Στις 6 Ιανουαρίου του περασμένου έτους, όταν οι ποικιλόχρωμοι γραφικοί, «τραμπιστές» και τραμπούκοι πολιορκούσαν το Κογκρέσο των ΗΠΑ, μεταξύ των εγκλωβισμένων βουλευτών, ανήσυχων τόσο για τη δική τους ασφάλεια όσο και για το μέλλον της αμερικανικής δημοκρατίας, υπήρχε και ένας άνθρωπος που βίωνε προσωπική τραγωδία: ήταν ο βουλευτής του Μέριλαντ Τζέιμι Ράσκιν.

Στον Ράσκιν η μοίρα –και σε μία καθολικώς συγκλονιστική στιγμή– είχε παίξει το σκληρότερο για κάθε πατέρα παιχνίδι της, αφού λίγο πριν εκείνος είχε θάψει το παιδί του, τον 25χρονο γιο του Τόμι. Την τελευταία ημέρα του 2020 ο δυστυχής πατέρας είχε βρει ο ίδιος τον γιο του νεκρό στο κρεβάτι του, καθώς ο νεαρός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ, που έπασχε από βαριά κατάθλιψη, είχε αυτοκτονήσει.

Παρά το ασήκωτο βάρος εκείνων των τραγικών τόσο για τον ίδιο όσο και την οικογένειά του ημερών, ο Ράκιν, παλαιός ακαδημαϊκός, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, είχε βρει το σθένος να ταξιδέψει μέχρι την Ουάσινγκτον, αμέσως μετά την κηδεία του παιδιού του, ώστε να πράξει το καθήκον του πιστοποιώντας την εκλογική νίκη του Τζο Μπάιντεν και των Δημοκρατικών.

Στο Καπιτώλιο ο αχός από τον σαματά που γινόταν στον περίβολο έφθανε στα αυτιά του συγκεχυμένος, αφού το μυαλό του ακόμη δεν είχε ηρεμήσει από τον «τελευταίο ασπασμό» και τον αδιάκοπο θρήνο του αμετάκλητου αποχαιρετισμού.

Αυτός ο άνθρωπος έγινε για τους Δημοκρατικούς ένα από τα ευγενέστερα σύμβολα της πολιτικής αντίδρασής τους σε αυτό που ονομάζουν «αποτυχημένο πραξικόπημα». Η Νάνσι Πελόζι, η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής, τον είχε επιλέξει για τη στοιχειοθέτηση εκείνης της δεύτερης παραπομπής του Τραμπ σε δίκη, ενώ τώρα είναι μέλος της επιτροπής διερεύνησης των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου.

Για τους δημοκρατικούς Αμερικανούς, όχι μόνο τους Δημοκρατικούς φυσικά, ο Ράσκιν ενσαρκώνει την τραγωδία και την αντίσταση συγχρόνως. Τα μεγάλα Μέσα, όπως η Washington Post, του έχουν ήδη φιλοτεχνήσει το πορτρέτο τού υπερασπιστή του αμερικανικού συντάγματος και της δημοκρατίας. Πλέον στις ΗΠΑ κυκλοφορεί το βιβλίο του «Unthinkable» («Το αδιανόητο»), το οποίο φέρει και τον επεξηγηματικό υπότιτλο «Το τραύμα, η αλήθεια και οι δοκιμασίες της αμερικανικής δημοκρατίας» (διπλανή φωτό).

Πρόκειται για ένα έργο για το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας του μιλάει έξω από τα δόντια και ομολογεί δημοσίως ότι το έγραψε μέσα σε πέντε μήνες, δουλεύοντας αποκλειστικά τη νύχτα, ώστε να μην πέσει ο ίδιος στην άβυσσο του πόνου: «Ηταν θεραπευτικό, κοιμάμαι καλύτερα τώρα. Δεν πνίγομαι στον πόνο και στην αγωνία, όπως πνιγόμουν πριν. Προσπάθησα να τιμήσω και τη μνήμη του Τόμι, αφού στο αποχαιρετιστήριο σημείωμά του έγραψε απλώς: ‘Να προσέχετε ο ένας τον άλλον’. Για εμένα αυτό αποτελεί τον οδικό χάρτη για το υπόλοιπο της ζωής μου».

Οπως πολλοί άλλοι αμερικανοί πολιτικοί, δημοκρατικών φρονημάτων, ο Ράσκιν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις αντοχές της αμερικανικής δημοκρατίες που απειλείται «από έναν αστερισμό δυνάμεων».

Κατ’ αυτόν «απαιτείται ο εντοπισμός όσων  επιτέθηκαν στο Κογκρέσο» και η πλήρης διερεύνηση της όλης σκευωρίας, με απώτατο στόχο να λογοδοτήσει και ο ίδιος ο Τραμπ ως υποκινητής της βίας. Και αυτό επειδή πιστεύει ότι «η 6η Ιανουαρίου δεν ήταν η τελική πράξη αλλά μάλλον ο πρόλογος μίας τιτάνιας μάχης μεταξύ της δημοκρατίας και του αυταρχισμού στις ΗΠΑ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News