Με πλησιάζει και με κοιτάζει στα μάτια. Βαθιά, διερευνητικά,  και με τη γνωστή αναμονή των δύο περίπου δευτερολέπτων πριν ξεκινήσει να μιλάει. Είναι το κοίταγμα του «σε τσεκάρω» για να  προετοιμάσει το έδαφος για ειλικρινή συζήτηση.

«Μαμά υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;».

Οταν έκλεισε τα 10 τα πράγματα σοβάρεψαν. Μου την έκανε εδώ και χρόνια την ερώτηση αυτή, αλλά τότε ήταν διαφορετικά… Σαν να ήξερε την απάντηση. Στο σχολείο άλλωστε είναι πλέον κοινό μυστικό!

Αμφιταλαντεύτηκα προς στιγμήν για το τι θα της έλεγα, αλλά δεν ήξερα πως να ξεστομίσω πάλι εκείνο το «ναι», που φαίνεται αληθινό. Τελικά απάντησα με ερώτηση ώστε να κερδίσω χρόνο, να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και να πάρω μια γρήγορη -τη σωστή ελπίζω- απόφαση. «Εσύ τι πιστεύεις δηλαδή;» της είπα.

…Και κάπως έτσι πήραν τα πράγματα το δρόμο τους.

Στεναχωρήθηκα που της είπα την αλήθεια. Σαν να χάθηκε για πάντα ένα κομμάτι της παιδικότητάς της. Όμως θέλω να καταπνίξω αυτές τις σκέψεις. Δεν πρέπει  να στεναχωριέμαι που μεγαλώνει. Μόνο να χαίρομαι!

Την επόμενη μέρα για να σβήσω τις τύψεις και τις αμφιβολίες αν έκανα το σωστό έφτιαξα ένα από τα αγαπημένα της φαγητά. Το ζητούσε επίμονα τον τελευταίο καιρό αλλά πάντα κάτι τύχαινε και της έλεγα όχι. Κοτόπουλο γιουβέτσι με σπιτικό, μάλιστα, κοτόπουλο που έτυχε να έχω στην κατάψυξη.

Το φρόντισα περισσότερο απ΄ότι συνήθως, το περιποιήθηκα και έγινε το ωραιότερο γιουβέτσι, που έφτιαξα τον τελευταίο χρόνο. Ήθελα να την ευχαριστήσω. Το κριθαράκι πήρε όλη τη γεύση του χωριάτικου κοτόπουλου κι έμεινε σπειρωτό και μελωμένο –κυριολεκτικά μελωμένο αφού στο φαγητό αντί για λίγη ζάχαρη βάζω πάντα μέλι.

Την ημέρα εκείνη, που ο υδράργυρος έκανε βουτιά και ο βοριάς ξύριζε,  η ηλεκτρική κουζίνα έκαιγε από το πρωί ζεσταίνοντας το χώρο και σκορπώντας την μυρωδιά αυτού του απόλυτα σπιτικού και παραδοσιακού φαγητού.

Το φαγητό το έφτιαξα όπως πάντα στη γάστρα γιατί προτιμώ να το σιγοψήνω  ώστε να παραμένει ζουμερό, χωρίς να στεγνώνει. Το κριθαράκι άλλωστε αν πιει  τα υγρά του γίνεται σαν στουπί και έτσι χάνεται όλη η ευχαρίστηση.

Πάντα μου άρεσε να γλιστράει από το πιρούνι στο στόμα χωρίς να είναι στεγνό σαν άμορφη, μασίφ μάζα που θέλει μαχαίρι για να κοπεί. Το γιουβέτσι θέλει την τέχνη του αλλά στην ουσία είναι ένα εύκολο φαγητό που απλά χρειάζεται κανείς να του πάρει «τον αέρα»!

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News