier Dash), δικό της σήμα και λογότυπο (οι περίφημοι 6 τεμνόμενοι κύκλοι), αλλά υπό την ασφαλή σκέπη της Aegean.

Η Ελλάδα έχει πια μια μεγάλη, σοβαρή και σύγχρονη αεροπορική εταιρεία με 47 αεροσκάφη δικά της (συν τα 14 της Ολυμπιακής, σύνολο 61), πετάει σε 45 χώρες καλύπτοντας 111 προορισμούς, απασχολεί περίπου 3.000 εργαζόμενους, (και ακόμα και τώρα που αναπτυξιακά έχει νεκρώσει η χώρα, κάνει και νέες προσλήψεις), δεν επιβαρύνει τον έλληνα φορολογούμενο ούτε με 1 λεπτό, και είναι κερδοφόρα. Δηλαδή, με τους φόρους που πληρώνει, βάζει λεφτά μέσα στον κρατικό κουμπαρά. Δεν τον απομυζεί, όπως από τον καιρό του «δώστα όλα», «μπάτε σκύλοι αλέστε», και «φάτε μάτια ψάρια».

Μια στιγμή όμως τώρα, να πιω μια γουλιά από καφέ, που μου σερβίρουν οι αεροσυνοδοί. Γράφω εν πτήσει από Αθήνα προς Μάντσεστερ, με εισιτήριο εξαργυρωμένο από αεροπορικά μίλια. Η Aegean ανήκει στον μεγάλο συνασπισμό της Star Alliance και επωφελούμαι από υπηρεσίες και προσφορές όλων των άλλων συνεργαζόμενων μελών-αερογραμμών.

Ο γιος μου απολαμβάνει γεύμα με φρούτα, ένα από δεκάδες άλλα (για χορτοφάγους/νηστεύοντες, διαβητικούς, μουσουλμάνους, εβραίους, κ.ά), που μπορεί ο επιβάτης να προ-παραγγείλει ηλεκτρονικά, όταν αγοράζει το εισιτήριό του και κάνει και την κράτηση θέσης.

Η πτήση έφυγε στην ώρα της. Πετάμε με ένα από τα ολοκαίνουργια Airbus 320, που παρέλαβε η Aegean φέτος στην Τουλούζη. Το αεροπλάνο είναι γεμάτο. Ο προορισμός, το Μάντσεστερ, δεν εξυπηρετεί μόνο τους φοιτητές μας που σπουδάζουν εκεί ή σε κοντινές πόλεις. Μας δίνει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο, που παλιότερα έρχονταν μόνο με πτήσεις τσάρτερ.

Η Ελλάδα είναι το βασικό προϊόν της Aegean, και το πουλάει άριστα. Διότι το αγαπάει γνήσια. Ο Ευτύχης Βασιλάκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, πριν από λίγο καιρό, όταν τον ρώτησα εάν υπάρχει περίπτωση, όπως κάνουν πολλές ελληνικές εταιρείες μέσα στην κρίση, να μεταφέρει και η Aegean την έδρα της στην Κύπρο (όπου έτσι κι αλλιώς έχει μία από τις βάσεις της), κατηγορηματικά, ίσως και λίγο ενοχλημένα, απάντησε «όχι».

«Ο ζωτικός μας χώρος είναι εδώ, στην Ελλάδα. Όταν ξεκινήσαμε αυτό το μακρύ ταξίδι στην αεροπορική βιομηχανία, το πρώτο που είχαμε υπόψιν δεν ήταν να επωφεληθούμε εμείς από τον τουρισμό της χώρας μας, αλλά μέσω της Aegean να συμβάλουμε και εμείς στην ποσοτική και ποιοτική αύξησή του. Eχουμε το καλύτερο προϊόν στον κόσμο, μας λένε όλοι. Εμείς χρησιμοποιούμε τη λέξη “τόπο” αντί “προϊόν”. Και πιστεύουμε πως αυτός ο τόπος έχει να δώσει σε όλους δουλειά και ευημερία», ήταν τα λόγια του που σημείωσα.

«Η Aegean, εξ ορισμού, ως αεροπορική εταιρεία, υπηρετεί αυτόν τον γεωγραφικό χώρο, τον Ελληνικό, στον οποίο λειτουργεί. Εμείς είμαστε απόλυτα συνυφασμένοι με την Ελλάδα. Η προσπάθειά μας είναι να μεταφέρουμε στο κράτος, στο  Δημόσιο, τις ενέργειες εκείνες όσον αφορά τις υποδομές, το κόστος των υποδομών, την ποιότητα των υποδομών αλλά και θέματα που έχουν να κάνουν με το κόστος λειτουργίας, τη φορολόγηση των πληρωμάτων κλπ, ώστε να κάνουμε πιο ανταγωνιστική την εν γένει βιομηχανία των αερομεταφορών στην χώρα. Το άγχος μας, αν  θέλετε, είναι να συμφωνήσει γρήγορα η Πολιτεία ότι αυτά τα πράγματα (υποδομές κ.λπ.) είναι σημαντικά και πρέπει να γίνουν και να ακολουθήσει δουλεμένες λύσεις σε άλλες χώρες που έχουν περπατήσει, και θα διευκολύνει και εμάς και όλους τους άλλους που ασχολούνται με τις αερομεταφορές να αναπτυχθούμε καλύτερα σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Αλλα δεν υπάρχει περίπτωση μετεγκατάστασης της Aegean σε άλλη χώρα», πρόσθεσε.

