Είναι το απόλυτο ντέρμπι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Παναθηναϊκός και Ρεάλ μετρούν, στο σύνολο, 15 Κούπες. Πρωτοσυναντήθηκαν στην Ευρώπη το 1962 και σε αυτά τα 56 χρόνια έχουν αναμετρηθεί 30 φορές: 15 στην Αθήνα και 15 στη Μαδρίτη. Το «σκορ» είναι 10-5 για κάθε γηπεδούχο. Η τέλεια ισορροπία, που απαγορεύει τα προγνωστικά. Και αυτή η σειρά των αγώνων τους για τα play-offs της Ευρωλίγκας, που αρχίζει απόψε (21:15, NovaSports) στο «Νίκος Γκάλης», θα είναι η τελευταία στο ορατό μέλλον. Εκτός και αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αλλάξει γνώμη…

Ο στόχος του Παναθηναϊκού είναι η επιστροφή στα Final-4, πρώτη φορά μετά το 2012. Και το κρυφό όνειρο κάθε οπαδού του «Εξάστερου», να δει τα… ξινισμένα μούτρα του CEO της EuroLeague, Τζόρντι Μπερτομέου, τη στιγμή που θα απονέμει το τρόπαιο στον Γιαννακόπουλο, στο Βελιγράδι. Τα εντός έδρας ματς με τη Ρεάλ θα μπορούσαν να γεμίσουν το Κλειστό του ΟΑΚΑ δύο και τρεις φορές. Ηδη είναι sold-out και το δεύτερο παιχνίδι, της Πέμπτης.

Η εξέδρα θα ξεχειλίζει από πάθος και οργή. Στα τελευταία επεισόδια της κόντρας τους, η EuroLeague άσκησε νέα πειθαρχική δίωξη στον διοικητικό ηγέτη του Παναθηναϊκού και όρισε στον αποψινό αγώνα διαιτητές που για τους «Πράσινους» είναι… κόκκινο πανί. Ο κόσμος θα δώσει στους γηπεδούχους μεγάλη ώθηση. Οπως πάντα. Το ρεκόρ του Παναθηναϊκού στο «σπίτι» του είναι 13-2. Μόνον η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και ο Ολυμπιακός κατάφεραν να τον νικήσουν εκεί. Μακριά από το Μαρούσι, οι ήττες του (εννέα) ήταν περισσότερες από τις νίκες του (έξι). Το πλεονέκτημα έδρας που του έκανε «δώρο» η Ζαλγκίρις (ή ο Ολυμπιακός) μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό.

Αλλά, κακά τα ψέματα. Παρά τα ντεσιμπέλ της εξέδρας, ο δρόμος προς το Βελιγράδι θα είναι ανηφορικός. Η «Βασίλισσα» διαθέτει το πιο ποιοτικό ρόστερ της διοργάνωσης. Το μπάτζετ της είναι σχεδόν τριπλάσιο σε σχέση με εκείνο του Παναθηναϊκού. Εχει δαπανήσει πολλά χρήματα για να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης (την τελευταία της Κούπα την κατέκτησε το 2015 στη Μαδρίτη), γι’ αυτό και κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις συμφορές που τη βρήκαν εφέτος: τους σοβαρούς τραυματισμούς του Γιούλ, του Κούζμιτς, του Ράντολφ, του Αγιόν. Με σχεδόν όλα τα μεγάλα της ονόματα να έχουν τεθεί νοκ-άουτ, στο τέλος κατόρθωσε να εξασφαλίσει την πρωτιά στην κανονική περίοδο της ισπανικής λίγκας και την πέμπτη θέση στην Ευρωλίγκα.

