Οι ψυχαναλυτές θα χαν να πουν πολλά αλλά ας μην τους δίνουμε πάντα βάση. Το γεγονός είναι ένα: καθώς μεγαλώνεις τόσο εκτιμάς τις σούπες. Κι όχι μόνο γιατί ξαναγυρίζεις με έναν τρόπο στην πρώτη πρώτη ηλικία. Κυρίως επειδή έχεις ασκήσει πια τόσο τη γλώσσα και τη μύτη σου ου μπορείς να εκτιμήσεις, να κρίνεις, να απολαύσεις το άρωμα, το βάθος και την υφή μιας καλής σούπας. Δεν εντυπωσιάζεσαι πια από την φλάσυ εικόνα του πιάτου αλλά χαίρεσαι γιατί κατανοείς την ουσία. Είναι δείγμα γήρατος ή ωρίμανσης (για να μαι ευγενέστερη); μπορεί. Ε και;

Μου πήρε 40 χρόνια να συμφιλιωθώ με τα ρεβίθια αλλά άπαξ και συνέβη τα κυνηγάω παντού. Και τώρα ανακάλυψα αυτή τη σούπα, κρέμα, βελουτέ και τα χαίρομαι κερδίζοντας τον χαμένο χρόνο. Το ενδιαφέρον είναι ότι προέρχεται από την παλατιανή κουζίνα της Πόλης, χρονολογείται ήδη από τον 18ο αιώνα αλλά τη βρίσκει κανείς με παραλλαγές μόνο στην τελική προσθήκη για το άρωμά της στη Σιέννα. Οι οθωμανοί την πασπαλίζουν στο τέλος με τριμμένη κανέλα, οι Ιταλοί με δεντρολίβανο. Τη βρήκα στο βιβλίο Istanbul Cuisine Contemporaine των H. Bozdogan και Lale Apa, που μου χει δωρίσει η κατεξοχήν γνώστρια της Παλατιανής Κουζίνας, Μαριάννα Γερασίμου.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News