Ανοίγεις το μπλογκ μου και πέφτεις πάνω σε αρακά. Σκέτο. Αρακά χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, χωρίς κρέας, χωρίς γλυκόξινες σάλτσες, χωρίς μπαχαρικά,  χωρίς φρουφρού κι αρώματα. Τι απογοήτευση! Σε καταλαβαίνω. Έτσι θα ένιωθα κι εγώ. Όμως ο αρακάς είμαι εγώ. Κυριολεκτικά και χωρίς  ρετούς. Είναι μια ματιά στην καθημερινότητά μου κι αν σου αρέσει να με διαβάζεις  θα κάτσεις μαζί μου να τον φας και να πούμε και δυο κουβέντες.

Μια απορία που έχουν σχεδόν όλοι όσοι γνωρίζουν ότι διατηρώ ιστολόγιο  μαγειρικής και με παρακολουθούν, είναι αν πραγματικά τρώμε στο σπίτι μας έτσι όπως βλέπουν στο μπλογκ. Έχει τύχει να με ρωτήσουν πολλές φορές, ειδικά τον τελευταίο καιρό, αν αυτά που μαγειρεύω τα τρώμε όλα (μα αυτό έλειπε να τα πετάω…), αν η καθημερινότητά μας είναι τόσο γκουρμέ (ο Θεός να την κάνει….), αν καταδέχομαι να μαγειρέψω φαγητά όπως φακές, φασολάκια λαδερά και χυλοπίτες (αν μπορούσα, ας έκανα κι αλλιώς…).

Η απάντησή μου είναι απόλυτη και δεν χωράει συζήτηση. Και να ήθελα να τρώω διαφορετικά, με δύο μικρά παιδιά, η καθημερινότητα είναι εντελώς προβλέψιμη και μονότονη. Μακαρόνια, μπιφτέκια, φακές, ψάρι (με το ζόρι και με απειλές), ίσως ένα λαδερό, βάλε κι ένα κοτόπουλο στο φούρνο ή κοκκινιστό για αλλαγή, ρίξε και μια τυρόπιτα στη χάση και στη φέξη και φτου κι απ΄ την αρχή.  Α, πρόσθεσε και τα σουτζουκάκια που μας αρέσουν πολύ,  και κάπου εδώ ολοκληρώνουμε το μενού, προς απογοήτευση πολλών.

Τα φαινόμενα απατούν κυριολεκτικά και ολοκληρωτικά.  Αυτή η μικρή έκθεση της κουζίνας μου προς τα έξω, αυτή που επιτρέπω να δείτε δηλαδή, είναι  πέρα για πέρα πλασματική και δεν ανταποκρίνεται στην καθημερινότητα που ζούμε, αλλά δείχνει μονάχα τις λίγο πιο ιδιαίτερες στιγμές μας. Είναι ένα παράθυρο που βλέπει σε έναν κήπο με λουλούδια αλλά πιο δίπλα υπάρχει και το παράθυρο που κοιτάζει τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας με τη μπουγάδα απλωμένη στο σύρμα, υπάρχει κι άλλο που βλέπει στον ακάλυπτο, αλλά κι αυτό που βγάζει στον κεντρικό δρόμο όπου μας τρώει η σκόνη και η βαβούρα.

Η  ωραιοποίηση της ζωής ενός ανθρώπου που εκτίθεται με οποιονδήποτε τρόπο είναι αναπόφευκτη ακόμα κι αν ο ίδιος το αποφεύγει. Ποιος σκέφτεται άραγε ότι πίσω από την πίτσα με την αφράτη ζύμη, τα 4 τυριά και το υπέροχο Σαββατοκύριακο με φίλους που περιγράφεται σε κάποιο πρόλογο  κρύβεται, άλλο ένα μονότονο διήμερο που πολύ θα ήθελε η μπλόγκερ να μην είχε μαγειρέψει για τους φίλους αλλά να είχε πάει σε ιταλικό να φάει τη ριμαδοπίτσα, να είχε κάνει νύχια, να είχε πάει για ψώνια (όχι του σούπερ μάρκετ) και τέλος να είχε κοιμηθεί όσο τραβάει η όρεξή της;

Ποιος μαντεύει άραγε ότι πάνω από το κέικ με πορτοκάλι και κράνμπερις  που ψηνόταν, είχε στηθεί τρικούβερτος καβγάς της μπλόγκερ με τον σύζυγό της για τα φροντιστήρια των παιδιών, τα λεφτά που δεν φτάνουν, την μάνα του που τους πρήζει και τις υπόνοιες για τρίτο πρόσωπο στη σχέση; Ποιος βλέπει πίσω από τις φωλιές με μανιτάρια και προσούτο την μοναξιά, την τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια μιας εξωσωματικής, έναν χωρισμό σε εξέλιξη, την κατάθληψη ενός δικού μας ανθρώπου, τα χρέη ή ένα σπίτι που μπαίνει σε πλειστηριασμό; Ποιος άραγε μπορεί να  πει ποτέ δημόσια κάτι τέτοιο; Ουδείς.

Γι΄ αυτό σου λέω! Κάτσε μαζί μου να φάμε αρακά. Σήμερα πραγματικά σου ανοίγω την κουζίνα μου, η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από την δικιά σου! Για τα υπόλοιπα που σε “ταϊζουν”, τα ωραιοποιημένα και τα ιδανικά η συμβουλή μου είναι… μη μασάς!

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News