Αυτόν τον άθλο τον οφείλει, πρωτίστως, στο παιδί-«θαύμα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ που θα πρέπει να σταματήσει ο Παναθηναϊκός: τον Λούκα Ντόντσιτς. Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, όμως είναι αλήθεια. Ο ηγέτης αυτής της πάμπλουτης ομάδας των εννέα βαρύτιμων ευρω-τροπαίων είναι ένας μπασκετμπολίστας που γεννήθηκε το 1999: έναν χρόνο προτού θεσμοθετηθεί η Ευρωλίγκα. Η ευρωπαϊκή περιπέτεια του «ξανθού δαίμονα» άρχισε μόλις τη σεζόν 2015-2016, όταν ήταν… 16 ετών. Την επόμενη χρονιά, ο σλοβένος γκαρντ «έβγαλε μάτια». Αν και ακόμη δεν είχε βγάλει δίπλωμα οδήγησης, και τον πήγαινε στις προπονήσεις η μητέρα του. Και εφέτος απογειώθηκε. Στα 27 παιχνίδια της Ευρωλίγκας στα οποία πήρε μέρος μετρά 16,9 πόντους (κατά μέσον όρο), 4,8 ριμπάουντ, 4,6 ασίστ και… 22,7 στο σύστημα αξιολόγησης. Είναι υποψήφιος για MVP της κανονικής διάρκειας της διοργάνωσης, έχοντας διπλασιάσει τους πόντους του σε σχέση με πέρυσι (8,3). Το περασμένο καλοκαίρι κατέκτησε και το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ με τη Σλοβενία.

Αυτά τα play-offs, κόντρα στον Παναθηναϊκό, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ευρωπαϊκής του καριέρας – και, μάλλον, η τελευταία. Το ταλέντο του είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στην Ευρώπη. Η επόμενη σεζόν θα τον βρει, πιθανότατα, στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Προτού αποχωρήσει για το ΝΒΑ, ο «μικρός» θέλει να οδηγήσει τη Ρεάλ στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Για τον Πασκουάλ και την ομάδα του θα είναι η μεγαλύτερη απειλή.

Ο Σέρχιο Γιούλ δεν είναι έτοιμος να επιστρέψει στα παρκέ, όμως για τον Παναθηναϊκό υπάρχει ακόμη μία, πιο χαρμόσυνη είδηση: η (αναγκαστική) απουσία του Φακούντο Καμπάτσο, του μοναδικού «κανονικού» πλέι μέικερ που υπάρχει στο ρόστερ της Ρεάλ. Ο βραχύσωμος Αργεντινός είναι ένας εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, από τους λίγους περιφερειακούς της που μπορούν να μαρκάρουν αποτελεσματικά. Τα καθήκοντά του θα τα επωμιστεί -και αυτά- ο Ντόντσιτς.

Αλλά η Ρεάλ είναι και άλλοι: ο Φαμπιάν Κοζέρ, που «σκότωσε» τον Παναθηναϊκό στον αγώνα της Μαδρίτης, ο εξαιρετικός σουτέρ Τζέισι Κάρολ, ο Αμερικανοσουηδός Τζέφρι Τέιλορ (ο καλύτερος αμυντικός της), ο Γκουστάβο Αγιόν και ο Φελίπε Ρέγες, βεβαίως, ο Τρέι Τόμπκινς, ο Αντονι Ράντολφ, ο «γίγαντας» Βάλτερ Ταβάρες… Η Ρεάλ υπερέχει στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες – και στην αξιολόγηση. Τα «ατού» του Παναθηναϊκού είναι -κυρίως- η άμυνα (τρίτη καλύτερη στην Ευρωλίγκα), τα επιθετικά ριμπάουντ και τα κλεψίματα. Μα, πάνω απ’ όλα, η ομαδικότητα. Η Ρεάλ επιδιώκει να κερδίσει τα παιχνίδια της με τη φοβερή της επίθεση. Περισσότερο με το ταλέντο, παρά με την προσπάθεια των παικτών της. Είναι λίγο… μπλαζέ. Αυτό είναι, ίσως, το πιο αδύνατο σημείο της.

Την τελευταία φορά που συγκρούστηκαν στην Αθήνα, στις 24 του περασμένου Νοεμβρίου (για την κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας), ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Ρεάλ 82-80. Αλλά, κάθε τέτοιο ματς είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News