Γκολ στο 4ο λεπτό, που (σωστά) ακυρώθηκε, επειδή ο Μασούρας κίνησε λίγο πιο βιαστικά απ’ όσο έπρεπε. Δοκάρι του ίδιου παίκτη στο 21′, κι άλλο ένα, του Παυλίδη, στο 39′. Ακόμη δύο τρεις σπουδαίες ευκαιρίες μέχρι το 40′. Επτά τελικές προσπάθειες, στο σύνολο, έναντι… μισής των Σουηδών – ένα σουτ του Φόρσμπεργκ. Το πρώτο 45λεπτο στο επιβλητικό «Friends Arena» ήταν, πιθανότατα, το καλύτερο της Εθνικής επί των ημερών του Τζον φαν΄τ Σιπ. Ελλειψε μόνον η τύχη. Και το γκολ, που ήταν το μεγάλο της πρόβλημα ακόμη και στη 12ετία της ακμής της (2003-2014).

Ο,τι δεν κατάφερε η ομαδική υπεροχή της Ελλάδας σε σχεδόν μια ώρα παιχνιδιού, το πέτυχε η ατομική «κλάση» ενός Σουηδού, του Αλεξάντερ Ισακ, σε δευτερόλεπτα. Με τη φοβερή του ταχύτητα εξώθησε τον Μαυροπάνο πρώτα (59′), και ύστερα τον Χατζηδιάκο (69′), σε δύο παιδαριώδη λάθη, τα οποία καθόρισαν την έκβαση του αγώνα. Ισως, ένας γρήγορος και έμπειρος αμυντικός σαν τον Κώστα Μανωλά, να μπορούσε να τον σταματήσει. Αλλά εκείνος, όπως και ο Παπασταθόπουλος με τον Σιόβα, έχουν τραβήξει τον δικό τους δρόμο, μακριά από την Εθνική.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ ήταν, έτσι κι αλλιώς, ένας υπερβολικά φιλόδοξος στόχος για την Εθνική μας, που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσε να νικήσει κανέναν, και έχει κατρακυλήσει πολύ χαμηλά στην παγκόσμια κατάταξη. Το γνώριζε, βεβαίως, και ο ολλανδός τεχνικός ότι ήταν σχεδόν ανέφικτο να προσπεράσει ένα από τα δύο φαβορί: την Ισπανία, μια υπερδύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, και τη Σουηδία, που έχει εμφανιστεί 13 φορές σε τελική φάση Μουντιάλ. Αν στην αρχή αυτού του προκριματικού τουρνουά μίλησε για «επιχείρηση Κατάρ», το έκανε για να δώσει στους παίκτες του αυτοπεποίθηση. Αλλά έτσι, αδίκησε τον εαυτό του. Το πρωί της 15ης Νοεμβρίου, όταν θα έρθει η ώρα του απολογισμού, πολλοί θα κρίνουν τη δουλειά του με μέτρο τον (σχεδόν βέβαιο, πλέον) αποκλεισμό, κι όχι την πρόοδο που η ομάδα έχει παρουσιάσει υπό την καθοδήγησή του.

Ο φαν΄τ Σιπ παρέλαβε ένα συνονθύλευμα διεθνών, που δεν ντρέπονταν να ηττηθούν από τον πιο αδύναμο αντίπαλο, δεν προσπαθούσαν και πολύ για να μη συμβεί αυτό, στις αποτυχίες κατηγορούσαν, δημοσίως, ο ένας τον άλλον, και έπαιζαν στην πλάτη της Εθνικής συλλογικά «παιχνίδια». Η αδιαφορία τους, που «φώναζε» από μακριά, ήταν πιο εξοργιστική και από την πιο αδικαιολόγητη αποτυχία τους. Κανένας Μαυροπάνος δεν έκλαψε, τότε, επειδή ένα δικό του λάθος καταδίκασε την κοινή προσπάθεια. Διότι, απλούστατα, δεν υπήρχε κοινή προσπάθεια.

