Σχεδόν επτά χρόνια αφότου ο «υπερκοριός» της ΕΥΠ έγραψε το μπεστ-σέλερ εκείνου του καλοκαιριού (2011), που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, η Δικαιοσύνη αποφάσισε (το βράδυ της Τετάρτης) για την τύχη των πρωταγωνιστών του μεγαλύτερου σκανδάλου στο ελληνικό ποδόσφαιρο: όλοι ελεύθεροι. Είκοσι έξι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Σαράντα οκτώ έπεσαν στα μαλακά, με ποινές φυλάκισης εξαγοράσιμες ή με τριετή αναστολή. Δέκα καταδικάστηκαν σε κάθειρξη, αλλά με αναστολή μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Το δικαστήριο τους απάλλαξε όλους από τα αδικήματα της εγκληματικής οργάνωσης και της απάτης. Εκρινε, στην ουσία, ότι οι «στημένοι» αγώνες ήταν μεμονωμένα περιστατικά.

Τα κατηγορητήρια είχαν ελαφρύνει αβάσταχτα από τη στιγμή που οι «παγιδευμένες» συνομιλίες βγήκαν άχρηστες, ως αποδεικτικό υλικό. Επειδή οι απομαγνητοφωνήσεις τους έγιναν στο πόδι. «Δεν έφεραν χρονολογία και τις υπογραφές εκείνων που τις συνέταξαν, δεν είχαν ενιαία αρίθμηση και μορφή, ήταν γραμμένες με διαφορετικές γραμματοσειρές». Οι απίθανοι διάλογοι που είχαν κυκλοφορήσει, μας διασκέδασαν, γέμισαν σελίδες εφημερίδων και ατελείωτες ώρες ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, όμως στη δικογραφία έπιαναν τζάμπα χώρο. Δυστυχώς, οι διώξεις πάνω σε αυτούς τους διαλόγους είχαν στηριχθεί πρωτίστως, αν και οι περισσότεροι ήταν (και) εντελώς ακατάληπτοι.

Τρόπος για να γίνει μια σοβαρή δικαστική έρευνα, υπήρχε: ήταν τα περίφημα «ύποπτα ματς» της Radar που εμφανίζουν εξαιρετικά ασυνήθιστο στοιχηματισμό, τα οποία κάθε τόσο η UEFA στέλνει στην ΕΠΟ (και σε όλες τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες). Οι Αρχές θα μπορούσαν να τους πιάσουν όλους στον ύπνο, ανοίγοντας τους τραπεζικούς λογαριασμούς των εμπλεκομένων σε αυτά προσώπων (παραγόντων, προπονητών, παικτών, διαιτητών, διαδικτυακών στοιχηματιών) και των στενών τους συγγενών, για να βρουν το μαύρο χρήμα που θα έδενε τους ενόχους χειροπόδαρα. Γι’ αυτό το χρήμα δεν «στήνονται» τα παιχνίδια; Προτίμησαν, όμως, να κρυφακούσουν τις αόριστες τηλεφωνικές τους συνδιαλέξεις. Ακόμη κι όταν, σε δεύτερο χρόνο, ερεύνησαν τις τραπεζικές καταθέσεις των υπόπτων, αμέλησαν να το κάνουν στα μέλη των οικογενειών τους. Το είπε στο δικαστήριο ένα στέλεχος του ΣΔΟΕ.

Το δεύτερο φιάσκο είχε να κάνει με τους απρόθυμους μάρτυρες κατηγορίας. Είχε αναφερθεί σε αυτό, τον περασμένο Δεκέμβριο, η εισαγγελέας της έδρας, τονίζοντας πως «υπήρξαν κάποιοι που άλλαξαν τις καταθέσεις τους, κι άλλοι που… δεν θυμόντουσαν τι είχε συμβεί». Παράγοντες και δημοσιογράφοι που, όλα αυτά τα χρόνια, έχτισαν καριέρες ως δημόσιοι κατήγοροι, όταν ήρθε η ώρα να τα πουν εκεί που έπρεπε -στο δικαστήριο- δεν ήξεραν τίποτα για το έγκλημα. Διαιτητές υποστήριξαν πως, ποτέ, κανείς δεν τους ενόχλησε, ούτε έπεσε στην αντίληψή τους κάτι ασυνήθιστο. Ο προέδρος του δημοτικού συμβουλίου Βόλου, κ. Γ. Μουλάς, είχε σχολιάσει ότι ο τέως δήμαρχος της πόλης, Αχιλλέας Μπέος, στοχοποιήθηκε από την ΕΡΤ, προκειμένου ο κόσμος να μην ασχολείται με τα Μνημόνια… Προστατευόμενος μάρτυρας, ο οποίος εθεωρείτο «κλειδί» για την υπόθεση, δήλωσε πως μετάνοιωσε και δεν επιθυμεί να καταθέσει.