Πίνοντας τον καφέ μου και γράφοντας εν πτήσει, περιεργάζομαι σαν διάλειμμα το in-flight περιοδικό της Aegean, το Blue. Και αυτό, από μόνο του, θα μπορούσε να δώσει απάντηση στο αρχικό ερώτημά μου, «γιατί επέτυχε αυτή η εταιρεία;». Είναι ένα περιοδικό άρτιο, που προσωπικά θα πλήρωνα για να το αγοράσω στο περίπτερο. Έχει ύλη ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη, και το layout του, όπως και η εικονογράφηση, είναι υψηλού αισθητικού χαρακτήρα. Το Blue, σε αντίθεση με το φτωχό σε όλα αλλά φαρμάκι στους υπεράριθμους που εργάζονταν μόνιμα για το αντίστοιχο εν πτήσει περιοδικό της Ολυμπιακής που είχε κυρίως κρατικές διαφημίσεις και έμπαινε μέσα άγρια, είναι κερδοφόρο. Απασχολεί λίγους αλλά καλούς, κυνηγάει και παίρνει διαφημίσεις που υπερκαλύπτουν το κόστος του.

Το Blue, εναρμονισμένο στο ύφος και στην στρατηγική της εταιρείας, έχει ύλη που είναι ένας ύμνος στην καλή Ελλάδα. Στην όμορφη που προκόβει. Στην δυναμική, που δημιουργεί. Στην εμπνευσμένη, που καινοτομεί. Στην πνευματική, που καθοδηγεί.

Η τελευταία καμπάνια της εταιρείας, που την απολαύσαμε λίγο μετά την απογείωση σε ένα εξαιρετικό φιλμάκι, διαπερνά αυτήν ακριβώς την Ελλάδα που τα διεθνή πρωτοσέλιδα δεν προωθούν (εξαιτίας της κακής μας φήμης στην διαχείριση της κρίσης), και ο παγκόσμιος επισκέπτης θέλει να εξερευνήσει. Ο Ιούλιος είναι αφιερωμένος στη Σάμο, στη Λήμνο και στην Ικαρία. Ο Αύγουστος στη Κρήτη. Όχι σαν ταξιδιωτικό προσπέκτους, αλλά σαν μικρό ντοκιμαντέρ.

«Η Ελλάδα μας είναι γεμάτη θαύματα της φύσης, διαχρονικά μνημεία της ανθρώπινης διανόησης, και εργατικούς, φιλόξενους και δημιουργικούς ανθρώπους», γράφει στο editorial του νέου τεύχους του Blue, ο πρόεδρος και δημιουργός της Aegean Θεόδωρος Βασιλάκης.

«Και όλοι εμείς στην εταιρεία -συνεχίζει- είμαστε πρόθυμοι να προωθήσουμε οποιαδήποτε πρωτοβουλία έχει τη δυναμική να δημιουργήσει ένα λαμπρότερο, υγιέστερο μέλλον για την χώρα μας και να την καταστήσει ακόμη πιο ακαταμάχητη για τους επισκέπτες της».

Τον περασμένο Απρίλιο, ο κ. Βασιλάκης αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιά. Στον λόγο που εκφώνησε μετά την βράβευσή του, έδωσε πολλές απαντήσεις στο ερώτημα που με παιδεύει σε όλη αυτήν την πτήση, καθώς πετάμε κιόλας πάνω από την Μάγχη και πλησιάζουμε την εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης πια Βρετανία.

Πώς τα κατάφερε η Aegean να πετάξει τόσο ψηλά;

Αναφέρθηκε στο ξεκίνημά του με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, στο ρίσκο που πήρε, στον στόχο που έθεσε και που «ποτέ δεν πρέπει να χάνεις από τον ορίζοντά σου», στην στελέχωση της εταιρείας με υψηλού επιπέδου προσωπικό.

Εκεί είναι η απάντηση, στο τελευταίο.

Στο βιντεάκι που προβάλλεται εν πτήσει με τις οδηγίες ασφάλειας, συμμετέχουν μέλη του προσωπικού, αέρος και εδάφους. Η ικανοποίηση που βλέπεις στα πρόσωπά τους, δεν είναι προβαρισμένη. Δεν μπορεί να είναι.

Είναι ευχαριστημένοι υπάλληλοι. Οχι μόνο επειδή έχουν μια δουλειά με ικανοποιητικές απολαβές, αλλά επειδή έχουν μία καλή δουλειά. Που τους δίνει ασφάλεια και προοπτική. Τους «εμπεριέχει» στο όραμα. Τους έχει καταστήσει πρεσβευτές του.

Υ.Γ.: Συνήθως, εμείς οι δημοσιογράφοι αντλούμε ικανοποίηση (κάποιοι και καταξίωση), αναδεικνύοντας τα αρνητικά προσώπων και καταστάσεων. Κι όταν καμιά φορά αισθανθείς την ανάγκη να εκθειάσεις, να αναδείξεις το καλό, πρώτος εσύ δεν νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου. Ξέρεις ότι αυτό δεν αρέσει στους απέξω, και θα επικριθείς. Εγώ, λοιπόν, λέω ότι αυτό είναι για μένα από τα κομμάτια που χάρηκα πολύ που έγραψα. Πληκτρολογούσα χωρίς διακοπή για σκέψη. Βγήκε έτσι, με την πρώτη. Μακάρι να μου δοθούν και άλλες ευκαιρίες να διαχειριστώ ένα τέτοιο θέμα, και όχι να αναγκαστώ να γράψω αρνητικά, επικριτικά. Κάτι που δεν θα έχω ενδοιασμό να κάνω εάν ακόμα και η Aegean δώσει μια τέτοια αφορμή.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News