Εχουμε να κάνουμε με μία καλλιτεχνική dream team που «έπαιξε» από τις 15 ως τις 17 Μαρτίου 2019 στο Λονδίνο, στον ναό του σύγχρονου χορού, το Sadler’s Wells και ενθουσίασε κοινό και κριτικούς – εδώ το συγκεκριμένο κλισέ δεν είναι καθόλου κλισέ.

Η νέα δουλειά του σούπερ σταρ βρετανού χορογράφου Ράσελ Μάλιφαντ με τίτλο «The Thread» (Ο Μίτος), με πρωτότυπη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου, παγκοσμίως γνωστού με το μικρό του όνομα, «Vangelis», ντύθηκε με τα κοστούμια της διεθνούς φήμης Μαίρης Κατράντζου, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Μάικλ Χολς και όλα αυτά, ύστερα από την τριών ετών επιμονή και υπομονή της Γεωργίας Ηλιοπούλου, που είχε την αρχική ιδέα και ανέλαβε και την παραγωγή.

Ποια είναι η αρχική ιδέα; Δώδεκα χορευτές σύγχρονου χορού συναντιούνται επί σκηνής με έξι ελληνικών παραδοσιακών χορών, ταιριάζοντας με μοναδικό τρόπο το παλιό με το νέο, την μυθολογία και την παράδοση με τον πιο φρέσκο τρόπο έκφρασης. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, διθυραμβικές κριτικές, στόχοι να ταξιδέψει «Ο Μίτος» παντού, κυκλώνοντας ολόκληρο τον πλανήτη και το σημαντικότερο: η ελληνική παράδοση ξαναμπήκε δυναμικά στον καλλιτεχνικό χάρτη, σε μία εποχή που η Ελλάδα είχε γίνει διάσημη για την οικονομική κρίση και για το Airbnb στο Κουκάκι.

Η dream team κέρδισε λοιπόν. Δίκαια, και δικαιολογημένα. Η χορογραφία με τα έντονα ελληνικά στοιχεία (αρχαία και φολκ) έκανε σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως η Daily Telegraph, να αποφανθούν ότι «η Ελλάδα είναι το σύνθημα σ’ αυτή τη σκηνική διαπολιτισμική Oδύσσεια», οι Times του Λονδίνου να δηλώνουν με ενθουσιασμό πως «ο Ράσελ Μάλιφαντ τα έβαλε με τον Μινώταυρο» και ο Guardian να σημειώνει τα εξής: «Ξανά και ξανά η παράσταση ξυπνά εικόνες ενός πλούσιου αρχαίου πολιτισμού, μεταμορφώνοντάς τον σε ζωντανό οργανισμό. Μέσα από πολλά ενδιαφέροντα στιγμιότυπα και εικόνες, ο Μάλιφαντ χτίζει ένα ολόκληρο σύμπαν, το όραμα ενός τόπου ταυτόχρονα αρχαίου και μοντέρνου. Στο σημείωμά του στο πρόγραμμα της παράστασης, ο Vangelis μιλά για αυτό το πρότζεκτ σα να πρόκειται για μία ανασκαφή του παρελθόντος που βγαίνει κατευθείαν στο μέλλον. Τέτοιου είδους αρχαιολογική έρευνα δεν συνηθίζεται στον σύγχρονο χορό, ορίστε όμως, υπάρχει εδώ, εξαιρετικά ηχηρή».

Πίσω λοιπόν από την υλοποίηση αυτού του τόσο φιλόδοξου πρότζεκτ, βρίσκεται η Γεωργία Ηλιοπούλου, ιδρύτρια και πρόεδρος της εταιρείας «Λάβρυς», που από τη δεκαετία του ’90 ασχολείται με τη δημιουργία δικών της παραγωγών, αλλά και με τη μετάκληση σπουδαίων ξένων καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Η ίδια, μίλησε στο Protagon για το πείσμα που την οδήγησε να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο καλλιτεχνικό στοίχημα και για τους επόμενους στόχους της παράστασης.

-Στόχος μου, είναι να λειτουργεί αυτή η παράσταση σαν διαβατήριο της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας. Θέλω να την ταξιδέψουμε παντού, να τη δει, ακόμη και αν σας ακούγεται υπερβολικό, μέχρι και ο τελευταίος Αβορίγινας της Αυστραλίας!