Η Εθνική που θα παραδώσει τον Νοέμβριο, εφόσον η ΕΠΟ αποφασίσει να λύσει τη συνεργασία τους, είναι μια κανονική ομάδα, που σε κάθε ματς αγωνίζεται για το καλύτερο δυνατό μέχρι το τελευταίο λεπτό. Με τα λάθη της και τα «κουσούρια» της. Με τις καλές και τις κακές της στιγμές. Με πάθος και φλόγα. Οι παίκτες της είναι «μιά γροθιά», όπως παλιά. Παίζουν ο ένας για τον άλλον, χαίρονται και λυπούνται όλοι μαζί, σαν οικογένεια. «Δεν έχω νιώσει έτσι ξανά στην Εθνική», τόνισε χθες βράδυ στη Σόλνα ο Μανώλης Σιώπης. Εχουν αφήσει τις τοξικές αντιπαραθέσεις των συλλόγων τους έξω από τα αποδυτήρια (άλλωστε, οι περισσότεροι παίζουν στο εξωτερικό), υπηρετούν όλοι τον ίδιο σκοπό, και στους πανηγυρισμούς γίνονται μια μεγάλη «αγκαλιά».

Δεν είναι μόνον η κακή νοοτροπία του πρόσφατου παρελθόντος, που γιάτρεψε ο Ολλανδός. Η ομάδα βελτιώθηκε και στον αγωνιστικό τομέα. Ισως, όχι όσο θα θέλαμε, όχι όσο χρειαζόταν για να πάμε στο Κατάρ, αλλά αισθητά. Μέχρι χθες βράδυ παρέμενε αήττητη επί δύο ολόκληρα χρόνια -σε 14 επίσημα παιχνίδια- και από τα 24 ματς που έχει δώσει με τον φαν΄τ Σιπ στον πάγκο της, μαζί με τα φιλικά, έχασε μόνο τέσσερα. Παίζοντας, μάλιστα, καλύτερα απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους (Ισπανία, Σουηδία, κ.λπ.). Η αποφυγή της ήττας είναι ένα μάθημα που οι προπονητές μπορούν να διδάξουν. Θέλει πειθαρχία, ομαδικό πνεύμα, οργάνωση, σχέδιο και ομοψυχία. Για τις νίκες, όμως, χρειάζονται κι άλλα πράγματα: ατομική ποιότητα, υψηλή τεχνική και «άστρο».

Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό, η Εθνική έκανε τις καρδιές μας να σκιρτήσουν. Η προηγούμενη φορά που είχαμε πιστέψει πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στις μεγάλες διοργανώσεις ήταν τον Νοέμβριο του 2017, επί Σκίμπε, παραμονές των μπαράζ με την Κροατία (για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018). Οπως τότε, έτσι και τώρα, απογοητευθήκαμε. Αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί μετά την παρουσία μας στο Μουντιάλ του 2014.

Στα προκριματικά του Euro 2024 η Εθνική μας θα είναι -λογικά- ακόμη πιο ώριμη, και οι θέσεις περισσότερες: από τις 53 ευρωπαϊκές χώρες θα προκριθούν στην τελική φάση οι 24, κι όχι μόνο 13 που θα «χωρέσουν» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Πολύ σύντομα, όμως, οι αρμόδιοι της Ομοσπονδίας θα πρέπει να αποφασίσουν αν η ομάδα θα πορευτεί με τον φαν΄τ Σιπ, ή με άλλον προπονητή – και ποιον. Εκτός αν…

Εκτός αν, στις 11 Νοεμβρίου νικήσουμε την Ισπανία στο ΟΑΚΑ, και στις 14 το Κόσοβο. Και, παράλληλα, η Ισπανία δεν κερδίσει εντός έδρας τη Σουηδία. Αλλά δεν γίνονται αυτά… Γίνονται; Η καλή μας τύχη μάς έχει εγκαταλείψει από τότε που διώξαμε τον Φερνάντο Σάντος, επειδή δεν παίζαμε θεαματικό ποδόσφαιρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News