Λίγες φορές στη ζωή μου τα υλικά που χρησιμοποιώ στις συνταγές, ήρθαν αυτά σε μένα χωρίς να τα αναζητήσω, χωρίς καν να τα έχω στην άκρη του μυαλού μου. Ηρθαν μπροστά μου στον δρόμο μου κι εγώ απλά δεν μπόρεσα να τ΄ αγνοήσω.

Πώς να θεωρήσω τυχαίο το γεγονός ότι πριν από δύο Σάββατα, ψάχνοντας στους πλημμυρισμένους από αυτοκίνητα δρόμους του Νέου Ηρακλείου, περασμένες έξι το απόγευμα, βρήκα τη μοναδική θέση πάρκινγκ και αυτή ήταν μπροστά σε ένα ντελικατέσεν αλλαντικών; Την ώρα που ο ένας  υπάλληλος σκούπιζε, ο άλλος έκοβε το «Ζήτα» της ταμειακής, αυτό το ένα νανοδευτερόλεπτο πριν γυρίσει το κρεμαστό ταμπελάκι της τζαμένιας πόρτας από «ανοικτό» σε «κλειστό», μπούκαρα μέσα με διάπλατο χαμόγελο και  ζήτησα χωρίς να το σκεφτώ ένα σουτζούκι! Ω, ναι! Σουτζούκι.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, γιατί δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου δέκα δευτερόλεπτα πριν, όταν ακούμπησα/έγλυψα/οκ, τράκαρα τον προφυλακτήρα τού από πίσω προσπαθώντας να παρκάρω στην θέση που είχα βρει. Είδα απλά το σουτζούκι να κρέμεται και θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα. Το ήθελα.  Είπα στον εαυτό μου «πάρ’ το τώρα και βλέπεις τι θα κάνεις».

Ντυμένη, βαμμένη, στολισμένη και με το σουτζούκι τυλιγμένο σε χασαπόχαρτο μέσα στην  τσάντα μου (ανάμεσα στο πορτοφόλι και το νεσεσεράκι με τα καλλυντικά) έφτασα ασθμαίνοντας στην καφετέρια. Ακριβώς δηλαδή με ότι χρειάζεται να έχει μαζί της μια γυναίκα. Λίγη πούδρα για να φρεσκαριστεί, ένα λιποζάν για τα σκασμένα χείλη, χρήματα, ταυτότητα και σουτζούκι!  Να αναδύεται το άρωμά του από το κλεισμένο φερμουάρ της τσάντας και το λιγότερο, που θα νόμιζε αυτός ο κάποιος  δύσμοιρος, ο οποίος καθόταν σε απόσταση αναπνοής από μένα, θα ήταν ότι έχω κλεισμένο έναν ασβό εκεί μέσα.

Παρόλα αυτά όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ηπια τον καφέ με την φίλη μου, είπαμε τα νέα μας, γελάσαμε και όταν επέστρεψα στο σπίτι έφτιαξα την πιο καταπληκτική και δυνατή σε γεύσεις μακαρονάδα που έχω φάει! Το σουτζούκι κάνει θαύματα, όπου κι αν μπει. Κι αν αντέχετε μην πάρετε το κλασικό. Αγοράστε το πικάντικο, το έξτρα καυτερό, που για να το καταπιεί κανείς χρειάζεται γερή γλώσσα και ατσαλένια αντοχή!

Δείτε εδώ τη συνταγή

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News