-Ηθελα να θυμίσουμε στο διεθνές κοινό την ύπαρξή μας. Σα να λέμε «κοιτάξτε μας. Είμαστε εδώ. Υπάρχουμε. Δημιουργούμε». Είχα βαρεθεί να ακούω κάθε φορά υποτιμητικά σχόλια από ξένους, του τύπου: «Εχετε την Ακρόπολη, αλλά σήμερα, τι ακριβώς κάνετε;». Και όμως. Κάνουμε πολλά. Απλά ζούμε σε μία πολύ δύσκολη χώρα.

-Επέλεξα να απευθυνθώ στον σπουδαίο χορογράφο Ράσελ Μάλιφαντ, γιατί ήξερα πως για να εισακουστεί το μήνυμα της Ελλάδας διεθνώς, χρειαζόταν μία κοινή γλώσσα, που δεν χρειάζεται λόγια. Οπως είναι ο χορός. Τον κύριο λόγο έχει η ελληνικότητα, μέσα από τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, αποφεύγοντας όμως τον κίνδυνο να γίνει φολκλόρ, χάρη στο ταλέντο και τη σύγχρονη ματιά του Μάλιφαντ.

-Δυστυχώς στην Ελλάδα, υπάρχει μεγάλος σνομπισμός για τους παραδοσιακούς χορούς μας. Ακούς από σχόλια όπως «έλα μωρέ τώρα, με τσάμικο και πεντοζάλη;» ή «η Χούντα ασχολιόταν μ’ αυτά». Ηθελα να βγάλω αυτή την επικίνδυνη απαξίωση από τόσο όμορφους χορούς, που απαιτούν άριστη φυσική κατάσταση και είναι πολύ εντυπωσιακοί, όπως συμπέραναν και οι ξένοι θεατές.

-Οι τέσσερις βασικοί δημιουργοί (Μάλιφαντ, Παπαθανασίου, Κατράντζου, Χολς) είναι πολύ διαφορετικές προσωπικότητες μεταξύ τους. Γι’ αυτό μου πήρε και τρία ολόκληρα χρόνια, ώστε να γίνουν όλα ακριβώς όπως έπρεπε.

-Ο Μάλιφαντ δικαίωσε αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου. Από τεχνικές τάι-τσι και καποέιρα που υπεραγαπά και χρησιμοποιεί στις χορογραφίες του, εξερεύνησε με πολύ ευφυή τρόπο το σύμπαν των ελληνικών παραδοσιακών χορών.

-Ο Παπαθανασίου ήταν πολύ ανοιχτός εξ αρχής, ένας μουσικός χαρισματικός και ανοιχτόμυαλος, που λατρεύει τους ήχους που βγάζουν τα νταούλια, οι λύρες, ή οι νησιώτικες τσαμπούνες που θυμίζουν γκάιντες.

-Η Κατράντζου έχει την ελληνικότητα μέσα της και αυτό βγήκε και στα κοστούμια της και όλα αυτά έδεσαν υπέροχα κάτω από τους φωτισμούς του Μάικλ Χολς.

-Ελπίζω πως στο άκουσμα αυτής της παράστασης, θα θελήσουν και άλλοι φορείς να συνδράμουν, προκειμένου να ταξιδέψει παντού. Από την Κίνα ως την Αμερική και από τη Ρωσία ως την Αυστραλία. Μπορεί το «Thread» να αποτελεί κινητή διαφήμιση για την Ελλάδα, μέχρι στιγμής όμως, υπουργείο Πολιτισμού και ΕΟΤ λάμπουν διά της απουσίας τους.

Επόμενοι σταθμοί της παράστασης: το διάσημο φεστιβάλ χορού «Movimentos» στη Γερμανία στις 15, 16 και 17 Αυγούστου 2019, ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο στα τέλη Αυγούστου, ενώ στα τέλη Νοεμβρίου, θα φιλοξενηθεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Και έπεται συνέχεια, ως τη στιγμή που -γιατί όχι; – θα έχει δει την παράσταση μέχρι και ο… τελευταίος Αβορίγινας της Αυστραλίας!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News