Στο «μικρό Koriopolis» η εισαγγελέας της έδρας είχε αποκαλύψει ότι δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο για να καταθέσει ούτε, καν, ο υπεύθυνος ακεραιότητας αγώνων της ΕΠΟ, που είναι ο σύνδεσμος μεταξύ των ποδοσφαιρικών και των κρατικών Αρχών σε θέματα χειραγώγησης αγώνων. Στάθηκε αδύνατο να εντοπιστεί, αν και ήταν υπάλληλος της ΕΠΟ.

Μέλος του δικαστηρίου απηύδησε: «Ερχεστε εδώ όλοι οι μάρτυρες και δεν λέτε απολύτως τίποτα. Τότε, να μην καλούμε καθόλου μάρτυρες. Πείτε μας αν έχετε κάποιο στοιχείο ή αν γνωρίζετε κάτι για τους κατηγορούμενους. Μου κάνει εντύπωση, που σε αυτή την υπόθεση κανείς δεν γνωρίζει τίποτα…».

Είναι, μάλλον, αναμενόμενο. Το αν ένα ματς ήταν «μιλημένο» ή όχι, το γνωρίζουν μόνον εκείνοι που το «έστησαν», ή όσοι ενημερώθηκαν για να ποντάρουν στο συμφωνημένο αποτέλεσμα και να αποκομίσουν (παράνομο) οικονομικό όφελος. Μόνον αυτοί έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Αλλά, αν το πουν, θα μπλέξουν. Ολοι οι υπόλοιποι μπορεί να άκουσαν ή να υποψιάστηκαν κάτι, όμως οι φήμες και οι υποψίες είναι για να κάνουν ντόρο στα ΜΜΕ, όχι για τα δικαστήρια.

Η αναμέτρηση διωκτικές Αρχές – λαμόγια των γηπέδων ήταν «ξερό διπλό». Γιατί, ενώ για τη δίωξη αρκούν οι ενδείξεις και για την παραπομπή οι αποχρώσες ενδείξεις, η καταδίκη χρειάζεται ατράνταχτες αποδείξεις. Σε αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξουν. Η χειραγώγηση αγώνων είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος για την ποινική δικαιοσύνη. Οχι, όμως, και για την αθλητική. Η πρόσφατη υπόθεση της Σκεντέρμπεου δίνει τροφή για σκέψη.

Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 η UEFA τιμώρησε την ομάδα της Κορυτσάς με αποκλεισμό δέκα ετών από τις διοργανώσεις της -και με πρόστιμο ενός εκατομμυρίου ευρώ- για προσυνεννοημένα αποτελέσματα, ενώ πέρυσι η αλβανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία της αφαίρεσε το Πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει το 2016. Οι ποινές αυτές στηρίχτηκαν, αποκλειστικώς, στα στοιχεία που συγκέντρωσε το Betting Fraud Detection System (Σύστημα Ανίχνευσης Στοιχηματικής Απάτης), το οποίο παρακολουθεί τα παιχνίδια της UEFA και όλους τους εθνικούς αγώνες Α’ Κατηγορίας, Β’ Κατηγορίας και Κυπέλλου στις 53 ευρωπαϊκές ομοσπονδίες.

Το BFDS, λοιπόν, εντόπισε ασυνήθιστη στοιχηματική δραστηριότητα σε 50 ματς της Σκεντέρμπεου, η οποία -σε συνδυασμό με κάποιες άλλες ενδείξεις (όχι αποδείξεις)- οδήγησε σε αυτή την εξοντωτική ποινή. Το πιο σημαντικό είναι ότι το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS), που είναι το ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, απέρριψε την ένσταση της Σκεντέρμπεου και δέχτηκε ως επαρκή για την επιβολή της ποινής τα στοιχεία του BFDS.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να κλείσουμε στη φυλακή όσους «στήνουν» παιχνίδια, υπάρχει τρόπος να απαλλάξουμε το ποδόσφαιρο από την παρουσία τους. Μόνο με τις εκθέσεις της UEFA για τα ύποπτα ματς. Αυτές τις οποίες η ΕΠΟ συνήθιζε να κρατάει κλειδωμένες στα συρτάρια της χωρίς, ποτέ, να διερευνήσει. Ωσπου τις αποκάλυψαν τα ΜΜΕ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News