Η Συρία δεν είναι Ουκρανία (των Μπάιντεν), δεν είναι θέμα δηλαδή στο οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να βρει ακόμη και υποστηρικτές, έτσι αυτός και μόνο αυτός θα πληρώσει το τίμημα και για τις πράξεις του και για την απραξία του.

Αυτό το συγκεκριμένο φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής του στη Μέση Ανατολή ενδέχεται να είναι η αρχή του τέλους της διακυβέρνησής του.

Η εκτίμηση όλων στην ανάστατη Ουάσινγκτον από τις εξελίξεις στο μείζον Μεσανατολικό –ένα γεωπολιτικό ζήτημα στο οποίο οι ΗΠΑ φαίνεται ότι υποχώρησαν, αν δεν… αποχώρησαν κιόλας– συγκλίνουν στο σημείο ότι ο αμερικανός πρόεδρος και την πάτησε με τον πόλεμο του Ερντογάν και δεν μπορεί να κατηγορήσει για αυτήν την αποτυχία του κάποιον άλλον, είτε τον Μπαράκ Ομπάμα είτε τους Δημοκρατικούς του Κογκρέσου.

Μόνο ο Τραμπ (μαζί του και οι Ρεπουμπλικανοί) θα εισπράξει τα επίχειρα, και αυτό θα γίνει στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Το θέμα το αναδεικνύει με τις σχετικές πληροφορίες, δηλώσεις και τεκμηριώσεις το BBC τονίζοντας ότι η συντελούμενη καταστροφή στη Συρία (από το τουρκικό σχέδιο εξόντωσης των Κούρδων μέχρι την αναθέρμανση του τζιχαντισμού και τη σταθεροποίηση του καθεστώτος Ασαντ) χρεώνεται στον Τραμπ. Τα πεπραγμένα του στο Συριακό είναι δυνατόν να του στοιχίσουν την επανεκλογή του, στις εκλογές του 2020, λέει και ο Φίλιπ Τζ. Κρόουλι, πρώην εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (επί Ομπάμα).

«Ο Ερντογάν τον έπαιξε σαν βιολί σε πανηγύρι»

Το «πράσινο  φως» που άναψε στον Ερντογάν για την εισβολή στη Συρία με ταυτόχρονη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την τουρκοσυριακή μεθόριο ταιριάζει με τις εξαγγελίες του για απεμπλοκή «από τους γελοίους και ατελείωτους πολέμους», δείχνει όμως και πώς ο Ερντογάν «τον διάβασε σαν ανοιχτό βιβλίο και τον έπαιξε σαν βιολί σε πανηγύρι».

Ο Ερντογάν ήξερε ότι δεν θα συναντούσε καμία αντίσταση από πλευράς Τραμπ όταν τηλεφωνικώς του ανέλυε το τουρκικό σχέδιο εισβολής στα κουρδικά εδάφη: ήδη από το 2018 ο Τραμπ είχε διατυμπανίσει την επιθυμία του να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία, αφού είχε πει στον τούρκο πρόεδρο «οκέι, είναι δική σας» – μάλιστα τότε είχε παραιτηθεί, διαμαρτυρόμενος, ο Τζιμ Μάτις από τη θέση του υπουργού Αμυνας, και έκτοτε δεν σταμάτησε να προειδοποιεί για τους κινδύνους ανάκαμψης του ISIS.

Ο Τραμπ έπραξε το χειρότερο και όσον αφορά τον επαναπατρισμό των αμερικανών στρατιωτών από τη Συρία, αφού χειρίστηκε το θέμα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Παράλληλα ενίσχυσε τους αντιπάλους των ΗΠΑ, τη Ρωσία, τον Ασαντ, το Ιράν, ακόμη και το Ισλαμικό Κράτος. Το σχετικά μικρό αμερικανικό σώμα, μαζί με βρετανούς και γάλλους στρατιώτες, ήταν εκεί για να αποτρέψει την αναβίωση του Ισλαμικού Κράτους και να λειτουργήσει ως ρυθμιστικό μέσο εν αναμονή μιας διπλωματικής διαδικασίας ανασυγκρότησης της Συρίας. Τώρα το αμερικανικό κενό καλύπτεται από ρωσοσυριακές δυνάμεις ενώ δεν γνωρίζουμε πόσοι τζιχαντιστές δραπέτευσαν από τις φυλακές των Κούρδων.

Καταδίκη του απομονωτισμού

Σε αντίθεση με τη συνολική «πολιτική απομονωτισμού» των ΗΠΑ που εφαρμόζει η  διακυβέρνηση Τραμπ βρίσκεται μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση του Συμβουλίου Παγκοσμίων Υποθέσεων του Σικάγου, η μεγάλη πλειοψηφία των ερωτηθέντων ευνόησε έναν πιο ενεργό ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο, υποστήριξε τις περιφερειακές συμμαχίες και την αξία του διεθνούς εμπορίου.

Τα παραπάνω στοιχεία συνιστούν ξεκάθαρη απόρριψη των κύριων πυλώνων της εξωτερικής πολιτικής της διακυβέρνησης Τραμπ. Κάτι που ασφαλώς θα δυσκολέψει την επανεκλογή του στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ. Τα κακά νέα είναι ότι οι Αμερικανοί πρέπει να περιμένουν έως τον Νοέμβριο του επομένου έτους για να επιλέξουν έναν διαφορετικό πρόεδρο και μια διαφορετική εξωτερική πολιτική. Είναι πολύς καιρός…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News